Planes Of Satori

Planes Of Satori

Who Can You Trust (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 09/04/2015
Ένα ντεμπούτο που εντυπωσιάζει με την τόλμη του αλλά και με το τελικό psychedelic afro-kraut αποτέλεσμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Περίεργο φρούτο αυτοί οι Αμερικάνοι αλλά και ταυτόχρονα ένα από τα πιο όμορφα και πρωτότυπα ακούσματα που μου έτυχαν τελευταία. Πρόκειται για ένα συγκρότημα από μέλη των Golden Void, Parchman Farm, Voices και Cousins. Ξεκινώντας από τα δύσκολα και για να απομακρυνθούν οι περαστικοί, το συγκρότημα είναι μία μίξη krautrock, ethnic μουσικής και νεοψυχεδέλειας. Ή, όπως πολύ πιο εύστοχα αυτοχαρακτηρίζονται, παίζουν «psychedelic afro-kraut». Το γεγονός ότι στις επιρροές τους αναφέρουν όμως και τους (θεούληδες) Witch από τη Ζάμπια λέει από μόνο του αρκετά για την τρέλα που κουβαλάνε. Όχι όμως και για τη μουσική που παίζουν.

Ουσιαστικά εκεί που πρέπει να εστιάσουμε ξεκινώντας να περιγράφουμε τη μουσική των Planes Of Satori είναι το ρυθμικό τους βάθος. Κρουστά και μπάσο δίνουν το στίγμα αλλά όλα τα όργανα, ακόμα και τα σπάνια φωνητικά, που στη μίξη βρίσκονται αρκετά πίσω ώστε να ακούγονται περισσότερο ως ηχώ, λειτουργούν κυρίως ρυθμικά και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της μαστούρικης, groove-αριστής, νωχελικής επανάληψης. Τα πλήκτρα, παρά τις κάποιες σποραδικές φράσεις τους, έχεις την αίσθηση ότι είναι πάντα παρόντα ενώνοντας τη φωνή τους με τα άλλα όργανα, ακόμα και αν δεν μπορείς να τα διακρίνεις με το αυτί σου. Μεγαλειώδης εξαίρεση αποτελεί η κιθάρα που άλλοτε παίζει φράσεις βγαλμένες από τις αφρικανικές ερήμους που θα έκαναν τους Goat να ζηλεύουν και άλλοτε σολάρει ασταμάτητα παρασέρνοντας μερικές φορές και τα ντραμς. Όλα αυτά με έναν μανδύα που εντέχνως πλέκει η παραγωγή αλλά και ο ίδιος ο ήχος των οργάνων που δημιουργεί ένα τελικό αποτέλεσμα που είναι το ηχητικό ανάλογο του να βλέπεις μία ελκυστική εικόνα μέσα από ένα πέπλο.

Με συνολική διάρκεια λίγο πάνω από τη μισή ώρα (θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει τις δύο πλευρές του single που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως), σχοινοβατεί στο τεντωμένο νήμα που ενώνει το εμπορικό με το δύστροπο με θαυμαστή ισορροπία και ικανοποιώντας τελικά και τις δύο πλευρές. Παίρνοντας ιδέες από τις καλύτερες των jazz στιγμών, οι περισσότερες συνθέσεις τους περιλαμβάνουν ένα χαρακτηριστικό riff το οποίο αποτελεί την εκκίνηση για περιπλανήσεις στα χαμένα. Τα σύντομα τζαμαρίσματα (κανένα τραγούδι δεν ξεπερνά τα εξίμιση λεπτά) καταλήγουν όμως στο ίδιο αρχικό riff που παραμένει η βάση αναφοράς του τραγουδιού.

Το ντεμπούτο αυτό εντυπωσιάζει με την τόλμη του αλλά, σημαντικότερα, και με το τελικό αποτέλεσμα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες που τελείωσαν το παρόν κείμενο χωρίς ούτε μία άγνωστη λέξη.
  • SHARE
  • TWEET