Plasmodium

Όταν οι Αυστραλοί Plasmodium είχαν κυκλοφορήσει πριν πέντε χρόνια το ντεμπούτο τους, "Entheognosis", είχαν παρουσιάσει μια αρκετά εξωτική οπτική πάνω στο black/death metal. Οι υπερηχητικές ταχύτητες, σε συνδυασμό με μια παραλλαγή δυσαρμονιών με πιο ψυχεδελικά περάσματα, πάντα υπό τη σκέπη μιας οξείας ηχητικής συχνότητας, είχαν αναδείξει μια ιδιαίτερη οπτική πάνω στο ακμάζον underground metal ιδίωμα. Στον δεύτερο δίσκο τους, "Tower Of Silence", το σχήμα εντείνει τα δύστροπα περάσματα και παρουσιάζει μια εντονότερη διάθεση για ηχητική διαφοροποίηση.

Στα 47 λεπτά του, το "Towers Of Silence" απλώνεται σε πέντε συνθέσεις. Οι Αυστραλοί όμως, παρουσιάζουν μια απροσδόκητη τροπή στο tracklist, αποσκοπώντας σε μια κορύφωση. Οι δύο πρώτες συνθέσεις έχουν διάρκεια κάτω από τέσσερα λεπτά, η τρίτη και μεταβατική στο εννιάλεπτο, και οι δύο τελευταίες σχεδόν δεκαεννιά και δεκατρία λεπτά αντίστοιχα. Οι ακροάσεις του δίσκου, αν και αποκαλύπτουν αυτή την ηχητική εξουθένωση, στην οποία πιθανώς να αποσκοπεί το σχήμα, παράλληλα αναδεικνύουν και τη σαφή του διάθεση να οδηγήσει σε μια διαστροφική κορύφωση. Η μπάντα, επιλέγει παράλληλα να αξιοποιήσει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην παραγωγή. Ο δίσκος, ηχώντας κοντά στο ζωντανό πλαίσιο του φετινού έπους των Ad Nauseam, ακούγεται ζωντανός και ωμός, με τις ατονίες και τις δυσαρμονίες να χάνονται στο βάθος και τα τύμπανα να είναι σε πρώτο ρόλο.

Οι Plasmodium, όσο προχωρά το άλμπουμ, αποκαλύπτονται ως μια μπάντα που επιδιώκει την ψυχεδέλεια μέσω τυμπανιστικών ρυθμών. Το κοσμικό black/death metal τους, κτίζεται τριμερώς πάνω στις κιθαριστικές τεχνοτροπίες, τα ιδιότροπα lo-fi εφέ και τους επιθετικούς, ανά σημεία μονολιθικούς χτύπους των κρουστών. Οι αντιθέσεις που αναδεικνύονται, από τον μινιμαλισμό των τελευταίων με το ακραιφνές ξεχείλωμα των πρότερων, προσδίδουν στον δίσκο την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Δεδομένου δε, του γεγονότος πως οι Plasmodium προέρχονται από μια περιοχή με έφεση στην black/death σκηνή, η, διατήρηση μόνο των ωμών της ηχητικών χαρακτηριστικών και η απόπειρα να αγγίξουν τις παρυφές του σύγχρονου avant-garde extreme metal καθιστά το αποτέλεσμα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο.

Το "Towers Of Silence" όμως δεν επιτυγχάνει να βρει μια χρυσή ισορροπία ανάμεσα στα αστρικά μονοπάτια όπου περπατά. Το εναρκτήριο "ParaMantra", πέραν της σύστασης της μπάντας, ηχεί συνοδευτικό προς το "Churning" που το διαδέχεται. Το τελευταίο, αδικείται εμφανώς από την παραγωγή, με τις πολεμοχαρείς του αρετές να κρύβονται μέσα στη γενικότερη παρανοϊκή θολούρα. Το κομβικό "Pseudocidal", προτάσσοντας τα τύμπανα και τους σαμανικούς του ρυθμούς, αποτελεί την ουσιώδη πρώτη επαφή με τον τρομακτικό κόσμο που χαράσσουν οι Plasmodium. Το συνθετικό και μουσικό βάρος πέφτει στο "Translucinophobia", το οποίο, εξαιτίας των εναλλαγών του, και του γεγονότος πως καθ’ όλη τη διάρκειά του δεν ρίχνει στιγμή τις εντάσεις, δοκιμάζει την προσήλωση όσων τολμηρών ενδώσουν. Τα τελευταία του μέτρα (με αυτήν την εφιαλτική κραυγή) ανταμείβουν αλλά, αναλογιζόμενος κανείς την εκκίνηση του κομματιού, θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ο μαξιμαλισμός των Αυστραλών ηχεί υπέρμετρα ενθουσιώδης και ελαφρώς αστήρικτος συνθετικά.

Οι Plasmodium δημιούργησαν έναν από τους πιο ξεχωριστούς και ιδιαίτερους δίσκους που δύναται να ακούσει κανείς/καμία λάτρης του ακραίου ήχου. Οι εμπειρίες των ακροάσεων τους καθιστούν μοναδικούς, ενώ η επιλογή τους να μην επιχειρήσουν να δαμάσουν το χάος του ντεμπούτου τους, αν και δεν τους δικαιώνει πλήρως, είναι αξιοθαύμαστη. Το αυστραλιανό σχήμα εκπέμπει μια διάθεση ηχητικής ισοπέδωσης και αυθάδους επίθεσης προς το θυμικό των ακροατών, και παρά το γεγονός πως ανά στιγμές καταρρέει υπό το βάρος του ηχητικού μείγματος που παρατάσσει, διακατέχεται από γνήσιο πειραματισμό. Το κοσμικό black/death metal των Plasmodium, λειτουργεί ως μια υπενθύμιση πως ο ακραίος ήχος δεν σκοπεύει σύντομα να συμβιβαστεί. Η παρανοϊκή περιπλάνηση σε κόσμους φανταστικούς που είναι το "Vertexginous" αντηχεί ως το αποτύπωμα γνήσιων οδοιπόρων, τολμηρών, διακατεχόμενων από πάθη και ασταθών ψυχολογικά.

Bandcamp