Subsignal

Paraiso

ZYX / Golden Core (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/08/2013
Οι Subsignal συνεχίζουν να αναδεικνύουν την ομορφιά του μελωδικού progressive στην πιο προσιτή δουλειά τους ως σήμερα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το παν είναι η μελωδία. Είτε παίζεις pop μουσική, είτε παίζεις progressive metal, το παν για ένα τραγούδι είναι η μελωδία, ανεξάρτητα του τρόπου με τον οποίο την τοποθετείς. Κι όσο ο Markus Steffen συνεχίζει να παράγει μελωδίες, αξιοποιώντας τη φωνή του Arno Menses, οι Subsignal δεν υπάρχει περίπτωση να απογοητεύσουν κάποιον που ξέρει τι πρεσβεύουν. Μόνο που το να μην απογοητεύεις παύει να αποτελεί επίτευγμα ή παράγοντα ικανοποίησης και σε κάποιο σημείο οφείλεις να προσπαθήσεις για το βήμα παραπάνω. Αυτό το βήμα είναι που επιχειρούν να κάνουν με το "Paraiso".

Η νέα πρόκληση είναι να μπορέσουν να προσελκύσουν περισσότερους ακροατές, να μεγαλώσει η κρίσιμη μάζα των οπαδών της μουσικής τους, έτσι ώστε να τους δοθεί πιο στέρεο έδαφος και περισσότερες ευκαιρίες. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί από μουσικούς που έχουν ως πρωταρχικό κριτήριο το καλλιτεχνικό, παράγοντας μουσική. Σε αυτό το άλμπουμ γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να χωρέσουν όλα τα ποιοτικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα σε πιο εστιασμένες συνθέσεις, σε πιο συγκεκριμένες δομές, σε μικρότερες διάρκειες, χωρίς αυτό να επηρεάσει την ποιότητά τους. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, μιας και το "Paraiso" επιτυγχάνει απόλυτα τον σκοπό του, τηρώντας μια εξαιρετική ισορροπία.

Ευθύς εξαρχής με το ομώνυμο τραγούδι (που αποτέλεσε και το πρώτο video της μπάντας) είναι εμφανής η προσπάθεια να γίνει πιο άμεση η μουσική της μπάντας προς τον ακροατή, με το refrain να είναι ιδιαίτερα εμπορικό, με την καλύτερη των εννοιών. Βέβαια, η εμπορικότητα φτάνει στο απόγειό της, για τα δεδομένα του συγκροτήματος, με το "The Blueprint Of A Winter", μια πιάνο μπαλάντα, όπου τη γυναικεία πλευρά του ντουέτου αναλαμβάνει η Marcella Bovio (Stream Of Passion, Ayreon) και είναι επίσης πολύ καλό. Γενικότερα, το σημαντικότερο επίτευγμα στο "Paraiso" είναι πως κάθε σύνθεση να έχει κάτι το διακριτό, κάτι το ωραίο, είτε αυτό είναι ένα refrain, είτε μελωδία, είτε ένα διαφορετικό στοιχείο, όπως αυτό το σχεδόν ska σημείο στη μέση του υπέροχου "A New Reliance".

Ξεχωρίζει το πιάνο που ακούγεται στις περισσότερες συνθέσεις, έχοντας πάρει τη θέση των πιο πολύπλοκων ενορχηστρώσεων με βιολιά που συναντάει κανείς στο "Touchstones", ενώ φυσικά ο Steffen επιστρατεύει σε σημεία την απαράμιλλη τεχνική του στην ακουστική κιθάρα, όπως το "A Giant Leap Of Faith" και το "The Stillness Beneath The Stone". Ειδικά, το πρώτο είναι ενδεικτικό του πόσα χαρακτηριστικά σημεία του ήχου των Subsignal περνάνε κατά τη διάρκειά του, από το πιάνο και την πιασάρικη φωνητική γραμμή, στο ακουστικό solo, μέχρι τις βαριές κοφτές κιθάρες. Φυσικά, υπάρχει κι ο Arno Menses που με τη φωνή του, τις γραμμές και τις ερμηνείες του δίνει ως συνήθως την απαραίτητη επιπρόσθετη αξία σε κάθε σύνθεση, κάτι το οποίο λίγο-πολύ περιμέναμε ότι θα συμβεί.

Με το "Paraiso" οι Subsignal επιτυγχάνουν να διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους, ικανοποιώντας δεδομένα τους ήδη οπαδούς τους, ενώ ταυτόχρονα επανασυστήνονται στους υπόλοιπους που ενδεχομένως να χανόντουσαν λίγο στα προηγούμενα άλμπουμ. Καταφέρνουν να αξιοποιήσουν με μεγάλη μαεστρία τα στοιχεία στα οποία υπερτερούν, τοποθετώντας τα μέσα σε μικρότερους χώρους, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τη συνθετική τους ικανότητα. Ίσως, μόνο, κάποιοι να αναπολήσουν την περιπέτεια πιο πολύπλοκων, μεγάλων σε διάρκεια τραγουδιών τους, αλλά στο άλμπουμ δεν υπάρχει περιττή σύνθεση, ούτε χώρος για κάτι τέτοιο. Το "Paraiso" οφείλει να τους αναβαθμίσει και να τους καταστήσει ακόμα ψηλότερα στις συνειδήσεις των οπαδών του progressive.
  • SHARE
  • TWEET