Takis Barbagalas

Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που περιμένει το νέο δίσκο οποιουδήποτε από τα σχήματα του Τάκη Μπαρμπαγάλα με την ίδια ανυπομονησία που άλλοι περιμένουν δίσκους μεγάλων mainstream σχημάτων. Είναι σίγουρα μία τεράστια κατάκτηση αυτή για έναν καλλιτέχνη που μας έχει μάθει σε εξαιρετικά ποιοτικές δουλειές από τα προσωπικά του σχήματα Red Mist, Will-o-The Wisp, Manticore’s Breath αλλά και τελευταία υπό το όνομά του (δε θα αναφερθώ καν στο ξεκίνημά του με τους Λευκή Συμφωνία). Ταυτόχρονα μας είχε συνηθίσει και σε σχετικά συχνές κυκλοφορίες με μεσοδιαστήματα που δεν ξεπερνούσαν τα 3 χρόνια. Υπό αυτή την έννοια η αναμονή για αυτή τη δουλειά του ήταν ακόμα μεγαλύτερη καθότι έχουν περάσει 6 χρόνια από το "Nocturne".

Κι αν άλλαξαν πολλά στον κόσμο σε αυτά τα 6 χρόνια, οι φίλοι του ήχου του Μπαρμπαγάλα μπορούν να είναι ήσυχοι ότι δεν άλλαξε αυτό που μπορούν να περιμένουν από αυτόν. Βέβαια για έναν καλλιτέχνη που έχει αλλάξει στυλ και ύφος αρκετά μέσα στα χρόνια, η ερώτηση «και τι ακριβώς περιμένουμε;» είναι φυσιολογική αλλά και η απάντηση ευκολότερη από ό,τι θα πιστεύαμε. Στο "Water Of Time" μας παρουσιάζεται ένα αμάλγαμα του ήχου που είχε διαμορφώσει στις προσωπικές και κατά βάση instrumental δουλειές του με αυτόν των Will-o-The Wisp που, όπως και να το κάνουμε, παραμένουν μάλλον το πιο αναγνωρίσιμο όνομα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι πιστοί συνοδοιπόροι του σε όλα αυτά τα σχήματα είναι και εδώ παρόντες με τους Κώστα Παγώνα να κρατάει το μπάσο θα έλεγες από πάντα, τον Άγγελο Γερακίτη με την χαρακτηριστική χροιά της φωνής του να βάζει σφραγίδα όπου συμμετέχει και τον Κώστα Κωστόπουλο να έχει επίσης μονιμοποιηθεί τελευταία στα ντραμς. Ένας τρίτος Κώστας (Συνοδινός) αναλαμβάνει τα πλήκτρα με τη συμμετοχή του Θόδωρου Ζευκιλή σε δύο τραγούδια.

Τα παραπάνω σημειώνονται για να υπογραμμίσουν δύο πράγματα. Από τη μία την εξαιρετικά μεγάλη συνοχή και επικοινωνία ανάμεσα στους μουσικούς που υποθέτω πλέον συνεννοούνται με κλειστά μάτια, και από την άλλη τη συνέχεια που υπάρχει σε επίπεδο υφολογικό με ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα ο κιθαρίστας και συνθέτης Μπαρμπαγάλας. Για όσους όμως είναι πρωτάρηδες, το "Water Of Time" μπορεί εξίσου καλά να αποτελέσει την πρώτη τους γνωριμία. Το ύφος είναι εμπνευσμένο σαφώς από την εποχή που τα όρια ανάμεσα σε ψυχεδέλεια και prog ήταν θαμπά, με κάποια (ευρωπαϊκά) folk στοιχεία διάσπαρτα, χαμηλούς ρυθμούς και έμφαση στην ατμόσφαιρα και τη μελωδία σε σχέση με την τεχνική και την πολυπλοκότητα. Το μοτίβο που συχνά χρησιμοποιείται είναι τα όργανα να στρώνουν τους ήχους πάνω στους οποίους πατάει η πρωταγωνίστρια κιθάρα η οποία και κυρίως δημιουργεί τα μελωδικά σχήματα. Φυσικά υπάρχει αρκετός χώρος για να βγουν και τα πλήκτρα ενίοτε στο προσκήνιο ενώ όπου υπάρχουν και στίχοι είναι ενδεικτικό το πόσο λίγοι είναι και το πώς η φωνή χρησιμοποιείται ουσιαστικά σαν άλλο ένα όργανο.

Τα a la "A Great Gig In The Sky" φωνητικά της Ζέτας Τσουκαλά ενισχύουν το μάλλον εντυπωσιακότερο τραγούδι του συνόλου που δικαίως έδωσε και το όνομά του στο δίσκο αλλά προσωπικά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω από έξι σχεδόν ισάξια τραγούδια και το "Dusk" που με τον ήχο της κιθάρας και το mellotron μου φέρνει στο μυαλό το τα-λόγια-περιττεύουν "Starless" των King Crimson. Ειδική αναφορά θα κάνω και στο "When The Morning Star Shines Dead" για τον τρόπο που είναι περίπου «δύο τραγούδια σε ένα», αφού με άλλο ρυθμό και ένταση ξεκινάει και αλλού καταλήγει χωρίς να χάνει σε οποιοδήποτε σημείο το δρόμο του.

Όσοι εκτιμούν μουσικές με ιδέες, εξέλιξη και ροή, μακριά από mainstream επιταγές όπου όμως δε χρειάζεται να γίνονται άπειρα πράγματα το λεπτό παρά να είναι πιο σημαντικό το τι θα ειπωθεί και πότε, εδώ θα βρουν μία δουλειά που αυτή τη στιγμή μάλλον δεν έχει ανταγωνισμό στο είδος της. Όσοι βέβαια είναι ήδη γνώστες σίγουρα θα τρέξουν να προμηθευτούν ένα από τα πάντα προσεγμένα και καλαίσθητα βινύλια (μία παράδοση στις δουλειές του Μπαρμπαγάλα, «before it was cool») χωρίς να χρειαστεί να διαβάσουν ποτέ το κείμενο αυτό.