Pharaoh

The Powers That Be

Cruz Del Sur (2021)
Από τον Σπύρο Κούκα, 17/06/2021
Οι Pharaoh επιστρέφουν, προσφέροντας ακόμη ένα κομψοτέχνημα τεχνοκρατικού US power metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εννέα χρόνια σιωπής υπήρξαν υπέρ-αρκετά. Σχεδόν μια δεκαετία που ελάχιστα γνωρίζαμε για το τί μέλλει γενέσθαι με την περίπτωση των Pharaoh, μιας πραγματικά σπουδαίας US power metal μπάντας, η οποία ανέκαθεν κρατούσε στα ύψη το ποιοτικό επίπεδο των εκάστοτε προσπαθειών της. Πώς θα μπορούσε διαφορετικά, άλλωστε, όταν οι συντελεστές τους αποτελούν underground ήρωες του αμερικανικού heavy metal, με τον πολυπράγμονα Chris Black να ηγείται μιας σειράς από αξιοσημείωτα projects και τον Tim Aymar να ξεχωρίζει για την one of a kind φωνή του, η οποία και ήταν η επισήμως τελευταία που ερμήνευσε για λογαριασμό του αείμνηστου Chuck Schuldiner στους Control Denied.

Με τα χρόνια να περνούν και τον τραγουδιστή των Pharaoh να αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα υγείας, αυτή η επιστροφή φαντάζει απρόσμενη, αλλά και τόσο καλοδεχούμενη, αφού τα όσα έχει να προσφέρει έμοιαζαν «αναμενόμενα» προτού καν ακούσουμε νότα μέσα από αυτήν. Το "The Powers That Be", άλλωστε, έρχεται να διαδεχτεί μια σειρά από εξαιρετικά άλμπουμ, τα οποία εύκολα θα υποστήριζαν το χαρακτηρισμό «παραγνωρισμένα», καθώς πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ύπαρξη της μπάντας, αλλά αναλογικά ελάχιστοι όσοι έχουν εντρυφήσει στη δισκογραφίας της. Με καθένα από αυτά να είναι σαφώς προτεινόμενο, το νέο άλμπουμ προστίθεται σε εκείνα ως ίσο μεταξύ ίσων, ένα κομψοτέχνημα τεχνοκρατικού US power metal απαιτητικών δομών κι ατμόσφαιρας, το οποίο εκκινεί από το (ορόσημο για το είδος) "Piece Of Mind" για να διασχίσει όλη τη διαδρομή από τους Sanctuary ως και τους Crescent Shield.

Το εκτελεστικό επίπεδο της μπάντας φαντάζει ασυναγώνιστο, με την κατάρτιση των μουσικών να οδηγούν σε ένα απαράμιλλο βιρτουοζιτέ που δεν έχει σκοπό τον εντυπωσιασμό, αλλά υποστηρίζει εμπράκτως την ανάπτυξη και κλιμάκωση κάθε σύνθεσης, προσθέτοντας χαρακτηριστικές πινελιές μουσικής ευφυίας με τις καίριες lead παρεμβάσεις τους. Ο Matt Johnsen (επίσης συντάκτης στο Metal Maniacs) αποτελεί έναν κιθαρίστα με άποψη και ικανότητες άνω του μέσου όρου του είδους, με τα σπονδυλωτά θέματα που κεντάει με την κιθάρα του να ορίζουν τη ραχοκοκαλιά του υλικού, αξίζοντας την ξεχωριστή αναφορά για αυτήν του τη συνεισφορά στον ήχο και την αντίληψη της μπάντας. Τα δε guests των εξίσου ικανών Jim Dofka και Daniel Mongrain (των Voivod) ενισχύουν με τον τρόπο τους τις εντυπώσεις για ένα έτσι κι αλλιώς ουσιαστικό και προσεγμένο άλμπουμ, προσθέτοντας μια παραπάνω πινελιά ποιότητας.

Συνολικά, μιλάμε για μια κυκλοφορία που φαντάζει χαράς ευαγγέλια για κάθε ακροατή που έχει το κλασικό αμερικανικό metal στα κύρια ακούσματα του, αλλά κι ένα δίσκο που χωρίς πολλά-πολλά και με μόνο όπλο την ποιοτική του ανωτερότητα, έρχεται για να ξεχωρίσει στη φετινή traditional metal εσοδεία. Η φωνάρα του Aymar - αν και με μια επιπλέον δόση βραχνάδας - φαντάζει ακόμη αγέρωχη, η παραγωγή είναι αυτή που πρέπει, στεγνή, μουντή και μακριά από κάθε αχρείαστο boost στον όγκο και οι Pharaoh επιστρέφουν για να μας υπενθυμίσουν πόσο παραγνωρισμένοι έχουν σταθεί, χαρίζοντας μας ακόμη ένα δίσκο που όσοι ακούσουν θα εκτιμήσουν δεόντος.

  • SHARE
  • TWEET