Scorpions

Sting In The Tail

Sony Music (2010)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 22/03/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κατά τις ηχογραφήσεις του νέου τους δίσκου, οι Scorpions αισθάνθηκαν πως το υλικό ήταν τόσο δυνατό, ώστε άξιζε να αποτελέσει το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας τους. Από την άλλη, οι κακές γλώσσες ανέφεραν πως οι Γερμανοί φίλοι μας, απλώς συνειδητοποίησαν πως η έμπνευση μετά από 40 χρόνια δισκογραφίας, στέρευσε. Εξάλλου, σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, κακά τα ψέματα, οδηγεί και το γεγονός πως για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο χρησιμοποιούν την αρωγή «εξωτερικών» συνθετών. Ποιος έχει δίκιο; Θα το δούμε στη συνέχεια.

Στην πραγματικότητα, το "Sting In The Tail" συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το "Unbreakable", αποδεικνύοντας πως ο άνευρος αμερικάνικος ήχος του "Humanity: Hour I", ήταν απλώς μία παρένθεση. Το νέο δίδυμο που βρίσκεται πίσω από τις κονσόλες, οι κύριοι Mikael Nord Andersson και Martin Hansen (που παρεμπιπτόντως αποτελούν την έβδομη αλλαγή παραγωγού στους επτά τελευταίους δίσκους των Scorpions) επαναφέρουν τα πράγματα στη γνωστή τους θέση: Rock «συναυλιακά» τραγούδια, rock θεματολογία (το ένα τρίτο των κομματιών περιέχει στον τίτλο του τη λέξη "Rock") και τρεις «κλασσικές» μπαλάντες γιατί εντάξει… για τους Scorpions μιλάμε.

Το album ξεκινάει με το "Raised On Rock" το οποίο σου κολλάει περισσότερο κι από Logo στιγμής και συνεχίζει ακόμα εντυπωσιακότερα με το πωρωτικό "Sting In The Tail", του οποίου τα φωνητικά παραπέμπουν άμεσα στις αρχές των 80s. Η μεγάλη έκπληξη έρχεται όμως λίγο αργότερα, στο "The Good Die Young", την κορυφαία στιγμή του δίσκου, ένα αργό μεν, δυνατό δε κομμάτι, γεμάτο συναίσθημα, στο οποίο μάλιστα ακούγεται και η μεγάλη diva του συμφωνικού metal, Tarja Turunen! Από εκεί και πέρα, οι αξιομνημόνευτες στιγμές λιγοστεύουν. Το "Turn You On" ξεσηκώνει και θα αποτελεί αναμφίβολα highlight των επερχόμενων συναυλιών, ενώ το "The Best Is Yet To Come", παρότι στιχουργικά παραπλανητικό (πώς ακριβώς θα έρθουν τα καλύτερα αφού διαλύονται;) είναι πραγματικά όμορφο και μελαγχολικό κομμάτι. Όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς, εμπίπτουν στην κατηγορία «Ναι μεν, αλλά…»: Καλά τραγούδια αλλά όχι ιδιαίτερα. Ακούγονται ευχάριστα αλλά δύσκολα σου αφήνουν κάτι.

Ποιοι δικαιώνονται εν τέλει λοιπόν; Οι Scorpions ή οι κακές γλώσσες; Κανείς από τους δύο. Ο δίσκος είναι μεν αυτό που λέμε «απλά καλός», όμως υπάρχουν στιγμές που θα δικαιολογούσαν απόλυτα τη συνέχεια της πορείας των Σκορπιών. Το δε θαύμα της φύσης επ' ονόματι Klaus Meine, όχι απλώς «βαστάει», αλλά τραγουδάει λες και δεν πέρασε μία μέρα από το "Blackout". Το αν πράττουν ορθά με το να δώσουν τέλος στην πορεία τους δεν επιδέχεται μονοδιάστατης απάντησης, το αν όμως θα μπορούσαν να την κλείσουν με καλύτερα δίσκο ναι: Σαφώς και θα μπορούσαν. Και πόσο ωραία θα ήταν αν σε αυτόν συμμετείχαν και ο Μιχαλάκης, ο Uli, o Herman και τα άλλα «παιδιά»;
  • SHARE
  • TWEET