Raging Speedhorn

How The Great Have Fallen

SPV (2005)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν το 2000 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της αγγλικής αυτής μπάντας έκανε μεγάλη αίσθηση στο χώρο του heavy/sludge/doom rock. Οι Raging Speedhorn εμφανίστηκαν σε μια στιγμή όπου η αγγλική σκηνή δεν ήταν και στη μεγαλύτερη ακμή της και αποτέλεσαν μια ισχυρή αναταραχή στα λιμνάζοντα νερά της. Μουσική με εμφανείς επιρροές απο Sabbath, Motorhead, Venom, Eyehategod, Grief, στίχοι που το μόνο που είχαν σα μοναδικό σκοπό ήταν να προκαλέσουν, παραγωγή βαριά και βρώμικη, βαρυσήμαντες δηλώσεις ήταν το συστατικό της επιτυχίας των Raging Speedhorn, οι οποίοι σε χρόνο dt κατάφεραν να μονοπωλούν τα εξώφυλλα των περιοδικών, βρέθηκαν να περιοδεύουν με τους Biohazard, Ministry, ακόμη και στο Ozzfest εμφανίστηκαν.

Το δύσκολο όμως δεν είναι να δημιουργείς θόρυβο γύρω απο το όνομα σου, αλλά να καταφέρνεις να γράφεις αξιόλογη μουσική που να στέκεται στο κριτήριο του χρόνου. Δυστυχώς το δεύτερο album τους με τίτλο "We Will Be Dead Tomorrow" ήταν χαμένο σε μια χρυσή μετριότητα και μετά απο λίγες ακροάσεις ήταν εμφανέστατη η έλλειψη έμπνευσης και καινούργιων μουσικών ιδεών.

Δε μπορώ να πω ότι περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία το νέο τους δίσκο, αλλά όταν έπεσε στα χέρια μου δεν έχασα την ευκαιρία να τον ακούσω προσεκτικά δίνοντας μια ευκαιρία ακόμη στη μπάντα.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα πολύ καλό κομμάτι ("Α Different Day Of Shit") και σε προδιαθέτει για μια ανάλογη συνέχεια, όμως δυστυχώς αυτή δεν έρχεται ποτέ. Τα κομμάτια χάνονται μέσα σε ένα ανέμπνευστο συνοθύλευμα από riffs και η επιτηδευμένη τσαντίλα που προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω οι Raging Speedhorn δεν πείθει κανέναν. Προσπαθούν βάζοντας επιρροές απο hardcore και metal στη μουσική τους να δημιουργήσουν κάτι ενδιαφέρον, αλλά το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει, γιατί μετά το τέλος της κάθε ακρόασης δε θυμάσαι τίποτα. Οι κιθάρες, στην προσπάθεια να ακουστούν πιο punk, έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τον όγκο τους, τα φωνητικά δεν έχουν εξελιχθεί καθόλου σε σχέση με τα προηγούμενα albums σε σημείο που πολλές φωντητικές μελωδίες να θυμίζουν παλιότερα κομμάτια. Το rhythm section είναι απλά πιστός ακόλουθος της μελωδίας και δεν προσθέτει τίποτα στο όλο άκουσμα, συντελώντας και αυτό στην μέτρια εικόνα του δίσκου.

Το album δεν είναι κακό, είναι μέτριο και πραγματικά καταντάει κουραστικό, μόνο κάποιες συνθέσεις σώζονται ("Α Different Shade Of Shit", "Fuck You Pay", "Slay The Coward") αλλά στο σύνολο της ακρόασης δεν καταφέρνουν να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον. Το περίεργο είναι ότι όταν πρωτοάκουσα το δίσκο μου άρεσε αρκετά, αλλά μετά από καμιά δεκαριά ακροάσεις μάλλον φαντάζει ανούσιος. Όσοι δεν έχετε ακούσει Raging Speedhorn καλύτερα ψάξτε για το ομώνυμο ντεμπούτο τους που είναι και δισκάρα, καθώς η τελευταία τους κυκλοφορία κατά την άποψή μου δεν πληροί τις απαιτήσεις ενός μουσικόφιλου.

  • SHARE
  • TWEET