Rattus

Σε κάθε σχεδόν punk σκηνή κάθε χώρας αυτού του κόσμου υπάρχει η κλασική περίπτωση μπάντας-σταθμού που συνέβαλε σε τεράστιο βαθμό στην γέννηση του συγκεκριμένου είδους στην εκάστοτε αυτή γωνιά του πλανήτη, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση ενός ήχου χαρακτηριστικού για το μέρος επιρρεάζοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες ανά τον κόσμο μεταγενέστερα συγκροτήματα, και που τελικά αποφάσισε κάποια στιγμή να σπάσει την λήθη και να δραστηριοποιηθεί ξανά σε μία ολότελα διαφορετική εποχή από εκείνη που την ανέδειξε. Οι Rattus ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, και μαζί με τους Terveet Kädet, τους Kaaos, τους Riistetyt, τους Lama και τους Appendix, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο του φιλανδικού hardcore punk, ενός ήχου που κατά καιρούς πρωταγωνίστησε στο παγκόσμιο στερέωμα της ακραίας μουσικής και τρέλανε κανονικά τους οπαδούς της.

Οι Rattus ξεχώρισαν για την πρωτόγνωρη ταχύτητα και εκρηκτικότητά τους, για την «ωμότητα» των κομματιών τους και της παραγωγής τους, για τις άναρθρες φιλανδικές κραυγές που στον υπόλοιπο κόσμο ακούγονται ακόμη και σήμερα ως κάτι το εξωπραγματικό και εξωτικό, και φυσικά για το πολιτικό attitude που υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι κάθε στιγμής δημιουργίας της μπάντας, ιδιαίτερα όταν κάνουμε λόγο για την πρώτη της μεγάλη περίοδο, από την σύσταση της το 1978 μέχρι και την διάλυση της μία δεκαετία μετά. Το 2013 λοιπόν, βρήκε τους Φιλανδούς βετεράνους να κυκλοφορούν την δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους έπειτα από την επανασύνδεσή τους, και παρ' ότι κάποια πράγματα, σε πρώτη φάση, ακούγονται γνώριμα, δεν καταφέρνουν τελικά να πείσουν και να μας αποδείξουν ότι ταυτόχρονα οι Rattus δεν πέφτουν στην λούπα μιας άνευρης και μάλλον αχρείαστης επιστροφής, χωρίς κάτι το ξεχωριστό να επιδείξει.

Το "Turta", παρ' ότι αρχικά σου ανοίγει την όρεξη (!), προσφέροντας τα γνωστά συστατικά που περιγράψαμε παραπάνω, καταφέρνει δυστυχώς να επαναλαμβάνεται σε πληκτικό βαθμό, που σε κάποιο σημείο σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι αν ακούς το ίδιο riff σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ ή αν έχει παίξει repeat ή κάτι παρόμοιο. Ναι, είναι γρήγορο, είναι και τσιτωμένο. Έχει την ιδιαιτερότητα του ότι οι κιθάρες ξεφεύγουν από το σημερινό χαμηλοκουρδισμένο παίξιμο, και τα φωνητικά την παλεύουν προσφέροντας αυτό το ξενικό που σε τέτοια είδη γοητεύει. Αυτό όμως που είναι δυσάρεστο σε όλη την κυκλοφορία είναι η φανερή έλλειψη πάθους και εξέλιξης από τους Rattus, που φαίνονται κάπως «εκτός τόπου και χρόνου» και δείχνουν τελικά να αναμασούν ιδέες και υλικό του παρελθόντος, αφήνοντας ερωτηματικά για την αναγκαιότητα που υπάρχει -ή δεν υπάρχει- σε αυτό που κάνουν. Κερασάκι στην τούρτα δεν υπάρχει. Υπάρχουν οι Terveet Kädet να διδάσκουν πως πρέπει να παίζεται η μπάλα.