Sotiris Lagonikas

Μου αρέσει η έννοια του πολυοργανίστα. Όχι μόνο ως ταλέντο και φυσικό χάρισμα αλλά κυρίως γιατί ένας τέτοιος μουσικός συνήθως μπορεί να ξεχωρίζει τα βασικά στο παίξιμο του κάθε μουσικού οργάνου και αντί να παρασύρεται σε τεχνικές ακροβασίες, ξέρει να κρατάει το ουσιώδες και να χτίζει πάνω σε αυτό. Ακόμα περισσότερο, δε, συνήθως διακατέχεται από μία ισορροπία στη σημασία που επιδεικνύει σε όλα τα όργανα κάτι που περνάει και στο τελικό αποτέλεσμα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Σωτήρης Λαγονίκας, ίσως σε κάποιους γνωστός από τους What’s The Buzz?, τους Four Wheel Drive ή τους (πάλι one man project) SL Theory.

Φλερτάροντας με το μελωδικό hard rock σε όλα του τα συγκροτήματα, αυτή τη φορά ο Λαγονίκας βλέπει τα πράγματα λίγο πιο ...προοδευτικά παίζοντας περισσότερο με ρυθμούς και μελωδίες και αλλάζοντας κατευθύνσεις μέσα στο ίδιο πολλές φορές τραγούδι. Ήδη από την εισαγωγή έχει γίνει κατανοητό ότι κάνει τα πάντα μόνος του και, αν και τα τύμπανα ήταν πάντα η «βασική απασχόλησή του», αποδεικνύεται και πάλι κάτι παραπάνω από επαρκής σε πλήκτρα και κιθάρα αλλά κυρίως στο συνθετικό κομμάτι όπου παραδίδει ολοκληρωμένες προτάσεις τόσο σε μελωδικό επίπεδο (ειδικά οι φωνητικές και συχνά πολυφωνικές  μελωδίες και οι στίχοι δείχνουν μεγάλη αγάπη στο κομμάτι αυτό) αλλά και στη μελετημένη δομή των τραγουδιών.

Παρότι η δεύτερη λέξη του τίτλου προδιαθέτει για κάτι το «σκοτεινό», η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο ατμοσφαιρικός όσο αφήνεται να εννοηθεί ο δίσκος, αν και δε λείπουν και αυτά τα σημεία. Είναι κυρίως δυνατός και στα όρια του μεταλλικού μερικές φορές, άλλοτε bluesy hard rock και σε περιπτώσεις ποιοτικώς AOR. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας συνδυασμός που είναι φτιαγμένος για να αρέσει στους φίλους του σύγχρονου heavy αλλά και μελωδικού progressive, από τον Neal Morse μέχρι τους A.C.T. Μάλιστα, παρότι οι μαγικές λέξεις στο άλμπουμ είναι η ισορροπία και η ομοιογένεια, το τελικό και δεκάλεπτο "Where's My Life", που πέρα από τις άλλες αναφορές έχει και κάτι από Porcupine Tree (κάπου εδώ μπαίνει και πιο έντονο το μελαγχολικό στοιχείο) αλλά και samples ορχήστρας, σε πιάνει εξ' απίνης όσο και αν όλο το "Progressively Dark" σε προετοιμάζει για μία κορύφωση που έρχεται.

Είναι κρίμα ένα τόσο άρτιο έργο να χαθεί λόγω του ότι είναι ανεξάρτητη και εντελώς DIY κυκλοφορία. Ένας λόγος περισσότερος ότι το μεράκι ενός  και μόνο μουσικού να δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο και μάλιστα σε μία χώρα όπου αυτό μπορεί και να θεωρείται ...κουσούρι, θα πρέπει να επιβραβεύεται. Οπότε πριν τις Χριστουγεννιάτικες αγορές σας επισκεφθείτε το sltheory.snp.gr για τα δέοντα.