Spire

Οι Spire είχαν τραβήξει βλέμματα με το προ πενταετίας ντεμπούτο τους, "Entropy". Επιτυγχάνοντας μια ενδιαφέρουσα συνένωση του ατμοσφαιρικού/ambient black metal των πρώτων τους EPs, με τον δυσαρμονικό ήχο, των Deathspell Omega και της τότε ανερχόμενης, ισλανδικής σκηνής, δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο μείγμα, το οποίο μαζί με τους έτερους συντοπίτες Norse, τους ανέδειξε, κατά την κρίση μου, σε δύο από τα πιο ανερχόμενα ονόματα της κοχλάζουσας αυστραλιανής black/death σκηνής. Η επιστροφή τους, με τον δεύτερο δίσκο τους, "Temple Of Khronos", τους βρίσκει να εξελίσσουν τον ήχο τους, σε τέτοιο βαθμό ώστε να διεκδικούν δικαιωματικά τη θέση τους στο παρόν του ήχου.

Προς θετική μου έκπληξη, διαπίστωσα πως το "Temple Of Khronos" βρίσκει αναβαθμισμένη την μπάντα σε όλα τα επίπεδα. Πέραν του τεχνικού σκέλους και της άποψης στην παραγωγή, στοιχεία απαραίτητα για την ουσιαστική εξερεύνηση των πειραματικών εκφάνσεων του black metal, οι Αυστραλοί επιχείρησαν να αναζητήσουν έναν άκρως ενδιαφέροντα συγκερασμό ιδεών, επιθυμώντας να τον οικειοποιηθούν ως προσωπικό ήχο. Τα δύο προαναφερθέντα, δομικά συστατικά του ήχου τους, οι υποβλητικές ατμόσφαιρες και οι δυσαρμονίες, είναι παρόντα και μάλιστα αναδεικνύονται σε σχέση με το παρελθόν τους. Επιπρόσθετα, η θέληση του σχήματος να εμβαθύνει στις αλληγορικές προεκτάσεις του (ψυχολογικού και κοινωνικού) χρόνου, την ωθεί στη σύνθεση, από δομικής πλευράς, των πιο ριψοκίνδυνων συνθέσεών της.

Σε αυτήν της την προσπάθεια, η μπάντα βρίσκει έναν αμφιλεγόμενο σύμμαχο στο πρόσωπο του "Grand Declaration Of War". Σε πρώτο χρόνο, το riffing του "Temple Of Khronos", αντλεί στοιχεία από την αποδόμηση που παρείχε στους Mayhem ο Blasphemer, με πιο τρανό παράδειγμα το "Interlude - Antithesis", ενσωματώνοντας τα στον dissonant πυρήνα του. Σε δεύτερο πλάνο, τα, απαγγελτικά και υποβλητικά φωνητικά του Maniac, συχνά ρίχνουν τη σκιά τους στον δίσκο. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι πυκνές ατμόσφαιρες ισλανδικών μπαντών όπως οι Almyrkvi, μετατρέπονται, υπό ένα ψυχρό και δυναμικό πρίσμα, σε μια διαρκή παρανοϊκή καταβύθιση.

Οι Spire επιλέγουν, εμμένοντας σε doom-y καταστάσεις, να δημιουργήσουν μια θελκτική αλλά επικίνδυνη ατμόσφαιρα. Οι φωνητικές απαγγελίες βρίσκονται συχνά στο προσκήνιο, με τη σκιά του Nemtheanga των Primordial να γίνεται άμεσα αντιληπτή. Ταυτόχρονα, ειδικά στις δύο πιο μακροσκελείς συνθέσεις, η επιρροή των, σταθερά εξαιρετικών, The Ruins Of Beverast, ως προς τη σύσταση κυκλικών και ψυχεδελικών doom/black μουσικών χωρίων, γίνεται άμεσα αντιληπτή, με παράδειγμα το καθηλωτικό "Hymn IV - Puissant". Κατά αυτόν τον τρόπο, ο δίσκος, παρουσιάζει μια διαφοροποιημένη, και αρκετά πιο εντυπωσιακή πτυχή και εξέλιξη του ήχου των Αυστραλών, η οποία σε σημεία φαντάζει εντυπωσιακή.

Ο κόσμος των Spire, είναι ιδιαίτερα αναπαραστατικός, με την προσήλωση στον σκοπό να μην τους ωθεί σε παράπλευρες χαοτικές εξερευνήσεις. Τα επιμέρους καινούρια μουσικά στοιχεία, αναπτύσσονται στον βαθμό που επιβάλλει η εκάστοτε σύνθεση, ώστε, παρά το γεγονός πως δεν επιτυγχάνεται ποτέ η πλήρης διήθησή τους στο DNA της μπάντας, να δημιουργούν ένα προσιτό, αν και συμπαγές, αποτέλεσμα. Το εναρκτήριο "Hymn I - Tyrant" αποτελεί την ιδανική εισαγωγή στον νέο κόσμο των Αυστραλών. Η συνέχεια με το "Hymn II - Tormentor" αποκαλύπτει την κορυφαία στιγμή του δίσκου, σε ένα δεκάλεπτο έπος το οποίο εξερευνά, ιδιαίτερα αποδοτικά, το ύφος της μπάντας. Η μόνη στιγμή που το άλμπουμ λοξοκοιτά προς πιο παραδοσιακές φόρμες, είναι στο "Hymn III - Harbringer", του οποίου η τοποθέτηση στα μέσα του δίσκου, αποδεικνύεται κομβική.

Η έλλειψη ξεσπασμάτων καθώς και στιγμών, οι οποίες, αν και διαφοροποιούνται εντός του πλαισίου του "Temple Of Khronos", δεν φεύγουν από τη σκιά των επιρροών τους, αποσυντονίζουν ανά στιγμές τις ακροάσεις. Ενώ η προοδευτική φύση των συνθέσεων, επιτρέπει στις τελετουργικές ατμόσφαιρες να κερδίζουν, με φρέσκο αέρα, τον θαυμασμό και την προσοχή, η συγκριτική τους αδυναμία να αποτελέσουν ρηξικέλευθη έκφραση, τους στερεί από τη διαφαινόμενη δυναμική τους. Το "Temple Of Khronos", είναι ένα σύγχρονο, ριψοκίνδυνο ανά σημεία, προοδευτικό black metal έργο, το οποίο φανερώνει τη διάθεση των Spire να μην ακολουθούν τις εξελίξεις, όπως αμέτρητες μπάντες του χώρου. Η ασυμβίβαστη φύση τους, δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τα ρίσκα του δεύτερου άλμπουμ τους, το οποίο, αφυκτικό και πληθωρικό, δικαιούται να περηφανεύεται πως αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του ήχου αυτήν την περίοδο.

Youtube
Bandcamp