Rorcal

Vilagvege

Cal Of Ror (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 20/05/2013
«Το "Világvége" σπρώχνει την ακρότητα σε ακόμα πιο δυσπρόσιτα όρια»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Világvége = Το τέλος του κόσμου

Το τέλος του κόσμου έχει εξερευνηθεί δεόντως σε όλες τις μορφές της τέχνης ανά τους αιώνες και έχει αποδοθεί με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους: Μετά-αποκαλυπτική αισθητική, αστικό γκρίζο, κατάρρευση των πάντων, τρόμος, άγχος, μοναξιά... Κοινό γνώρισμα όλων αυτών είναι η έστω στοιχειώδης αποτύπωση της ελπίδας. Η ελπίδα ποτέ δεν σβήνει ακόμα και όταν έρχεται το αναπόφευκτο τέλος.

Όχι εδώ όμως. Εδώ δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα εκτός από αυτό του τρόμου. Από την αρχή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μόνο Τρόμος στην πιο αγνή του μορφή.

Οι Ελβετοί με τον τρίτο τους δίσκο και χωρίς να έχουν ούτε μισή αδύναμη στιγμή στην μέχρι τώρα δισκογραφία τους, καταφέρνουν και ξεπερνάνε τους εαυτούς τους. Η μουσική τους ποτέ δεν είχε όρια και αν και η βάση ήταν ανέκαθεν το drone doom / sludge με τις αποπνικτικές ατμόσφαιρες, παρ' όλα αυτά απείχαν πολύ από το να χαρακτηριστούν απλά ως doom ή sludge. Το ντεμπούτο τους, "Myrra, Mordvynn, Marayaa", του 2008, είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που επανόρισαν το sludge τη νέα χιλιετία, ένας δίσκος που αγκάλιασε το black με πρωτόγνωρο τρόπο, μαυρίζοντας στον υπέρτατο βαθμό τις heavy drone επαναληπτικές δυναμικές και το βαλτώδες feedback. Το "Heliogabalus" του 2010 αποτύπωσε την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με βαθύτατο, συγκλονιστικό πεσιμισμό με αποτέλεσμα οι ατμόσφαιρες να ενταθούν στα όρια της ασφυξίας, φέρνοντας το black στοιχείο ακόμα πιο μπροστά.

Έτσι φτάνουμε στο 2013 και το "Világvége" σπρώχνει την ακρότητα σε ακόμα πιο δυσπρόσιτα όρια. Πλέον doom και black έχουν γίνει ένα και το αποτέλεσμα είναι το χάος. Αν το "Heliogabalus" ήταν ένα ενιαίο έπος 70 λεπτών, το οποίο ακουγόταν σαν να αποτελείται από επτά-οκτώ διαφορετικά κομμάτια, το "Világvége" είναι οκτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας 44 λεπτών, που ακούγονται σαν ένα ενιαίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εναλλαγές ανάμεσα στους ρυθμούς ή ότι ακούμε το ίδιο riff από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά ότι η διάθεση μένει ίδια και απαράλλαχτη καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Οι Rorcal μένουν πιστοί στο θεματικό τους περιεχόμενο και δεν κάνουν καμία έκπτωση.

Από το εναρκτήριο "I" το οποίο προλογίζει ιδανικά τον αβυσσαλέο πόνο που πρόκειται να επακολουθήσει, μέσω ambient noise ήχων, γίνεται ξεκάθαρη η στάση που κρατάει το συγκρότημα, από νωρίς, η οποία δεν είναι άλλη από το να σοκάρει. Ανεπιτήδευτα σαφώς, ο τρόμος γίνεται διακριτός, δημιουργεί μια αγχωτική αδημονία αλλά δεν κινεί κιόλας τις υποψίες για το ατέλειωτο σφυροκόπημα που ξεκινάει αμέσως μετά.

Η συνέχεια του δίσκου διαδραματίζεται ακριβώς πάνω στο Τέλος. Ούτε πριν, ούτε μετά. Ακριβώς πάνω στην καταστροφή των πάντων. Πώς λέμε ότι πριν πεθάνουμε βλέπουμε όλη τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μας. Το "Világvége" προσομοιώνει την επόμενη στιγμή που ακολουθεί. Τα τσιριχτά, υπόκωφα, ξερά φωνητικά καλωσορίζουν τον ακροατή στην κόλαση, αρχικά με αργόσυρτους doom ρυθμούς (για εννιά περίπου λεπτά που διαρκεί το "D") και ύφος που χαρακτήριζε έντονα το "Heliogabalus". Οι ταχύτητες ανεβαίνουν κατακόρυφα αμέσως μετά και δεν πέφτουν παρά μόνο μέχρι λίγο πριν το φινάλε. Οι διπλές κιθάρες κεντάνε δημιουργώντας στροβιλιστικές δυσαρμονίες που μοιάζουν με κυκλώνες και κλιμακώνονται αριστοτεχνικά εξελισσόμενες σε τύπου post-metal αρμονικές πριν ξαναεπιστρέψουν αμέσως στην εκκωφαντική προηγούμενη μορφή τους. Τα τύμπανα άλλοτε πρωτόγονα και τελετουργικά (στα λίγα πιο αργά σημεία) αλλά κυρίως αφηνιασμένα, μεταμορφώνονται άτακτα σε blast beat. Τα φωνητικά (από τον Yonni των συμπολιτών τους Kehlvin που μπήκε πρόσφατα στη μπάντα αντικαθιστώντας των Junior) γεμίζουν σχεδόν όλες τις γραμμές με κατά βάση μακρόσυρτες τσιρίδες. Ο αναλογικός ήχος κάνει την παραγωγή απροσπέλαστη, καθιστώντας τον δίσκο ακόμα πιο δυσπρόσιτο, διογκώνοντας σε εξωπραγματικό βαθμό την τρομακτική φύση του "Világvége". Επιπροσθέτως, τα οπερετικά περάσματα που συναντάμε στο τέλος των "V" (κομμάτι το οποίο ακούσαμε σε μια κάπως πιο παραλλαγμένη μορφή στο compilation άλμπουμ "Falling Down IIV" του 2012) και "VII" προκαλούν ρίγος και εντείνουν τον τρόμο ακόμα περισσότερο.

Οι Rorcal από την αρχή της καριέρας τους κατάφεραν και δημιούργησαν το δικό τους προσωπικό στυλ αλλά εδώ πλέον απέχουν πολύ από το να παρομοιαστούν με οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Αν ήταν να κάνω μια προσπάθεια θα έλεγα ότι το ύφος του "Világvége" ίσως θυμίζει λίγο τις αυτοκτονικές τάσεις των Leviathan με λίγο από την εξωφρενική παράνοια των Anaal Nathrakh και τις σοκαριστικά ακραίες drone doom / sludge στιγμές των Harvey Milk και των Old Man Gloom, αλλά επί της ουσίας αυτά δεν λένε και πολλά πράγματα.

Το "Világvége" είναι ένα σπάνιο, δυσπρόσιτο, μηδενιστικό έργο το οποίο θα επιβραβεύσει τους τολμηρούς. Η τέχνη στην πιο ακραία της, τρομακτική μορφή.

ΥΓ. Το ακούμε ολόκληρο και το κατεβάζουμε δωρεάν από εδώ: Rorcal.bandcamp.com
  • SHARE
  • TWEET