Six Organs Of Admittance

Μετά τους πειραματισμούς και τους θορύβους στο "Hexadic" και φυσικά την Comets On Fire άνοδο, επιστρέφει στις ρίζες του. Επιστρέφει στις μουσικές που τον είχαμε μάθει. Μάλλον τα βιβλία και οι νέοι τρόποι γραφής και σύνθεσης πήγαν περίπατο. Επιστρέφει σε αυτήν την ψυχεδελική παραδοσιακή ακουστική αμερικανιά που πραγματικά κάνει καλά.

Οι μουσικές αναμιγνύουν μια δυναμική και πρωτοποριακή νέο-κλασσική συνθετική νόρμα γεμάτη παραδοσιακές τεχνικές και κιθάρες παιγμένες με δάχτυλα σε blues, country και ψυχεδελικό ύφος. Ουφ! Το έγραψα. Όσο μεγάλη κι αν βγήκε η παραπάνω φράση, είναι η καλύτερη απόδοση στον ήχο που μπορούσα να κάνω. Σε όλο το παραπάνω θα προσθέσω και τον όρο σύγχρονο για να εξηγήσω τον πειραματισμό που δέχονται οι επιρροές του και την υπέρβαση στον περιορισμό της συμβατικής δομής των κομματιών. Το σίγουρο είναι ότι παράλληλα πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τι κάνει και που το πάει αυτός ο βιρτουόζος κιθαρίστας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ben Chasny μας γυρνάει είκοσι χρόνια πριν, στην αρχή της καριέρας του.

Τα δάχτυλα του χαϊδεύουν τις χορδές. Ο τρόπος του πάντα ήταν ενδιαφέρον και οι συνθέσεις του αρκετά μπροστά. Αν είσαι φίλος αυτών των μουσικών εδώ θα βρεις κάτι πραγματικά καλό. Σίγουρα κάποιοι θα το νιώσουν διαφορετικά. Όσοι εντυπωσιάζονται με το παίξιμο των δαχτύλων θα βρουν μερικές συνθέσεις εκθαμβωτικές. Οι υπόλοιποι που μπορεί να μην αποδέχονται ή να βαριούνται το μοναχικό παίξιμο πάνω στις χορδές, θα προσπεράσουν (και αυτοί θα χάσουν) ήσυχα, χωρίς να χαλαστούν κιόλας.

Δεν κάνει κοιλιά πουθενά, αλλά δεν εξυψώνεται και ποτέ. Το αρχικό "Things As They Are" σε βάζει άμεσα στις παραδοσιακές του αναμνήσεις. Στο "Adoration Song" ακούς συναίσθημα. Νιώθεις κάθε νότα. Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις. Αυτό το κομμάτι έχει χάρισμα. Με κλειστά τα μάτια συνεχίζεις και στο "Under Fixed Stars" και αντιλαμβάνεσαι πως η μουσική μπορεί να γίνει τρυφερή. Πιο μετά στο "Around The Axis" έχουν μοιραστεί τα κανάλια με τον Ryley Walker! Δεξιά ακούς τον Ben και στ' αριστερά τον Ryley. Είναι αρκετά ενδιαφέρον. Παρακάτω στο "Taken By Ascent" αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί να γίνει και λίγο πιο βαρύς. Λίγο πιο επίμονος και επιθετικός. Είναι το πιο δυνατό, σε αναλογικά πλαίσια, κομμάτι του δίσκου. Δεν έχει καν κάποιο κρεσέντο, αλλά σε σχέση με τα υπόλοιπα διαθέτει νεύρο και θόρυβο παραπάνω. Αν σου πω ότι σε σημεία νομίζεις ότι ακούς Swans, πίστεψέ το! Στο "Threshold Of Light" φαίνεται η μεσαιωνική του επιρροή και ένα περισσότερο καταστροφικό για να μην πω αποκαλυπτικό, στους στίχους, υφάκι. Το "St. Eustace" από την άλλη νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο μουσικά μπορείς να ακούσεις σε αυτήν την κυκλοφορία. Αν το συνδέσεις με το επίσης ορχηστρικό "Reservoir" θα ικανοποιηθείς απόλυτα. Έχουν αυτό το psych-folk που τους υπερπάει. Όπου ακούς τύμπανα να ξέρεις τα παίζει ο πολύς Chris Corsano. Το τελευταίο "Reflection" σε αφήνει ήσυχα και στενάχωρα να χαμογελάσεις ικανοποιημένος για ό,τι άκουσες.

Δεν θα φέρει καινούργιους φίλους, αλλά θα επαναφέρει τους παλιούς. Ο δίσκος είναι κυκλοθυμικός. Τα λόγια και οι σκέψεις στοχαστικές. Οι συνθέσεις αρκετά εύπεπτες αλλά έντεχνες και όμορφες. Το σύνολο σxετικά και ειδικά, συναρπαστικό.