Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Πολλοί είναι αυτοί που βιάζονται να απορρίψουν τον Robert Cray ως δεύτερης κατηγορίας νερωμένο μπλουζίστα. Κακό του κεφαλιού τους. Πέραν του ότι στη δεκαετία του '80, πίσω φυσικά από τον τεράστιο Stevie Ray Vaughan, ήταν ένας από τους λίγους νέους καλλιτέχνες που κατάφερνε να βάλει τα blues στους καταλόγους επιτυχιών και στις προθήκες των καταστημάτων, το έργο που έχει αφήσει πίσω του έχει δείξει μία αξιοθαύμαστη συνέπεια και αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα ιδιαίτερα καλό σημείο να αρχίσει κάποιος να ασχολείται με το είδος.
Με μία ταυτόχρονη γλύκα αλλά και ευχέρεια σε φωνή και κιθάρα, που σε παρόμοιο υψηλό συνδυασμό βρίσκουμε ίσως μόνο στον George Benson, αλλά και με μία ικανότητα να μην ξεφεύγει ποτέ σε μελό σκηνικά που από τον τελευταίο έλειπε, ο Robert Cray είναι πραγματικά ο καλύτερος στον blues χώρο για να μιλήσει πειστικά για «τίποτα άλλο εκτός από την αγάπη». Και το κάνει πανηγυρικά γιορτάζοντας τον έρωτα όχι μόνο με την παραδοσιακή «μωρό μου, γιατί έφυγες;» αισθητική των παραδοσιακών blues, αλλά και με μία πιο εορταστική ατμόσφαιρα που δείχνει να απολαμβάνει τόσο τις γλυκές όσο και τις πικρές στιγμές των σχέσεων.
Κρατάει το επίπεδο εύηχο (για τους φίλους) ή γυαλισμένο (για τους εχθρούς), είτε μαλακώνοντας (με τη βοήθεια του γνωστού παραγωγού Kevin Shirley) την ενορχήστρωση με διάφορα έγχορδα ("I'll Always Remember You"), με χιουμοριστική up tempo διάθεση ("Side Dish"), με soul ερμηνείες ("Fix This" ή "Sadder Days") ή τέλος με κρυφο-latin ρυθμούς ("Worry"). Εκεί, όμως, που τελικά (και αυτός) δείχνει περισσότερο να βρίσκεται στο στοιχείο του είναι στα κλασικά γεμάτα πιάνο, κιθάρα και καπνό blues "Won't Be Coming Home", "Blues Get Off My Shoulder" και το οχτάλεπτο "I'm Done Crying". Την δε δυναμική του θα ξετυλίξει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο «ζωντανό» bonus track "You Βelong To Me" (περιέχεται στην περιορισμένη έκδοση).
Απέχει από το να είναι ο καλύτερός του δίσκος, αλλά το "Nothin' But Love" συνεχίζει να προσθέτει αξιοπρέπεια και ποιότητα σε μία καριέρα που ήδη δεν της έλειπε τίποτα από τα δύο.
Με μία ταυτόχρονη γλύκα αλλά και ευχέρεια σε φωνή και κιθάρα, που σε παρόμοιο υψηλό συνδυασμό βρίσκουμε ίσως μόνο στον George Benson, αλλά και με μία ικανότητα να μην ξεφεύγει ποτέ σε μελό σκηνικά που από τον τελευταίο έλειπε, ο Robert Cray είναι πραγματικά ο καλύτερος στον blues χώρο για να μιλήσει πειστικά για «τίποτα άλλο εκτός από την αγάπη». Και το κάνει πανηγυρικά γιορτάζοντας τον έρωτα όχι μόνο με την παραδοσιακή «μωρό μου, γιατί έφυγες;» αισθητική των παραδοσιακών blues, αλλά και με μία πιο εορταστική ατμόσφαιρα που δείχνει να απολαμβάνει τόσο τις γλυκές όσο και τις πικρές στιγμές των σχέσεων.
Κρατάει το επίπεδο εύηχο (για τους φίλους) ή γυαλισμένο (για τους εχθρούς), είτε μαλακώνοντας (με τη βοήθεια του γνωστού παραγωγού Kevin Shirley) την ενορχήστρωση με διάφορα έγχορδα ("I'll Always Remember You"), με χιουμοριστική up tempo διάθεση ("Side Dish"), με soul ερμηνείες ("Fix This" ή "Sadder Days") ή τέλος με κρυφο-latin ρυθμούς ("Worry"). Εκεί, όμως, που τελικά (και αυτός) δείχνει περισσότερο να βρίσκεται στο στοιχείο του είναι στα κλασικά γεμάτα πιάνο, κιθάρα και καπνό blues "Won't Be Coming Home", "Blues Get Off My Shoulder" και το οχτάλεπτο "I'm Done Crying". Την δε δυναμική του θα ξετυλίξει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο «ζωντανό» bonus track "You Βelong To Me" (περιέχεται στην περιορισμένη έκδοση).
Απέχει από το να είναι ο καλύτερός του δίσκος, αλλά το "Nothin' But Love" συνεχίζει να προσθέτει αξιοπρέπεια και ποιότητα σε μία καριέρα που ήδη δεν της έλειπε τίποτα από τα δύο.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
