Symbolic

Υπάρχει μελωδικό death και μελωδικό death. Οι Γερμανοί Symbolic ανήκουν αναμφίβολα στην πρώτη κατηγορία. Ή μήπως στη δεύτερη; Τέλος πάντων, σ' αυτήν που προϋπήρχε του εξελιγμένου mel-ιστάλαχτου melodeath. Σ' αυτήν που έχει ως βάση το death metal και στολίζεται με μελωδία, κι όχι στην ανάποδη. Στο άκουσμα της καταγωγής τους μου δημιουργήθηκε μια θετική προκατάληψη, λόγω της καλής παράδοσης που υπάρχει στον συγκεκριμένο χώρο, και ευτυχώς έπεσα μέσα.

Αφήστε λοιπόν στην άκρη τον ήχο του Göteborg, αλλά πριν το κάνετε κρατήστε μερικά από τα καλύτερα πρώιμα στοιχεία του. Ξεχάστε τις τυποποιημένες εναλλαγές των φωνητικών και αντικαταστήστε τις με μια αδιάκοπη βαθύφωνη γκαρίλα. Προσθέστε σ' αυτά τη σοφία της αντίληψης του Chuck Schuldiner για το death metal, αλλά και τις τοποθετήσεις της σχολής των Necrophagist όσον αφορά στον τεχνικό τομέα. Το λογικό αποτέλεσμα που θα πάρετε είναι το δεύτερο άλμπουμ των Βαυαρών, που έχει τίτλο "Scarvest" και αποτελεί όαση στο χώρο του μελωδικού death.

Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του "Everlasting" η μπάντα σε βάζει στο σωστό κλίμα, κάτω από το οποίο επιχειρεί να συμφιλιώσει τους Dismember με τους Darkane και τους Death με τους Necrophagist. Όσο για τις μελωδίες στις κιθάρες, φανταστείτε τους παλιούς καλούς Arch Enemy να τακιμιάζουν με τους Dark Tranquillity εποχής "The Gallery" και θα έχετε ολοκληρώσει την εικόνα. Και ενώ το μελωδικό τμήμα των Symbolic πολλές φορές τείνει να υπερβεί μίας αόρατης ισορροπίας, οι Γερμανοί φροντίζουν να το αντισταθμίζουν συνεχώς με βαρβάτα riff και βίαιες εκρήξεις τεχνικής.

Τα 42 λεπτά του άλμπουμ περνάνε μονορούφι και σ' αυτό συμβάλλει το δίλεπτο ορχηστρικό "MySery", που χωρίζει το υλικό στη μέση, με τη μορφή ενός ήρεμου διαλείμματος. Τα φωνητικά του Bastian Löser ίσως αποτελούν το μοναδικό σημείο τριβής σε σχέση με το ύφος τους, αφού δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη ποικιλία (τα brutal εναλλάσσονται σποραδικά με μερικά σκιστά), όμως αν κρίνω από τα άγαρμπα καθαρά που υπήρχαν στο ντεμπούτο τους, θαρρώ πως έτσι είναι καλύτερα.

Εν τέλει, το "Scarvest" είναι ένας υποδειγματικός δίσκος μελωδικού death, με μόνο του ελάττωμα μια κάποια προβλεψιμότητα, που όμως είναι αναπόφευκτη. Διαθέτει την ιδανική μίξη μελωδίας / καφρίλας, έτσι ώστε δύσκολα θα δυσαρεστήσει οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές. Και, επιπλέον, έχει κάτι που μου αρέσει πολύ˙ την ιδιότητα να σου κολλάει ασυναίσθητα μέχρι να ξαναγυρίσεις σ' αυτό. Κι επειδή δεν κρατιέμαι, θα κάνω και έναν εξυπνακίστικο συσχετισμό του άλμπουμ με το εξώφυλλό του: Παίρνει κεφάλια.