Stratovarius

Το "Nemesis" αποτελεί την τρίτη αισίως δισκογραφική δουλειά για τους Stratovarius μετά την αποχώρηση του Timo Tolkki και την πρώτη δίχως τον Jorg Michael πίσω από το drum set, υπεύθυνο εν πολλοίς για τον trademark ήχο που καθιέρωσε το group από το "Episode" και μετά. Με αντικαταστάτη του Michael τον πολυπράγμονα πιτσιρικά Rolf Pilve, τους Kupiainen και Porra σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα να έχουν πλέον παλιώσει και τις σταθερές αξίες των Kotipelto και Johansson να αποτελούν εγγύηση, οι Stratovarius επανέρχονται με διάθεση να εξερευνήσουν νέες κορυφές.

Είναι γεγονός πως με τις ανακατατάξεις που συνέβησαν στις τάξεις τους στα 00s, οι Stratovarius μοιραία έχασαν μεγάλο μέρος του status που κατείχαν στο παρελθόν. Το προπέρσινο "Elysium", αισθητά ανώτερο από το μεταβατικό "Polaris" του 2009, αποτέλεσε το πρώτο βήμα στη προσπάθεια ανάκτησης μέρους της αλλοτινής δόξας. Ως εκ τούτου το φετινό "Nemesis" δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά μια ακόμη προσθήκη στον κατάλογο με τις κυκλοφορίες του συγκροτήματος, αλλά το άλμπουμ που έχει τη δυναμική να καθιερώσει μια νέα περίοδο δημιουργικότητας για τους Σκανδιναβούς.

Βασικό χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι καθόλη τη διάρκειά του βασίζεται στα καθιερωμένα, ελαφρώς διαφοροποιημένα ανά περίπτωση, επιτυχημένα συστατικά: Κλασικoί up ή mid tempo ρυθμοί, μελωδικές, μυστηριώδεις και δραματικές φωνητικές γραμμές, υμνικά και πιασάρικα refrain, ευφάνταστα θέματα και εντυπωσιακά σόλο κιθάρας και πλήκτρων. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η συνοχή ανάμεσα στις συνθέσεις, αποφεύγονται τα εν δυνάμει fillers και ο ακροατής πραγματικά δυσκολεύεται να ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι.

Το "Abandon" που ανοίγει τον δίσκο και το "Halcyon Days" σε πιάνουν κατευθείαν από τα μαλλιά, το "Unbreakable" και το "Fantasy" σε κολλάνε με τις μελωδίες τους, τα "Stand My Ground", "Dragons" και "Nemesis" είναι τα πιο κλασικά power metal κομμάτια του δίσκου και τα "Out Of The Fog", "Castles In The Air" και "One Must Fall" διαθέτουν μια ελαφρώς περισσότερο έντεχνη προσέγγιση. Εξαίρεση αποτελεί το "If The Story Is Over", μια ακόμη όμορφη προσθήκη στο μπαλαντολόγιο του group.

Όσον αφορά στις ατομικές επιδόσεις, ο Rolf μάλλον φοράει το ίδιο νούμερο παπούτσι με τον Jorg, ο Johansson έχει αναλάβει για τα καλά το ρόλο του μαέστρου με τα περισσότερα κομμάτια να ξεκινούν από τα πλήκτρα του και ο Kupiainen ευτυχώς δεν ζαλίζει τα κομμάτια αλλά επιδεικνύει όπου και όσο πρέπει το τεράστιο ταλέντο του, με τον Kotipelto να είναι όπως πάντα απολαυστικός και τέλος τον Porra να περιορίζεται μοιραία στον ρόλο του.

Πολλές από τις ιδέες που υπάρχουν στο "Nemesis" μου έφεραν στο μυαλό εποχές "Visions", χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οι δύο αυτοί δίσκοι ομοιάζουν σκανδαλωδώς. Εξάλλου, όταν μία μπάντα έχει κυκλοφορήσει τόσα πολλά άλμπουμ είναι σχεδόν αδύνατο να μην επαναλαμβάνει κάποιες φόρμες, ειδικά όταν υπηρετεί πιστά ένα συγκεκριμένο είδος, όπως κάνουν οι Stratovarius με το ευρωπαϊκό power metal. Το σίγουρο είναι πως το "Nemesis" συνεχίζει στον ίσιο και ανοδικό δρόμο που χάραξε το "Elysium", υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν πρόκειται να ακούσεις άλμπουμ τους που να μην καλύπτει συνθετικά και εκτελεστικά κάποια ελάχιστα standards και να μην έχει μπομπάτη παραγωγή.

Το κλειδί για τη κατανόηση του "Nemesis" είναι η διάθεση με την οποία θα το προσεγγίσεις. Αν είσαι fan από τα παλιά αλλά πλέον προτιμάς διαφορετικά πράγματα, είναι μάλλον δύσκολο να σε κρατήσει. Αν έχεις την απαίτηση όμως να ακούσεις ένα πολύ καλό άλμπουμ των Stratovarius θα σου αρέσει εξαρχής και θα μείνει για καιρό στο στερεοφωνικό σου. Αν πάλι δεν έχεις ιδέα από Stratovarius αλλά σου αρέσει το μελωδικό power metal, είναι αναμφισβήτητα μια πολύ καλή αρχή, αν και το ιδανικό θα ήταν να τσεκάρεις πρώτα τις δισκάρες που έβγαλαν μέσα προς τέλη 90s και πήραν τότε στις πλάτες τους μια ολόκληρη σκηνή.