Pounder

Οι Pounder είναι η heavy metal εκδοχή των πολλών προσώπων που μας έχει δείξει ο Matt Harvey εδώ και κάμποσα χρόνια. Οι Exhumed προβάλουν την death/gore πλευρά, οι Gruesome (που έχουν γίνει αρκετά γνωστοί το τελευταίο διάστημα) την άκρατη αγάπη στους δίσκους των Death και οι Dekapitator συγκεντρώνουν τη λατρεία του στο thrash. Η λίστα συγκροτημάτων δε σταματάει εδώ αλλά είναι ενδεικτική της καλλιτεχνικής του ανησυχίας. Ας υπογραμμίσουμε εδώ ότι στηρίζουμε με πάθος τους Dekapitator και δίσκους σαν το "The Storm Before The Calm" το οποίο είναι από τα καλύτερα thrash άλμπουμ των zeroes. Ας ελπίσουμε να μη περιμένουμε κι άλλο για νέο χτύπημα.

Πάμε τώρα στο ψητό, δηλαδή στους Pounder. Μαζί με τον Harvey (αναλαμβάνει κιθάρες και φωνή), έχουμε στο μπάσο τον Alejandro Corredor ο οποίος παίζει εδώ και κάποια χρόνια στους Nausea και τον Tom Draper στις κιθάρες και στα solo, που βοηθάει και τους Carcass. Πολύ brutal καταστάσεις αν μη τι άλλο. Το αποτέλεσμα όμως όπως είπαμε κινείται σε κλασσικά heavy metal μοτίβα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμίζουν είναι Angelwitch αλλά με πιο γκάζια, σαν να σμίγουν με τους Riot. Ο ντράμερ δε, ο οποίος είναι ο εκ Gruesome μαινόμενος, Gus Rios, φροντίζει με τη δίκαση να δίνει ένα πιο επιθετικό τόνο στα τραγούδια. Αν δεν είχε τόσο καθαρό ήχο, το παίξιμο του θα ήταν πραγματικά απολαυστικό.

Η εισβολή των death-άδων σε αυτά τα μονοπάτια είναι αρκετά επιτυχής. Τραγούδια σαν τα "Fuck Off And Die" ή το Priest-άδικο ομότιτλο έχουν καλές κιθάρες και σε κρατούν σε αναμμένα κάρβουνα. Μεγάλο ατού είναι τα solo όπου κεντάνε ενώ πολλές δισολίες και μελωδίες είναι αρκετά προσεγμένες. Εντύπωση επίσης προξενεί και η ύπαρξη δυναμικών μπαλαντών, συγκεκριμένα τα "Long Time No Love" και "Answer The Call". Έχουν καλά ρεφρέν, προσεγμένη ατμόσφαιρα και κρίνονται θετικά. Ακόμα και η φωνή αν και μοιάζει κάπως αδύναμη δένει ικανοποιητικά με το υλικό του δίσκου. Σε αρκετά ρεφρέν στέκεται αξιοπρεπώς, ακόμα και στις μπαλάντες όπου τραβάει πιο πολύ τη προσοχή. Ίσως κάποιοι στίχοι να ήθελαν περισσότερη προσοχή με τις συλλαβές, ή στις αναπνοές αλλά νομίζω ότι ο Harvey δίνει επιθετικότητα, μελωδία και συναίσθημα με αρκετά όμορφο και αυθεντικό τρόπο. Ας προστεθεί ακόμα ότι σε στιγμές σαν το "Red Hot Leather" μου φέρνει τον Michael Furlong στα πιο γρέζια του, όπως ακουγόταν στο "Reign Of Terror" των Wild Dogs.

Οι Pounder με το "Uncivilized" μας δίνουν ένα καλό δείγμα συλλογής δυνατών τραγουδιών παιγμένων σωστά και με πολύ μεράκι. Αυτό θα το λάβει ο ακροατής ο οποίος ανοίγοντας μια μπύρα θα απολαύσει καλό κλασσικό μέταλ. Και θα πιάσει ουκ ολίγες στιγμές τον εαυτό υποσυνείδητα να τραγουδάει το "We Want The Night" με αυτό το τράβηγμα a la Diamond Head στο κουπλέ.