Pylon

Doom

Quam Libet (2009)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 31/03/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο άπιστος είχε τα χέρια του ελεύθερα. Χειρονομίες δεν τολμούσε να κάνει γιατί φοβόταν το τί θα επακολουθούσε. Συνέχιζε όμως να είναι προκλητικός. Εκείνο το μειδίαμά του... Η αίσθηση υπεροχής του ήταν εκνευριστική. Δεν ήξερε. Πιο εύκολα θα αποδεχόταν μιά μπάντα που παίζει emo / shoegaze / hardcore / fishcore από τα Νησιά του Σολομώντα, παρά κάτι Ελβετούς doomsters. Ήξερα, αλλά ήθελα να ζήσω όλη τη μαγεία της μετάνοιας, της βάπτισης. Δεν ήξερε...

Το χαμόγελο του κόπηκε απότομα. Οι πρώτες νότες του "Renovatio" του έδεσαν τη γλώσσα κόμπο και οι ήχοι από το φλάουτο και το κλαρινέτο έλυσαν τα μακριά του μαλλιά. Τα φωνητικά σήμαναν την ώρα της κατάνυξης. Όχι, μην κάνεις το σταυρό σου άπιστε. Οι καμπάνες δεν έχουν σημάνει ακόμη. Στο 03:30 του "Doomstone" γονάτισε και βούρκωσε. Το riff του μπάσου χάραξε πάνω στο στήθος του έναν τεράστιο σταυρό. «Πιστεύω», ψέλλισε. Not so fast, αλλόθρησκε φαφλατά. Έχεις πολύ δρόμο ακόμα. Ο Κόμης Κόραξ και ο Άγιος Βίτος (μεγάλη η χάρη του) είναι καθ' οδόν. Οι νονοί σου έρχονται...

Το επικό "In The Shade" του δημιούργησε έπαρση, αλλά το κεφάλι παρέμεινε σκυμμένο. Σέβας και δέος. Τα ψαλμωδικά, μυστηριακά φωνητικά τον συνεπήραν. Είδα την κατάνυξη στα μάτια του, αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Υπομονή. Doom takes its time, θυμάσαι; Στο "An Angel Tale" άρχισε να λυγίζει. «Θέλω να βαπτιστώ», απαίτησε με αναίδεια μποροστά στο Θείο Αντώνη. Δεν υπάρχει «θέλω» όμως. Μόνο «έχω ανάγκη», κι όταν το καταλάβεις αυτό, τότε και ΜΟΝΟ τότε θα δεις τη ΜΟΝΗ αλήθεια. Στο "Dead Love" άρχισε να τρέμει. Η απόκοσμα παγανιστική του ατμόσφαιρα ήταν πρωτόγνωρη γι' αυτόν. Μη μου λυγίσεις τώρα...

...που φτάνουμε στο τέλος. Τα πάντα ήταν πλέον έτοιμα. Το κεφάλι του σηκώθηκε ελαφρώς προς τον ουρανό και φώναξε: «Το χρειάζομαι»! Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν στο μέτωπό του. «Βαπτίζεται ο δούλος του Doom, είς το όνομα του Matt, του Jan και του Αγίου Tinu». Το "The Void Thereafter" είναι αυτός, το κλάμα του. Σπάραξε νέε μου αδελφέ. Σηκώθηκε. «Είμαι καταδικασμένος;», ρώτησε. «Εις τους αιώνας των αιώνων», του απάντησα. Τέντωσε τα χέρια του προς το μέρος μου και ζήτησε να του τα δέσω. Συνειδητοποίησε γρήγορα πως ήμουν ανίκανος να βοηθήσω κι έστρεψε το βλέμμα του στη Μαύρη Χήρα, στην ίδια που είχε δέσει και τα δικά μου...

  • SHARE
  • TWEET