Sheryl Crow

Αν υπάρχει ένα μουσικό είδος το οποίο έχει αδικηθεί όσο κανένα άλλο στη χώρα μας (αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη), αυτό είναι η country. Το γιατί είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά αν θέλετε την άποψή μου, ο βασικός λόγος είναι απλός: Προκατάληψη. Έστω και έτσι, ένας περιορισμένος αριθμός εκπροσώπων του εν λόγω ιδιώματος κατάφεραν να γίνουν επιτυχημένοι στη Γηραιά Ήπειρο. Μία από αυτούς είναι η Sheryl Crow. Η περίπτωσή της παρουσιάζει βέβαια κάποιες ιδιαιτερότητες, καθώς αφενός η country της ήταν ανέκαθεν εναλλακτική, με αρκετές δώσεις pop και rock, και αφετέρου... η ίδια ήταν πάντα όμορφη. Και ξέρετε πολύ καλά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει -καλώς ή κακώς- αυτό.

Το αστείο είναι πως ο νέος της δίσκος είναι ο πρώτος στη δισκογραφία της που... ΔΕΝ είναι country. Τζάμπα η εισαγωγή λοιπόν, αλλά χαλάλι. Στα 48 της, η τιμημένη με εννέα Grammy τραγουδίστρια αποφασίζει να πάρει μία μικρή στροφή και να βγει ξαφνικά στο δρόμο που οδηγεί στην κατά πολλούς Μέκκα της μουσικής, το Memphis. Η πόλη που ανέδειξε τον B.B. King, τον Elvis, τον Johnny Cash και τον Roy Orbison αποτελεί την πηγή έμπνευσης της Sheryl Crow στην έβδομη studio δουλειά της. Παρεμπιπτόντως, η ίδια γεννήθηκε 100 μίλια από το Memphis, εξού και ο τίτλος.

Καθοδηγούμενη από τον Doyle Bramhall II (όχι, δεν είναι Βασιλιάς), ο οποίος έγινε ευρέως γνωστός από τη συμμετοχή του στις touring μπάντες των Roger Waters και Eric Clapton και στην προκειμένη περίπτωση ανέλαβε τη θέση του παραγωγού, η Sheryl (ή... «Σερυλάκι», όπως την αποκαλεί και μία φίλη) ακούγεται στο "100 Miles From Memphis" λιγότερο pop και περισσότερο soul από ποτέ. Η προσέγγιση, τόσο στα φωνητικά (πρώτα και δεύτερα), όσο και στις ενορχηστρώσεις είναι αρκετά retro. Με εξαίρεση το σκερτσόζο εισαγωγικό "Our Love Is Fading", το οποίο στην ουσία είναι το μόνο που θυμίζει τη μέχρι τώρα καριέρα της, ο δίσκος είναι μεστός στους soul, reggae και ελαφρώς funky ρυθμούς.

Ομολογουμένως χρειάζεται να περάσουν τα δύο-τρία πρώτα τραγούδια για να συνηθίσεις τη νέα αυτή κατεύθυνση. Μπορεί η Sheryl να μην είναι η καλύτερη soul τραγουδίστρια, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης με τα μεγαθήρια του είδους, αλλά η εξαιρετική παραγωγή βοηθάει αρκετά στο ταίριασμα της φωνής της με το ύφος του album.

Αν και ο δίσκος βγάζει συνολικά ένα χαλαρό και ευδιάθετο κλίμα, η κορυφαία στιγμή του είναι και η πιο μελαγχολική του: Το "Stop" είναι ένα πραγματικά υπέροχο κομμάτι, νοσταλγικό, ταξιδιάρικο και άκρως soundtrackικό. Μπορεί να απουσιάζουν κάποια διαστήματα εντονότερης ενέργειας, παρ' όλα αυτά το "100 Miles From Memphis" είναι γενικά ένα συμπαθέσταστο και ευκολοάκουστο vintage album, από μία εξίσου συμπαθέστατη μουσικό.

Σημειώστε πως στο κομμάτι "Eye To Eye" συμμετέχει στις κιθάρες η προσωποποίηση του rock & roll, Keith Richards. Δε σε χάλασε το «Σερυλάκι» Keith.