Σχετικός με λασπώδη metal παρακλάδια και ό,τι κάνει θόρυβο στο rock. Προσαρμόζεται εύκολα σε πειραματικά και προοδευτικά περιβάλλοντα. Διακατέχεται από νευρωτικά κίνητρα και κύκνεια πρότυπα. Αγαπάει...
Protomartyr
The Agent Intellect
Μια πιο σκοτεινή και λυρική προσέγγιση στο post-punk του σήμερα
Αυτούς εδώ τους Αμερικάνους, τους άκουσα πέρσι και μου κίνησαν το ενδιαφέρον, καθώς στον δίσκο "Under Color Of Official Right" έμπλεκαν με ωραίο τρόπο το post-punk με garage στοιχεία. Ένας συνδυασμός που δεν εμφανίζεται συχνά και με προκάλεσε αρκετά.
Φέτος, ξεχωρίζω περισσότερο τα art και dark στοιχεία στον ήχο τους και μια πιο θορυβώδη προσέγγιση στις κιθάρες. Δεν βρίσκω και πολλά στοιχεία garage πλέον στις μουσικές τους, αλλά διακρίνω ομοιότητες με τους δίσκους των Ought και Iceage, που επίσης μου άρεσαν αρκετά, και νομίζω ότι τους πάει περισσότερο. Έχουν μια σκοτεινή και παλιομοδίτικη αισθητική που παραπέμπει σε Talking Heads και Wire. Είναι πιο ωμοί. Είναι πιο σκληροί και στυγνοί από ποτέ. Ίσως δέχονται επιρροές από την σκληράδα του Detroit όπου ζούνε. Ίσως αποφάσισαν μια πιο συναισθηματική και σκοτεινή προσέγγιση της μουσικής στις συνθέσεις τους. Οι ρυθμοί τους και η ταχύτητά τους έπεσε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, προς τους Joy Division. Τα φωνητικά θυμίζουν κάτι μεταξύ The Fall και Nick Cave και καταφέρνουν να βγάλουν πολύ έντονα συναισθήματα.
Τα κομμάτια είναι τόσο καλά στοιχισμένα και τόσο συνδεδεμένα μεταξύ τους, που δεν μπορείς να σταθείς σε ένα ή δύο. Σε κάθε άκουσμα υπάρχει περίπτωση να σε κεντρίσει και κάποιο διαφορετικό. Μπορεί η λυρικότητα και το σκοτάδι του "The Devil In His Youth" να σε κερδίσει. Πόσο αλήτικα και συναισθηματικά ακούγονται όμως τα "Cowards Starve" και "Uncle Mother's". Τι όμορφο θόρυβο βγάζει το "Pontiac 87". Εσύ μπορεί να διαλέξεις την ένταση και την καταπληκτική ροή του "I Forgive You". Διαπίστωσε πόσο παράξενο και έντονο είναι το "Clandestine Time" από την άλλη. Έστω αναρωτήσου τι εξέλιξη μπορούν να προσφέρουν στην αναβίωση του είδους τα “Why Does It Shake?” και “Ellen”. Άκουσε πόσο ναρκωμένο και ανώμαλο είναι το "Dope Cloud". Δώσε τρίτη και τέταρτη ευκαιρία σε όλα τα κομμάτια. Ό,τι έγραψα και διαπίστωσα εγώ, μπορεί ανά πάσα στιγμή, στα διαφορετικά αυτιά του κάθε ακροατή, να ακουστούν αλλιώς. Εκεί είναι το μεγάλο τους ατού. Εκεί κερδίζουν σε σχέση με άλλες νέες μπάντες του είδους. Φτιάχνουν εύπεπτες μεν μουσικές, που κρύβουν όμως τόσο διαφορετική ένταση και δημιουργική προσέγγιση μέσα τους που σε καταφέρνουν κάθε φορά διαφορετικά. Αυτοί εδώ καταστρέφουν κάθε έννοια γούστου, γνώμης και κριτικής. Είναι πλεονέκτημα, που μπορεί όμως και να τους καταστρέψει. Σίγουρα, κάποιοι δεν θα βρουν καμία έμπνευση στον ήχο... Γιατί; Γιατί θέλει να «μπεις» για τα καλά μέσα στις συνθέσεις για να τις ακούσεις σωστά. Πρέπει να έχεις, τουλάχιστον, κακή διάθεση για να νιώσεις τι ακούς...
Δεν είναι μουσική για να περάσεις καλά. Σε σκοτεινιάζει και σε μαυρίζει. Σε κάνει να σκεφτείς και σε προβληματίζει. Σε ταξιδεύει, όχι σε ονειρικά τοπία, αλλά σε βροχερά και σκοτεινά, μην πω επικίνδυνα, σοκάκια. Ίσως το τελευταίο κομμάτι, "Feast Οf Stephen", σε ταξιδεύει διαφορετικά και σε κάνει να ονειρευτείς, σε σχέση με το σύνολο. Γι' αυτόν τον λόγο μπήκε και σαν επίλογος. Για να σε αφήσει με μια γλυκιά ανάμνηση και μια προσμονή και επιμονή να ξανακούσεις από την αρχή ολόκληρο το δημιούργημα.