Pearl Jam

Τα λέγαμε και στις αρχές του 2011, όταν είχαμε καταπιαστεί με το "Live On Ten Legs". Οι Pearl Jam γιορτάζουν 20 χρόνια δισκογραφίας φέτος και αποφάσισαν σε αυτή την επέτειο να προσδώσουν έναν πιο επίσημο «μανδύα» υπό τον τίτλο "Pearl Jam Twenty" ("PJ20"). Στα πλαίσια του "PJ20", τον περασμένο Σεπτέμβριο το συγκρότημα διοργάνωσε ένα διήμερο φεστιβάλ, εξέδωσε ένα βιβλίο και δημιούργησε μια ταινία / ντοκιμαντέρ με σκηνοθέτη τον Cameron Crowe. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, ο Crowe είχε τη γνώση, τη στενή γνωριμία με τη μπάντα και τα μέσα να παρουσιάσει την πορεία των Pearl Jam από το 1990 έως τις μέρες μας.

Αποστολή αυτού του review ναι μεν είναι να καταπιαστεί με το soundtrack που συνοδεύει ως κυκλοφορία την ταινία "PJ20", αλλά όντας αυτό άρρηκτα συνδεδεμένο με την "PJ20", θεωρώ σκόπιμο να αναφέρομαι παράλληλα σε αυτήν αλλά και να προτρέψω όσους δεν την έχουν δει να το κάνουν, καθώς είναι απόλυτο must για τους fan και μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική ταινία για όσους έχουν έστω μια επιδερμική επαφή με τους Pearl Jam. Μέσα σε δύο ώρες, ο θεατής κάνει ένα καλοσχεδιασμένο ταξίδι στις σημαντικότερες πτυχές της ιστορίας της μπάντας από τους ίδιους τους μουσικούς αλλά και μέσω ενός πλουσιότατου οπτικοακουστικού αρχειακού υλικού.

Η πλειονότητα της μουσικής που συνοδεύει την ταινία "PJ20" είναι και το βασικό περιεχόμενο του soundtrack, που αποτελείται κυρίως από live κομμάτια. H επιλογή αρκετών κομματιών στην ταινία είχε ως γνώμονα την ιστορική σημασία που έχουν για το συγκρότημα. Τρανταχτό παράδειγμα η ακουστική εκτέλεση του "Black" από τη θρυλική εκπομπή του MTV, που έδωσε μια ιδιαίτερη ώθηση στην καριέρα των Pearl Jam. To "Alive" συναντάται σε μια live εκτέλεση από το Moore Theatre του Seattle, πριν καν ακόμα το συγκρότημα κατασταλάξει στην τωρινή ονομασία του, ενώ τα "Why Go" και "Garden", αν και κακής ποιότητας ηχογραφήσεις, προέρχονται από την πρώτη περιοδεία των Pearl Jam επί ευρωπαϊκού εδάφους, το 1992.

Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει το "Crown Of Thorns". Το εν λόγω κομμάτι πρόκειται για σύνθεση των Mother Love Bone, συγκρότημα του οποίου το άδοξο τέλος ήταν η αφορμή του σχηματισμού των Pearl Jam. Έχοντας βιώσει την τραγωδία του φεστιβάλ Roskilde το 2000, οι Pearl Jam βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν την καριέρα τους και την περιοδεία. Η συναυλία στο Las Vegas τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, που σηματοδοτούσε τα δέκα χρόνια από την πρώτη live εμφάνιση τους, εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερο show, όπου η πρώτη εμφάνιση του "Crown Of Thorns" σε setlist τους ήταν από τις συγκινητικότερες στιγμές τους.

Από ένα «ξεφύλλισμα» στην ιστορία των Pearl Jam δε θα μπορούσε να απουσιάζει μια ζωντανή εκτέλεση του "Bu$hleaguer", που το 2003 δίχασε το αμερικανικό κοινό τους, καθώς ο Vedder καυτηρίαζε με έναν ιδιαίτερο τρόπο επί σκηνής τις πολιτικές του George W. Bush. Το "Better Man" αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σχέση του συγκροτήματος με το πιστό fanbase του, το "Blood" συνδυάζεται με το πώς αντιμετώπιζαν οι Pearl Jam τη σχέση τους με τα media στη δεκαετία του '90 και η live σύμπραξη της μπάντας με τον Neil Young στο "Walk With Me" του δεύτερου επισφραγίζει -για άλλη μια φορά- την απεριόριστη εκτίμηση του «γερόλυκου» της rock στα «πνευματικά του τέκνα».

Πέρα από τα live κομμάτια, το soundtrack έχει και κάποια ενδιαφέροντα demo. To "Times Of Trouble" ευτύχησε να δει το φως της δημοσιότητας σε δύο διαφορετικές εκδοχές, με τη φωνή του Chris Cornell για το άλμπουμ του «supergroup» Temple Of The Dog αλλά και ως τραγούδι των Pearl Jam υπό τον τίτλο "Footsteps" και με διαφορετικούς στίχους. Το demo του "Nothing As It Seems" από το "Binaural", έξυπνα, τοποθετείται πριν τη live, τελειοποιημένη εκδοχή του, στην οποία ο κιθαρίστας Mike McCready οργιάζει με έναν ιδιαίτερης «υφής» ήχο.

Το soundtrack "PJ20" είναι μια κυκλοφορία με αρκετά σημαντικά περιεχόμενα, αλλά η όποια ακρόασή του θα πρέπει να γίνει αφού ο ακροατής δει πρώτα την ταινία. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να κατανοήσει πλήρως ποιά είναι η σημασία των περιεχομένων του. Οι Pearl Jam είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές rock μπάντες των τελευταίων είκοσι ετών και η ταινία, με πολύ πετυχημένο και ενδιαφέροντα τρόπο, μάς παρουσιάζει την ιδιαίτερή τους ταυτότητα, σε μια εποχή που η «τυποποίηση» είναι κύριο χαρακτηριστικό ακόμα και των μεγάλων συγκροτημάτων. Και αν κυκλοφορίες όπως ντοκιμαντέρ και soundtracks σαν το "PJ20" συνιστούν αναπόφευκτα ένα είδος «τυποποίησης», πάντοτε για τους Pearl Jam θα υπάρχει και το «σανίδι», όπου η μοναδικότητα και ο αυθορμητισμός της κάθε συναυλίας τους θα είναι η μεγάλη κληρονομιά που θα αφήσουν στο rock του μέλλοντος, με την ελπίδα να πιάσει και τόπο.