The Aristocrats

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι οι The Aristocrats είναι αυτήν τη στιγμή η πιο ποιοτική instrumental rock μπάντα στον πλανήτη. Ας διευκρινιστεί καταρχήν σε ποιο instrumental rock αναφέρονται. Σίγουρα όχι στο «κινηματογραφικό», καλλιτεχνικό κι αργόσυρτο post-whatever rock της τελευταίας 20ετίας, όχι. Εντελώς αντίθετα, πρόκειται για τίμιο, πατροπαράδοτο, απολαυστικό, επιδεικτικό λίγο πριν τα όρια του τεχνικού αυνανισμού κι εντελώς ακροβατικό rock, από εκείνα που κάποτε έκαναν τα εξώφυλλα περιοδικών με τους Vai/Satriani να κρέμονται στα περίπτερα με την ίδια συχνότητα που θα έβρισκες τους U2 και τους Iron Maiden. Σε αυτό το rock που έχει προ πολλού χάσει την αίγλη του, οι The Aristocrats κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τη φέρουν πίσω.

Η εξαίρετη φήμη και τα γυαλιστερά βιογραφικά των Guthrie Govan (κιθάρα, Steven Wilson, Asia), Bryan Beller (μπάσο, Steve Vai, Joe Satriani, Dweezil Zappa) και Marco Minneman (τύμπανα, Steven Wilson, Joe Satriani, The Mute Gods, The Sea Within) όμως δεν λένε παρά τη μισή αλήθεια, αυτήν της παικτικής αρτιότητας. Την άλλη μισή, ο ακροατής θα τη νοιώσει από τη φωτιά που θα ξεπεταχτεί από τα ηχεία του: αυτό εδώ δεν είναι ένα super group που είναι μαζί για να αφήσει στόματα ανοιχτά (από θαυμασμό ή από χασμουρητά) αλλά πρωτίστως γιατί έτσι κάνει κέφι. Ένας κερδισμένος πόντος για τους Αριστοκράτες.

Το "You Know What...?" είναι το τέταρτο άλμπουμ τους και σύμφωνα με τους ίδιους πρόκειται για τη δουλειά που τους προκάλεσε περισσότερο σαν συνθέτες. Είναι γεγονός ότι πρόκειται για ένα χαρμάνι πολλών στυλ, ένα πολύχρωμο καμβά εκφραστικών δυνατοτήτων. Παρά το περιπετειώδες fusion του πράγματος όμως, διατηρούν μια καθαρά rock λογική στη φόρμα της σύνθεσης και τα εννέα track διατηρούν μια αισθητή «verse-chorus-και τώρα οργιάζουμε» δομή, πιστή στην ευρύτερη progressive rock παράδοση. Ταυτόχρονα όμως λειτουργούν εκτελεστικά εγγύτερα στη λογική ενός jazz-fusion τρίο, επιχειρώντας μια οργανική ισορροπία και κρατώντας - προς τιμήν τους - σφιχτά τα χαλινάρια σε ό,τι αφορά τους χρόνους και τις ακροβασίες των solo parts τους.

Όπως είναι η συνήθης πρακτική μουσικών τέτοιου βεληνεκούς, κάθε κομμάτι του άλμπουμ αποτελεί πρακτικά και μία σπουδή σε διαφορετικά στυλ, από hard rockin' blues ("D Grade Fuck Movie Jam") σε country rock ("All Said And Done") και από τη flamenco ("Spanish Eddie") στο metal ("Terrible Lizard"), την bluegrass ("When We All Come Together") και ούτω καθεξής. Πρακτική προβλέψιμη και ελάχιστα συναρπαστική πια που διασώζεται από δύο στοιχεία: το ημι-άγριο fuzzάρισμα που διατηρεί ο Govan σε όλο το άλμπουμ και κυρίως τη feel good διάθεση που αποπνέει η μουσική, διάθεση που τελικά αποτρέπει το άλμπουμ από τα να είναι καλό άκουσμα μόνο για μουσικούς - ξέρεις, αυτούς που θα προσέχουν πόσο συχνά ο Guthrie παίζει με τον μαγνήτη της γέφυρας, τα ghost notes του Marco και άλλα τέτοια επιστημονικά. Αντίθετα, μπορείς κάλλιστα να το βάλεις να παίζει ενώ αράζεις και περνάς καλά με την παρέα σου. Δεύτερος κερδισμένος πόντος.

Πέραν αυτών, θα επισημάνω τρία ακόμα θετικά σημεία: την εκπληκτική παραγωγή και τον τρόπο που το παίξιμο των μουσικών γεμίζει κάθε πιθανή και απίθανη ηχητική τρύπα. Το απλά αδιανόητο performance του Beller, σίγουρα το πιο εντυπωσιακό κι ευφάνταστο μπάσο που άκουσα τελευταία. Και την κομματάρα "Ballad Of Bonnie And Clyde" που, βυθιζόμενο στην φωτεινή του μελωδικότητα, ζωγραφίζει εικόνες και ικανοποιεί κι εμάς τους πιο απαιτητικούς στις ατμόσφαιρες μουσικόφιλους.

Όσοι λοιπόν επιθυμείτε την «υψηλή καλλιέργεια» στο rock σας, όσοι ακόμα αρέσκεστε στις περιπέτειες που γεννάει η τεχνική τελειότητα και η γερή χημεία ανάμεσα σε top μουσικούς, μην ψάχνετε αλλού. Οι The Aristocrats θα είναι το αληθινό σας κελεπούρι. Αν όμως ψάχνετε για κάποιο περαιτέρω βάθος στην μουσική σας και βρίσκεστε σε διαλεκτική σχέση με τον σκοπό και τον λόγο ύπαρξης των δίσκων που ακούτε, ας μην κοιτάξετε προς την πλευρά μου: αυτόν τον πόντο δεν τον δίνω.