The Dead Weather

Horehound

Third Man (2009)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 02/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η ιστορία έχει δείξει ότι το καλοκαίρι δεν φημίζεται ιδιαίτερα για τις εξέχουσες κυκλοφορίες, τουλάχιστον στο χώρο της μουσικής. Ίσως αυτοί που κινούν τα νήματα να πιστεύουν ότι όλοι εμείς δεν είμαστε σε διάθεση για να πάρουμε κάποια πράγματα πιο σοβαρά. Ευτυχώς όμως καμιά φορά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν. Ειδικά στην περίπτωση των The Dead Weather.

Αρχικά θα πρέπει να κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις. Πολλοί μπορεί να τους έχουν ακούσει σαν «άλλο ένα project  του Jack White». Μεταξύ White Stripes και Racounteurs ο White βρήκε χρόνο να φτιάξει άλλο ένα  super-group. Ομολογουμένως λαμπρός και πολυάσχολος νέος! Συνένοχοι στο «έγκλημα» δεν είναι άλλοι από τους Alison Mosshart (The Kills), Dean Fertita (Queens Of The Stone Age) και τον Jack Lawrence (The Raconteurs). Όλοι αυτοί βρέθηκαν μόλις τον Γενάρη και το συγκεκριμένο project  εμφανίστηκε πρώτη φορά στην επίσημη πρώτη της δισκογραφικής εταιρίας του White. Το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε, φαίνεται πως ήταν αρκετό για να γράψουν ένα άλμπουμ γεμάτο από έξυπνες ιδέες και μία western ατμόσφαιρα έτοιμη για να γίνει soundtrack του Tarantino.
Στα περισσότερα κομμάτια μπορείς να ακούσεις εύκολα την stoner-ια  του Fertita και ήχο από μαύρα ξεχασμένα blues. Όλη αυτήν την εύθραυστη ισορροπία έρχονται να την σπάσουν τα μυστηριωδώς γραμμένα drums  του White, που προφανώς απηύδησε από την ρυθμική μονοτονία της Meg και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Όχι ότι τελικά ακούγεται πολύ διαφορετικός, αλλά οι προσπάθειά του είναι αρκετά φιλότιμη.

H φωνή της Mosshart σαγηνευτική και λάγνα ειδικότερα στα κομμάτια “60 Feet Tall”, “Rocking Horse” και  στην διασκευή  στο “New Pony” του Dylan σε συνδυασμό με τις ψυχεδελικές κιθάρες σε κάνουν να πιστεύεις ότι όλο αυτό που ακούς ανήκει σε κάποια άλλη εποχή. Σίγουρα το στιλ της περιέχει πολλά στοιχεία από PJ Harvey αλλά τουλάχιστον πρέπει να της καταλογίσουμε ότι επιλέγει σωστά μουσικά πρότυπα. Υπάρχει όμως και το “Treat Me Like Your Mother” (και δεύτερο single του άλμπουμ)  το οποίο μέσα από την δυναμικότητά και την πρωτοτυπία του μοιάζει να έχει αφομοιώσει όλη την πορεία που έχει κάνει το rock μουσικά, να έχει κατασταλάξει και να έχει δώσει συνειδητά κάτι καινούργιο. Στην ίδια δημιουργική σφαίρα βρίσκεται και το “I Cut Like A Buffalo”, το οποίο βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε reggae και classic rock γεγονός που το κάνει κι ένα από τα πιο πρωτότυπα και εύηχα κομμάτια του άλμπουμ.

Ακούγοντας λοιπόν συνολικά το “Horehound” eύκολα λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για το καλύτερο alternative άλμπουμ που έπεσε στα χέρια μας μέσα στο καλοκαίρι. Κι αυτό γιατί μετά που το ακούς σου αφήνει το μυαλό γεμάτο από ήχους. Ήχους πρωτότυπους , συνδυασμένους τόσο προσεκτικά και αριστοτεχνικά με τις blues και rock ρίζες τους, χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτα. To εντυπωσιακό είναι ο το πώς όλα αυτά συνδυάζονται για να δημιουργήσουν κάτι τόσο πρωτοποριακό. Μάλλον ο Jack White πέτυχε ένα πολύ καλό συμβόλαιο με τον διάβολο. Ελπίζουμε στην ανανέωσή του.
  • SHARE
  • TWEET