Stratovarius

Είστε προληπτικοί; Πιστεύετε στα επτά χρόνια γρουσουζιάς ενός σπασμένου καθρέφτη ή ενός απλού περάσματος κάτω από μια σκάλα; Ε λοιπόν, οι Stratovarius βρίσκονται εδώ για να διαλύσουν κάθε τέτοια ανόητη πρόληψη ή δεισιδαιμονία. Το 2011 ήρθε και, ως κάθε ευγενικός επισκέπτης, έμελλε να φέρει μαζί του κι ένα δωράκι, ή αλλιώς το 13ο άλμπουμ των Φινλανδών. Γρουσούζικο ή όχι; Λέτε να μας γκαντεμιάσει -μουσικά- ολόκληρη τη νέα χρονιά; Θεός φυλάξοι...

Πρώτη επαφή με το εξώφυλλο του δίσκου και οι αναμνήσεις από το μέτριο "Polaris" του 2009 έρχονται αναπόφευκτα, αντικρίζοντας το διαστημόπλοιο σε σχήμα αστεριού, που έκανε την εμφάνισή του και στο artwork του τελευταίου. Γενικότερα, πανέμορφο εξώφυλλο, όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει απ' τη συγκεκριμένη μπάντα. Το πιο σημαντικό κι ενδιαφέρον όμως: είναι το "Elysium" ένα λαμπρό σημείο στη δισκογραφική ζωή των Stratovarius ή μια σκοτεινή στιγμή που θα ήθελαν σύντομα να ξεχαστεί, μέχρι την επόμενη τους προσπάθεια; Η απάντηση τείνει προς το πρώτο και σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να προσεγγίζει το δεύτερο.

Το άλμπουμ ξεκινά με το single, "Darkest Hours". Πομπώδες ρεφραίν, εκπληκτικές και δυναμικές κιθάρες, παρέα με τον επιβλητικό ήχο των πλήκτρων. Τραγούδι που περνάει άμεσα στα αγαπημένα των fan και συνάμα κερδίζει με ιδιαίτερη άνεση την εκτίμηση κάθε ακροατή. Ιδανικότατο ξενίκημα. Το "Under Flaming Skies", με στοιχεία από το παραπάνω κομμάτι, αλλά με κιθάρες αρκετά πιο «επιθετικές», έρχεται να μας ξεσηκώσει, μιας και δημιουργείται δειλά-δειλά η εντύπωση πως έχουμε στα χέρια μας κάτι πραγματικά αξιόλογο. Θα δικαιωθούμε στη συνέχεια; Για να δούμε...

"Infernal Maze" και "Fairness Justified" κρατούν τον πύχη ψηλά, πολύ ψηλά, και αυξάνουν ακόμη περισσότερο τον ενθουσιασμό και το ενδιαφέρον. Ακόμα, το ρεφραίν του "The Game Never Ends" μας θυμίζει παλιές καλές στιγμές των Φινλανδών και ό,τι αγαπάμε στο μουσικό ιδίωμα ονόματι power metal. Η συνέχεια, όμως, αδικεί κάπως την μέχρι τώρα πορεία του δίσκου. Τα "Lifetime In A Moment", "Move The Mountain" και "Event Horizon" υστερούν σε κάτι, αφού τα συστατικά που έκαναν τα προηγούμενα κομμάτια εξαιρετικά, είτε λείπουν, είτε δεν παρουσιάζοναι με την ίδια μαεστρία. Πάντως, έπεται το 18λεπτό "Elysium", που κλείνει και το άλμπουμ, φανερώνοντας περίτρανα το μεγαλείο και τις ικανότητες που αναμφίβολα έχει αποδείξει πως έχει το συγκρότημα.

Κάπως έτσι, η 13η δισκογραφική προσπάθεια των Stratovarius είναι ένα (ίσως και δυο-τρία) βήμα(-τα) μπροστά από το υλικό που έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια η μπάντα και φυσικά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί «γρουσούζικη». Μάλλον το αντίθετο. Κατά τη γνώμη μου, σηματοδοτεί μια απρόσμενη και δυναμικότατη επιστροφή των Stratovarius στα υψηλά επίπεδα που τους είχαμε συνηθίσει.