Raining Pleasure

Τον συγκεκριμένο δίσκο τον περίμενα πως και πως, μιας και η στιγμή που η σχέση μου με τη μπάντα έγινε πιο στενή έτυχε να είναι το ενδιάμεσο στάδιο της κυκλοφορίας του "Reflections" και του "Who's Gonna Tell Juliet". Διάστημα όχι και τόσο μικρό, στο οποίο πρόλαβα και άκουσα όλες τους τις κυκλοφορίες, ενώ τους είδα και δύο φορές live. Μια από αυτές τις δύο εμφανίσεις ήταν ικανή να με πείσει για την αξία τους και δεν ήταν άλλη από την παράσταση που έδωσαν στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, συνοδευόμενοι από την ορχήστρα Amadeus Ensemble of Sofia σε μια σχεδόν unplugged βραδιά, όπου συνδύασαν τη μουσική με το θέατρο. Να σημειώσω εδώ ότι πριν από αυτή τη νύχτα, ήμουν και 'γω ένας από αυτούς που ήξερε τους Raining Pleasure ως τη μπάντα που ακουγόταν στις διαφημίσεις της πορτοκαλάδας ή της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας.

Όπως λέει και μια πολύ γνωστή παροιμία: «The grass is always greener on the other side of the fence». Με αυτό το σκεπτικό πολλοί θα πουν «καλοί οι Raining Pleasure, αλλά είναι Έλληνες και μάλιστα επαρχιώτες. Τι και πόσο καλό να είναι αυτό που έχουν να δώσουν;». Και όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι προηγούμενοι δίσκοι τους ήταν διαμάντια κιθαριστικής pop-rock, ενώ το ρίσκο που πήραν διασκευάζοντας Χατζιδάκι με το "Reflections" τους βγήκε πολύ όμορφο, χωρίς να πολυπειράξουν τις συνθέσεις και φέρνοντας πιο κοντά τους νέους στον άγνωστο για αυτούς ηχοχώρο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη. Για όποιον δε γνωρίζει κάτι σχετικά με το συγκρότημα, η περιγραφή του πρέπει να είναι κάπως έτσι. Αγγλόφωνο, άλλοτε χορευτικό και άλλοτε μελαγχολικό, rock με αρκετούς πειραματισμούς, πιασάρικα, δυναμικά αλλά και πιο «ζόρικα» κομμάτια. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της μπάντας η φωνή του Vassilikou.

Σχεδόν 3 χρόνια μετά το "Reflections", γύρω στα 4 από την κυκλοφορία του αριστουργήματος με το όνομα "Forwards & Backwards" και λίγους μήνες μετά το πλασάρισμα του νέου τους κομματιού στο Coca Cola Wave, με την έναρξη του νέου χρόνου γράφεται ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους με τίτλο "Who's Gonna Tell Juliet". Το περιεχόμενο του; Με ένα πρώτο άκουσμα δύσκολα μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα. Σαφώς και οι απαιτήσεις είναι τουλάχιστον επιπέδου "FW & BW", γι' αυτό και αρχικά επικρατεί μέσα μου ένα προσωρινό αίσθημα του ανικανοποίητου. Σύντομα όμως αυτό έμελλε να αλλάξει ριζικά.

Στον δίσκο αυτό παρατηρεί κανείς μια μικρή στροφή προς έναν πιο κιθαριστικό ήχο, και λιγότερο pop, με έντονα χορευτική διάθεση, φανερώνοντας μερικά disco κατάλοιπα, τα οποία όμως δένουν όμορφα μεταξύ τους. Μέσα σ' αυτά έρχονται να προστεθούν και τα alternative και post rock ξεσπάσματα, ιδανικά για ζωντανές εμφανίσεις, δυναμικές όπως μας έχουν συνηθίσει. Οι επιτυχίες δε λείπουν και εδώ, με τα κομμάτια "Our Father" (Πάτερ Ημών), "Love Was Just A Girl", "God Is Pregnant" προς το παρόν να έχουν το προβάδισμα. Το "Karma Police" του δίσκου ίσως να είναι το μελαγχολικά όμορφο "Rainbow". Ακόμα ένας σύνδεσμος τους με τους Εγγλέζους πρωτοπόρους. Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα ποιους εννοώ, έπεται η απάντηση.

Δε θα δίσταζα στιγμή να χαρακτηρίσω τους Raining Pleasure τους Έλληνες Radiohead, μιας και με τον νέο τους δίσκο πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής τον ήχο που τόσο λατρέψαμε σε αυτό το τεράστιο group. Ακόμα και τα φωνητικά, ορισμένες φορές πιάνουν συχνότητες που μόνο ο Thom Yorke καταφέρνει να χειρίζεται (στο "Flamenko" πόσο θυμίζει το ξέσπασμα του "2+2=5").

Τελειώνοντας την κριτική, ο δίσκος έχει καταφέρει τελικά να με κερδίσει. Σε όλα τα κομμάτια υπάρχει η σφραγίδα των Raining Pleasure. Αυτή την ώρα δε μπορώ να πω πολλά, αλλά έχω την υποψία ότι στο μέλλον ο δίσκος αυτός θα αποτελέσει κάτι αντίστοιχο του "OK Computer" για το συγκρότημα. Ένα πολύ μεγάλο βήμα για την πορεία τους. Πολλά μπράβο αξίζουν σε αυτά τα παιδιά που παραδέχονται πως μεγάλωσαν και η ωριμότητα τους ξεχειλίζει στο έργο τους. Ξεπέρασαν τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπισαν, κυρίως από την ίδια τους τη χώρα, αναδείχτηκαν στο εξωτερικό και μάλλον ήρθε η ώρα να δρέψουν όσα έσπειραν, βγάζοντας έναν ακόμα ποιοτικό δίσκο, χωρίς να ευτελίζουν το περιεχόμενο του. Κλείνω δανειζόμενος μια έξυπνη στροφή από το νέο δίσκο.

"Everybody wants to go to heaven
but nobody wants to die
this is a free world
but it's full of prisoners"