Ray Wilson

Πήρε το μάτι μου σε μια παρουσίαση του νέου άλμπουμ του Ray Wilson να αναφέρεται πως «αν ακούς rock μουσική και δεν ζεις κάτω από κάποια πέτρα τα τελευταία 30 χρόνια, αποκλείεται να μην έχεις πετύχει το όνομα του Ray Wilson κάπου» και σκεφτόμουν πόσο δεν ισχύει αυτό για τη χώρα μας. Η πλειονότητα εδώ στην αναφορά του ονόματός του, πιθανότατα θα αναρωτιόταν αν μιλάμε για τον Steven, ενώ κάποιοι λίγοι ίσως σκεφτόντουσαν και τον Damian. Σε κάθε περίπτωση δεν θα γνώριζαν τον Ray, τον οποίο συνεχίζουμε να τον αγνοούμε ως καλλιτεχνική ύπαρξη.

Ενδεχομένως, αν αναφερθούν οι Stilskin και το τραγούδι "Inside” ίσως κάποιοι πιο μεγάλοι σε ηλικία να θυμούνται ότι έφτασε στο νο.1 των Βρετανικών chart και έπαιζε συνέχεια στο MTV. Μιλάμε για το 1994. Κάποιοι πιο διαβασμένοι ίσως θυμούνται επίσης ότι δυο χρόνια μετά πήρε τη θέση του τραγουδιστή των Genesis, κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ μαζί τους, το "Calling All Stations”, το 1997. Πιθανόν και κάποιοι φίλοι των Scorpions να θυμούνται έναν τύπο που βγήκε ως guest στο "Big City Nights”, εγχείρημα του "Moment Of Glory” κάπου στο 2000. Αυτός ήταν.

Όμως, η καριέρα του Ray κάθε άλλο παρά τελείωσε πριν 20 χρόνια. Έχοντας φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα κυρίως στη Γερμανία, ζει μόνιμα πλέον στην Πολωνία και έχει εστιάσει στην προσωπική του καριέρα, έχοντας πάρα πολλές συμμετοχές και κυρίως έχοντας κυκλοφορήσει έξι προσωπικά άλμπουμ και άλλα δυο σε συνεργασία με τους παλιούς του συνοδοιπόρους τους Stilskin (ως Ray Wilson & Stilskin). Κάθε του δουλειά χαρακτηρίζεται από ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά οι δυο συνεργατικές δουλειές με τους Stilskin (το "She” του 2016 και κυρίως το "Unfulfillment” του 2011) είναι πραγματικά υπέροχες στο σύνολό τους.

Αν δεν κάνω κάποιο λάθος είναι η πρώτη φορά που του παίρνει πέντε χρόνια να κυκλοφορήσει νέα δουλειά, επιστρέφοντας μετά το πολύ καλό "Makes Me Think Of Home” με το φετινό "The Weight Of Man” να είναι ένα πάρα πολύ τυπικό Ray Wilson άλμπουμ, από όλες τις απόψεις.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως το songwriting (για το οποίο συνεργάστηκε με τους Jethro Bodean, Scott Spence και Uwe Metzler) είναι πολύ μεστό, και μάλιστα εστιασμένο στον mid-slow tempo χαρακτήρα που ταιριάζει απόλυτα στην ώριμη και στιβαρή φωνή του Ray. Οι δε ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες αλλά όχι υπέρ-φορτωμένες, καθώς υπάρχει αρκετή δόση ακουστικής κιθάρας αλλά κυρίως Gilmouriκή προσέγγιση από τον Ali Ferguson στο παίξιμό του, ενώ η χρήση κάποιων πνευστών γίνεται με μέτρο και αρκετά σωστά. Γενικότερα, σαν σύνολο το "Weight Of Man” χαρακτηρίζεται από ηχητική ομοιογένεια κι ένα έντονα μελαγχολικό/laid back στοιχείο να επικρατεί ως κύριο συναίσθημα, απολύτως ταιριαστά με τον μουσικό χαρακτήρα του Ray.

Πέραν από ηχητική, υπάρχει και ποιοτική ομοιογένεια που καθιστά σχετικά δύσκολο το να επιλεχθούν τραγούδια που ξεχωρίζουν, παρόλα αυτά θα επιλέξω το 7λεπτο ομότιτλο, το "Mother Earth”, το "I, Like You”, το "Amelia” με το δυνατό τελείωμα και το λίγο πιο «ελαφρύ» "Almost Famous” ως αυτά που μου έχουν μείνει περισσότερο μετά από αρκετές ακροάσεις.

Πρόκειται για ένα άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, κι αυτό - ανάλογα τον ακροατή ή τις συνθήκες ακρόασης - μπορεί να είναι το βασικό πλεονέκτημα ή και το μοναδικό του μειονέκτημα. Χωρίς να φτάνει τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας του, με κάποιο τρόπο μοιάζει κοντά σε αυτές και το βρίσκω ως μια πολύ ευχάριστη ηχητική συντροφιά και μια ακόμα πιστοποίηση της μουσικής ποιότητας που χαρακτηρίζει πάντα τον Ray Wilson.