The Rumjacks

Dead Anthems

Four Four (2024)
Από τον Βλάση Λέττα, 24/01/2025
Θα κρατήσουμε όλα τα τρομερά κομμάτια, και θα πετάξουμε τα υπόλοιπα πριν ξεμεθύσουμε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θα μπορούσα να ζήσω αρκετό καιρό ακούγοντας irish punk και πίνοντας μόνο μπύρες. Άλλωστε πριν λίγα χρόνια πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι κάνοντας ακριβώς αυτό, και είμαι καθηγητής ε, τα καλοκαίρια μου είναι μεγάλα, μεγάααλα. Φυσικά, ναι, το καταλαβαίνω ότι είναι όλα περίπου ίδια μεταξύ τους κι ότι ο ήχος τους εξελίσσεται κάθε δύο δεκαετίες και αν, αλλά αυτό με ενοχλεί από καθόλου εως καθόλου. Αντίστοιχα, αυτόν που θα μου άλλαζε το καθημερινό, πρωινό μου καφεδάκι παίζει σοβαρά να τον έπαιρνε ο διάολος.

Οι Αυστραλοί είναι από τις μεγαλύτερες σημερινές μπάντες σε μια πολύ δυνατή σκηνή γεμάτη ονόματα που παίζουν και πηγαίνουνε καλά. Το "Sleepin’ Rough", που έβγαλαν πριν εννιά χρόνια, ήταν εξαιρετικό, το "Hestia" που βγήκε το 2021 ήταν πολύ καλό, και γενικότερα οι συνολικά πέντε δίσκοι τους είναι γεμάτοι από γνωστά τραγούδια έως και super hits, βάλε ας πούμε το πασίγνωστο "An Irish Pub Song", αλλά όχι μόνο. Φέτος κυκλοφορούν τον έκτο τους δίσκο "Dead Anthems", μία κέλτικη punk επανάσταση χωρισμένη σε δώδεκα μέρη, ή έτσι τέλος πάντων τον παρουσιάζουν οι ίδιοι. Υπερβολικό σε κάθε περίπτωση και με κάθε τρόπο που μπορεί να το εννοούν, αλλά βάζοντας το να παίξει, από τις πρώτες πρώτες κιόλας νότες δέχεσαι αυτή την ευχάριστη, Ιρλανδική αύρα που περιμένεις και ελπίζεις να νιώσεις όταν πατάς το play σε καινούργιο Rumjacks. Τα δύο πρώτα κομμάτια είναι δυναμικά, τυπικά irish punk, κατάλληλα για πολύ αλκοόλ και καβγά σε μπαρ με σπασμένες καρέκλες. Το τρίτο, "Smash Them Bottles", έρχεται να σε παροτρύνει να κάνεις αυτό ακριβώς που από πριν σκεφτόσουν να κάνεις, έτσι κι αλλιώς. Λογικά έχεις μπει πλέον στο κλίμα και περνάς καλά, αν όχι πιες κι άλλο, αξίζει. Το "Cold Like This" είναι από τα ωραιότερα του δίσκου, με συμμετοχή του φοβερού Ken Casey, Dropkick Murphys λέμε. Ένα τραγούδι για το τσουχτερό κρύο που σε χτυπά στο πρόσωπο γυρνώντας αργά το βράδυ μες το καταχείμωνο από ένα μπαρ, κάπου στη Βοστώνη. Στο "An Irish Goodbye On St. Valentine’s Day" υπάρχει και μια ήπια ροπή προς Gogol Bordello, καλοδεχούμενη θα πω εγώ και θα το εννοώ κιόλας. Κοίτα τώρα τι γίνεται όμως, εκεί που όλα πάνε καλά, για να μην πω πολύ καλά, από το "October" και μετά ξεκινάει ουσιαστικά το δεύτερο μέρος του δίσκου, το οποίο προσωπικά μου φάνηκε, δυστυχώς, αρκετά κατώτερο από το πρώτο. Όχι ότι δεν υπάρχει κανένα τραγούδι που να ξεχωρίζει, ή κανένα ενδιαφέρον στοιχείο, απλά είναι λίγο… ε, οκ. Ας πούμε το "Father's Fight" είναι ωραιότατο, το "Road Rash" φέρνει λίγο από αέρα The Clash, ενώ το "Scandal" είναι τόσο ska που περιμένεις ότι θα πεταχτούν από κάπου οι Banda Bassotti να παίξουν support στους Ska-P και μετά να διασκεδάσουν όλοι μαζί, ακούγοντας Dexys Midnight Runners. Αλλά δυστυχώς κάπου χάνεται ο ενθουσιασμός που επικρατεί στο πρώτο μισό του άλμπουμ, κάπου γίνεται μέχρι και λίγο βαρετό.

Συνολικά πάντως το "Dead Anthems" ναι μεν δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των The Rumjacks, αλλά έχει μερικά κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι σε έναν τέτοιο. Ξεκινάει πολύ καλά και μέχρι τη μέση περίπου σε κάνει να σκέφτεσαι μαύρες μπύρες, ουίσκια και Ιρλανδικές pub, αλλά στην πορεία κάπου σε χάνει. Δεν πειράζει, κρατώντας τα σωστά τραγούδια μεγαλώνει ο κατάλογός τους και θα συνεχίσουν να τα σπάνε είτε live, είτε ως soundtrack μιας επικής και καταπράσινης ημέρας του Αγίου Πατρικίου.

  • SHARE
  • TWEET