Septicflesh

Communion

Season Of Mist (2008)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 17/03/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν πριν από αρκετά χρόνια έφτασε στα αυτιά μου η είδηση πως οι τότε Septic Flesh πήραν την απόφαση να διαλυθούν, σε μια αρκετά γόνιμη για αυτούς περίοδο, ένα από τα λιγοστά θετικά αυτής της κίνησης ήταν το ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή όλες τους οι κυκλοφορίες ήταν μια και μια αψεγάδιαστες. Από τις πρώτες μέρες με το "Mystic Places Of Dawn", μέχρι και το κύκνειο άσμα τους, το αναπάντεχα βίαιο αλλά και μελωδικό ταυτόχρονα "Sumerian Daemons".

Πέρασε ο καιρός και έφτασε η ώρα για τον Φοίνικα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Επανένωση και δυναμικό come back με νέο δίσκο. Το όνομα αυτού "Communion". Το όνομα αυτών Septicflesh, πλέον. Με το νέο τους πόνημα, επιχειρούν να αναλύσουν τη σχέση του ανθρώπου με το θείο, το άγνωστο, χρησιμοποιώντας θέματα από τη μυθολογία της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας. Αυτό δεν περιορίζεται μόνο στον εικαστικό τομέα, με αποκορύφωμα το υπέροχο εξώφυλλο της περιορισμένης έκδοσης του δίσκου, αλλά και στο μουσικό κομμάτι, κυρίως με τη χρήση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας, την οποία διηύθυνε ο έτερος αδερφός Αντωνίου και ένας εκ των δύο κιθαριστών της μπάντας, Χρήστος.

Περνώντας στην καθαρά μουσική πλευρά του δίσκου, διαπιστώνει κανείς πως για ακόμα μια φορά οι Septicflesh (που θα πάει, θα συνηθίσω τη νέα μορφή του ονόματος τους) προχώρησαν τον ήχο τους μακρύτερα, σε έναν δρόμο που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν που θα οδηγήσει. Έναν δρόμο που κόπηκε απότομα πριν κάποια χρόνια. Αλλά όχι μόνο επανήλθαν σε αυτόν, αλλά προχώρησαν και αρκετά βήματα μπροστά.

Οι συνθέσεις στον νέο δίσκο έχουν μια πιο σκοτεινή απόχρωση, πιο κλειστοφοβική και βίαιη από πριν. Πιο σκληρές και από αυτές του "Sumerian Daemons", θαρρείς και το διάλειμμα που μεσολάβησε τους έκανε πιο μοχθηρούς, πιο βάρβαρους. Αναδεικνύεται αρκετά η death metal πλευρά τους, μέσα από την πλειοψηφία των κομματιών. Ωστόσο, αν ήταν μόνο αυτά, δε θα μιλάγαμε τώρα για τους Septicflesh, αλλά για κάποια άλλη συμπαθητική και αξιόλογη death metal μπάντα.

Το αξιοπρόσεκτο και προσωπικά αγαπημένο συστατικό του "Communion" είναι τόσο η συμμετοχή του Σωτήρη στα leads, αλλά πολύ περισσότερο η προσφορά του στα καθαρά φωνητικά που είχαν λείψει από τον τελευταίο τους δίσκο. Η θεατρικότητα της φωνής του και η μελαγχολική χροιά της επιφορτίζουν τα κομμάτια με περισσή λυρικότητα, πλημμυρίζοντας τα με συναισθηματικά ερεθίσματα. Η συμμετοχή του Bernardo κάνει τα τύμπανα να πιάνουν φωτιές και είναι εύκολα αντιληπτό το ότι οι ταχύτητες στο μεγαλύτερο διάστημα του δίσκου είναι υψηλές, ενώ η τεχνική αρτιότητα του επιτρέπει στη μπάντα να παρουσιάσει ένα δείγμα πιο τεχνικών riffs , όπως στο "Babel's Gate". Στο ίδιο κομμάτι έχουμε και τη συνεισφορά του Μάριου Ηλιόπουλου, των δικών μας Exhumation και Nightrage, στο solo.

Στο "Communion", λοιπόν, μπορεί να βρει κάποιος στοιχεία εποχής "Revolution DNA", "Esoptron" και φυσικά "Sumerian Daemons", πέρα από τις όποιες καινοτομίες. Προσωπικά, με το πρώτο άκουσμα ένιωσα μια μικρή απογοήτευση, γιατί αισθάνθηκα τον δίσκο να γλιστράει από τα αυτιά μου χωρίς να έχει παρά μόνο λίγες (αλλά εξαιρετικές) στιγμές που να με αγγίζουν πραγματικά, οι πιο μελωδικές εξ αυτών. Ωστόσο, δείχνoντας εμπιστοσύνη σε μια μπάντα που δε με έχει απογοητεύσει μέχρι στιγμής με τη συνθετική της ικανότητα, διαψεύστηκα πανηγυρικά και έτσι το κάθε κομμάτι απέκτησε τη δική του ταυτότητα, ενώ άρχισα να αναγνωρίζω τα μέρη του όλου. Η συνοχή του δίσκου διατηρήθηκε, ενώ παράλληλα η δομή του κάθε κομματιού ήταν πλέον εμφανής. Ακόμα και στις πιο φασαριόζικες στιγμές, η μελωδία υπήρχε, απλά κρυβόταν κάπου στο υπόβαθρο. Η εξαιρετική περιβάλλουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τα συμφωνικά μέρη σε κάνει να νιώθεις λες και παίζεις σε ταινία του Indiana Jones.

Το μόνο αρνητικό που παρατήρησα στο δίσκο είναι η σχεδόν παντελής απουσία solo, τα οποία έχουν ελαττωθεί περισσότερο και από το "Sumerian Daemons", ενώ οι Septicflesh στο παρελθόν έχουν γράψει από τα εκφραστικότερα solos που έχω ακούσει.

Η ταυτότητα των Septicflesh είναι και εδώ παρούσα και βροντοφωνάζει. Η ελληνική metal σκηνή πήρε πάλι τα πάνω της με τις εξαιρετικές κυκλοφορίες δύο εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων που έχει βγάλει, τους Rotting Christ και τους Septicflesh. Επειδή το δυναμικό και παθιασμένο comeback μπορεί να σας πιάσει από το λαιμό, δώστε του αρκετές ακροάσεις ώστε να μπορέσει να ξεδιπλωθεί το μεγαλείο αυτού του δίσκου. Προς το παρόν δε μπορούν να γίνουν συγκρίσεις για την ανωτερότητα του από τους προηγούμενους δίσκους τους. Σίγουρα όμως κατακτά μια περίοπτη θέση, ως μια ακόμα εξαιρετική δουλειά στη μακρόβια δισκογραφία τους. Αναμένουμε και εντεταμένη περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο κόσμος διψάει για σάρκα.

  • SHARE
  • TWEET