Pennywise

Για ένα ακόμη καλοκαίρι, οι ζέστες, οι βόλτες και τα μπάνια στα ελληνικά νησιά είναι αδύνατον να αποχωριστούν το καλιφορνέζικο punk rock, εκείνο δηλαδή που γεννήθηκε και ανατράφηκε από παιδιά με μια σανίδα ολημερίς στο χέρι και τη μελωδία να κυλάει αληθινά στις φλέβες τους. Πόσο μάλλον όταν αυτό συνδυάζεται με την μεγάλη και πολυσυζητημένη επιστροφή των θρύλων του είδους, Pennywise, έπειτα από τέσσερα χρόνια και το συμπαθητικό "Reason To Believe" του 2008. Η νέα δισκογραφική δουλειά των Αμερικανών ονομάζεται "All Or Nothing" και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί τον πρώτο δίσκο όπου από το μικρόφωνο θα λείπει ο, επί εικοσαετίας σχεδόν, τραγουδιστής και βράχος του συγκροτήματος, Jim Lindberg. Έπειτα από τη δυσάρεστη αποχώρησή του και την παράδοξη δημιουργία μίας άλλης ολόιδιας μπάντας ονόματι The Black Pacific, τα ηνία έλαβε ο ουγγρικής καταγωγής Zoli Teglas, frontman των φανταστικών Ignite, και αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο χαρισματικές φωνές ολόκληρης της σκηνής.

Θεωρώ δεδομένο πως οι μεγάλοι φανατικοί των Pennywise όλο και κάπου και με κάποιον τρόπο θα έχουν ψάξει τα τελευταία δύο χρόνια, για να πάρουν μια γεύση του πώς ακούγεται η αγαπημένη τους μπάντα με μία νέα και τελείως διαφορετική φωνή πίσω από το μικρόφωνο, γιατί εδώ που τα λέμε σε κάτι τέτοιες μουσικές αυτές είναι και οι λεπτομέρειες που δίνουν ταυτότητα σ' ένα συγκρότημα και το διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα. Προσωπικά, για παράδειγμα, είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω ζωντανά, το 2010 στο βέλγικο Groezrock, ένα από τα μεγαλύτερα punk rock φεστιβάλ παγκοσμίως και δεν θα κρύψω ότι με ξένισε πάρα πολύ η όλη φάση αγαπημένων από την εφηβική μου ηλικία ύμνων, τραγουδισμένων από κάποιον άλλον άνθρωπο και όχι από Την φωνή που κατάφερε να με αγγίξει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Για τους απλούς αυτούς λόγους, η νέα κυκλοφορία των Αμερικανών είναι σίγουρα κάτι που περίμενα εδώ και καιρό με εξαιρετικά μεγάλη περιέργεια.

Προσεγγίζοντας για λίγο συνολικά τον δίσκο, αυτό που παρατήρησα κατευθείαν, είναι η κάπως «επιστροφή στα βασικά» διάθεση του συγκροτήματος, που ξύπνησε μέσα μου τις εποχές των θρυλικών άλμπουμ της μπάντας, όπως για παράδειγμα το "Full Circle". Λίγο το λιτό εξώφυλλο με το logo της μπάντας, λίγο οι αυξημένες ταχύτητες των κομματιών, λίγο η σωστή δοσολογία μελωδιών, και τέλος τα μαζικά sing along που υπάρχουν πραγματικά σε κάθε κομμάτι, έχουν σχηματίσει μετά από πολλές ακροάσεις ένα τεράστιο χαμόγελο ευχαρίστησης στο πρόσωπό μου. Ενώ αρχικά με ξένισε και πάλι η φωνή του Zoli, καθώς ένιωθα ότι άκουγα μία ανάμειξη Pennywise με Ignite και όχι αποκλειστικά τους πρώτους, μπορώ να πω ότι, καθώς πέρασαν οι ημέρες, τη συνήθισα και κατέληξα πως στ' αλήθεια γουστάρω το αποτέλεσμα. Σε αυτό φυσικά βοήθησε και το γεγονός ότι ο ίδιος προσάρμοσε τα φωνητικά του στον χαρακτήρα της μπάντας, τραγουδώντας πιο μπάσα από τις προηγούμενες δουλειές του, αλλά και ότι στην τελική η φωνή του έδεσε πραγματικά καλά με την μουσική, αποδεικνύοντας πως δε θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος αντικαταστάτης.

Ο δίσκος ξεκινάει πολεμικά -αν όχι μαχητικά-, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε κορυφαία κυκλοφορία των Καλιφορνέζων. Ειδικά τα κομμάτια "Waste Another Day" και "Revolution" αποδεικνύουν τρανταχτά πως οι Pennywise, παρά τις όποιες ανακατατάξεις, δεν ξέχασαν ποτέ να παίζουν την μουσική που αγάπησαν και μας δίδαξαν όλα αυτά τα χρόνια. Όλος ο δίσκος ξετυλίγεται κατ' αυτόν τον τρόπο, με ένα rhythm section που σου τραντάζει την καρδιά, μία παραγωγή ιδανική, με μελωδίες φανταστικές και πανέμορφα κιθαριστικά solo, και τέλος την μία κομματάρα να διαδέχεται με τον πιο φυσικό τρόπο την άλλη. Ειδικά προς το τέλος, και με τα τραγούδια "We Have It All", "We Are The Fallen" και "Locked In", το άλμπουμ γίνεται πραγματικά ασυναγώνιστο. Μπορεί οι στίχοι να είναι κάπως, παραπάνω απ' όσο πρέπει, εφηβικοί κι ευθείς, όπως πολύς κόσμος σωστά παρατήρησε, άλλα σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική υπόκρουση και τον τρόπο με τον οποίο τραγουδιούνται, δεν μ' ενόχλησαν σχεδόν καθόλου.

Κλείνοντας, θα έλεγα το εξής. Ότι εν έτει 2012 κι έπειτα από μια μακρόχρονη, δημιουργική και γεμάτη επιτυχίες πορεία, δεν περίμενα τίποτα το περισσότερο από τους Pennywise, παρά να ξεσκονίσουν τα όργανά τους και να παίξουν με τον καλύτερο δυνατό και πορωτικό τρόπο την μουσική που τους καθιέρωσε. Θα ήταν προφανώς ψέμα να πω ότι περίμενα απ' αυτούς την καινοτομία και την εξερεύνηση των μουσικών τους οριζόντων, γι' αυτό και ειλικρινά έμεινα κάτι παραπάνω από ευχαριστημένος. Αν είστε φαν του είδους, ή ψάχνετε το ιδανικό soundtrack του καλοκαιριού, θα πρότεινα σίγουρα να δώσετε μία ευκαιρία στο "All Or Nothing".