The Aristocrats

Μετά από αρκετό και αρκετά απρόσμενο ενθουσιασμό που προκάλεσε το ντεμπούτο των Aristocrats, δηλαδή της τριάδας των παικταράδων Guthrie Govan, Marco Minnemann και Bryan Beller (οι δύο πρώτοι, υπενθυμίζω, βασικά μέλη του προσωπικού συγκροτήματος του Steve Wilson), δεν άργησε να έρθει ο διάδοχός του ο οποίος όχι μόνο συνεχίζει από εκεί που έμειναν οι Aristocrats αλλά και ξεκαθαρίζει ίσως ακόμα περισσότερο το μουσικό τους ύφος και τους προσδίδει μία συγκεκριμένη ταυτότητα.

Ήταν ήδη σαφές ότι οι Aristocrats περπατάνε στα σύνορα του fusion με το prog rock. Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Beller στο συνοδευτικό DVD της ενισχυμένης έκδοσης του CD είναι και οι τρεις τους rock μουσικοί και η rock μουσική είναι η βάση τους, όχι η jazz. Οπότε ενώ η ηχογράφηση ενός τεχνικού, instrumental δίσκου είναι πολύ εύκολο να καταλήξει είτε σε μία βαθιά jazz προσέγγιση ή σε ένα αντιπαθέστατο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) rock shredding, η μαγκιά των τριών μουσικών είναι ο τρόπος που αποφεύγουν αυτόν τον σκόπελο. Και αυτό τους δίνει και έναν αυξημένο βαθμό προσβασιμότητας στον μέσο ακροατή χωρίς μάλιστα να σημαίνει αυτό κάποια έκπτωση στην μουσική τους ποιότητα και φαντασία. Όπως όμως έχει φανεί και στα live τους στην Ελλάδα αλλά είναι διάχυτο ακόμα και στις ηχογραφήσεις, εξίσου βασικό στοιχείο τους είναι το κέφι, η πλάκα, το «fun» τόσο ως συστατικό της σύνθεσης όσο και της εκτέλεσης των συνθέσεων.

Οι συνθέσεις είναι εννέα και απολύτως, δημοκρατικότητα, μοιρασμένες στον καθένα τους αφού συνεισφέρουν από τρεις στις οποίες έχουν και τη γενική επίβλεψη μέχρι και την παραγωγή. Οι συνθέσεις του Marco Minnemann είναι οι πιο ρυθμικές και ρυθμικά πολύπλοκες (αναμενόμενο;) αλλά και αυτές που συχνά δίνουν την ευκαιρία για πιο metal περάσματα στον Govan. Ο τελευταίος στις δικές του συνθέσεις δίνει τις πιο έντονες fusion πινελιές ενώ διαρκώς αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει στυλ στο οποίο να μην μπορεί να ανταπεξέλθει με την κιθάρα του. Ο Beller από την άλλη είναι αυτός που μάλλον μπορείς να ξεχωρίσεις τις συνθέσεις του με μεγαλύτερη ευκολία από των δύο συμπαικτών του καθώς είναι κατά βάση απλές αφήνοντας όμως αρκετό αέρα σε κιθάρα και drums να οργιάσουν. Δικό του είναι και το πιο άγριο, μεταλλικό κομμάτι του "Culture Clash" με τον τίτλο "Living The Dream".

Παρότι είναι κλισέ, οι Aristocrats έχουν δίκιο όταν λένε ότι το μεγαλύτερό τους προσόν είναι η μεταξύ τους χημεία. Διότι τα χαρακτηριστικά του καθένα τους διαχέονται το ένα στο άλλο και δημιουργούν ένα αδιαίρετο σύνολο με τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν για κάποιους η προσέγγισή τους ενοχλεί στη βάση ότι έκαναν το fusion πιο εμπορικό και εύκολο στο άκουσμα, για άλλους, εμού συμπεριλαμβανομένου, ακριβώς η ίδια παρατήρηση αποτελεί παράσημο.