Phil Campbell

Old Lions Still Roar

Nuclear Blast (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 04/11/2019
Το πρώτο (!) σόλο άλμπουμ ενός βετεράνου κιθαρίστα που έβαλε ένα τεράστιο λιθαράκι στην ιστορία της rock μουσικής και δείχνει ότι τα λιοντάρια βρυχώνται ακόμα και πολύ δυνατά μάλιστα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υποθέτω ότι ο Phil Campbell δεν χρειάζεται συστάσεις. Αλλά έστω ας υποθέσουμε ότι ήσουν κρυμμένος σε κάποια σπηλιά τα τελευταία χρόνια ή έστω ότι δεν ακούς τη μουσική με την οποία ασχολείται το Rocking και τυχαία έπεσε το μάτι σου πάνω σε αυτήν εδώ τη κριτική. Ο κύριος λοιπόν Phil Campbell μέχρι πρόσφατα και για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ήταν το δεξί χέρι κάποιου Lemmy από ένα σχετικά άγνωστο συγκρότημα με όνομα Motorhead. Μετά τον θάνατο του Lemmy το 2015, ο Phil είχε να διαλέξει (;) ανάμεσα στο να αποσυρθεί και να κάνει tribute δίσκους ή να συνεχίσει μόνος του σαν solo καλλιτέχνης. Φαίνεται η επιλογή ήταν πάρα πολύ εύκολη αφού το διαολεμένο το ροκ δεν πεθαίνει τόσο εύκολα από τη ψυχή και πόσο μάλλον από έναν τύπο τόσο παθιασμένο και ζωηρό σαν τον Phil.

Γέρικο λιοντάρι λοιπόν αυτός, κάλεσε και μερικά γέρικα λιοντάρια φίλους του και έβγαλε ένα σόλο δίσκο που ξεχειλίζει από όρεξη, συναίσθημα και αγνό, ατόφιο rock and roll. Μπορεί σαν συνθέσεις να μην είναι ούτε περίπλοκες αλλά το συναίσθημα περισσεύει. Και πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά όταν τον δίσκο ανοίγει το blues μελαγχολικό κομμάτι "Rocking Chair" με τη βελούδινη φωνή του Leon Stanford (The People The Poet). O Rob Halford συνεισφέρει με τη μοναδική του φωνή και αναδεικνύει το "Straight Up" κερδίζοντας έξτρα πόντους στην ακρόαση του δίσκου όπως το ίδιο κάνει και το Sabbath-ικό "Faith In Fire" με τον Ben Ward (Orange Goblin). Εξαιρετικό ιδιαίτερα με το break στο δεύτερο μισό του. Και αν μιλάμε για λιοντάρια που ακόμα βρυχώνται τότε ποιός καλύτερος από τον Alice Cooper που τα δίνει όλα στο "Swing It".

Ο δίσκος έχει ένα μίγμα ειδών και επιρροών όπως τη μπαλάντα α-λα-Guns N Roses "Left For Dead" αλλά και τον εκρηκτικό Dee Snider στο "These Old Boots" που μάλλον μιλάει για τους βετεράνους που μαζεύτηκαν στο δίσκο και που δείχνουν ότι το rock και το cowbell δεν έχουν πεθάνει ακόμα. Μετά τον Whitfield Crane (Ugly Kid Joe) στο "Dancing Dogs (Love Survives)" το οποίο είναι ότι πιο grunge θα ακούσεις στο δίσκο ερχονται μάλλον οι δυο καλύτερες στιγμές και πιο προσωπικές στιγμές του δίσκου με τη φανταστική φωνή ενός από τους καλύτερους εκεί έξω Benji Webbe (Skindred) στο "Dead Roses". Φόρος τιμής στον κολλητό Lemmy; Θα μπορούσε. Και τί μπορείς να πεις όταν κλείνεις με τον Satriani και την υπέροχη κιθάρα του στο "Tears From A Glass Eye"; Ένα μικρό συμπυκνωμένο διαμάντι συναισθημάτων που κλείνεις τα μάτια ταξιδεύεις.

Είναι δύσκολο να βγουν καλά σόλο άλμπουμ από μέλη μεγάλων συγκροτημάτων αλλά όταν μιλάμε για την εμπειρία και το πάθος του Phil Campbell τότε ήταν σχεδόν σίγουρο ότι το αποτέλεσμα θα ήταν όχι απλά αξιοπρεπές αλλά πάρα πολύ καλό. Γέρικο λιοντάρι αυτός, κάλεσε δίπλα του μια αγέλη άλλων λιονταριών και μας προκαλούν να ροκάρουμε, να σκεφτούμε, να αγαπήσουμε ξανά από την αρχή το απλό, αγνό rock με το οποίο μεγαλώσαμε.

  • SHARE
  • TWEET