Pearl Jam

Backspacer

Universal (2009)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 05/10/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αναμφισβήτητα οι Pearl Jam είναι η πιο συνεπής μπάντα της grunge σκηνής. Την ίδια στιγμή που οι συντοπίτες Nirvana, Soundgarden, Alice In Chains (πριν την επανένωση) για τον έναν ή τον άλλον λόγο έπαυαν να υπάρχουν, οι Pearl Jam με χαμηλό προφίλ έχτιζαν μια μεγάλη διαχρονική καριέρα, με αποτέλεσμα εν έτει 2009 να κυκλοφορούν τον ένατο δίσκο τους, το "Backspacer". Ανέκαθεν θαυμαστός ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι Pearl Jam χρησιμοποιούσαν τη μουσική τους οξυδέρκεια και μας πρoσέφεραν δίσκους που ναι μεν δεν κυμαίνονταν στο ίδιο συνθετικό επίπεδο με την πάροδο του χρόνου, αλλά πάντα είχαν κάτι να πουν και να επιδείξουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Στο "Backspacer" όμως κάτι δείχνει να αλλάζει και όχι απαραίτητα προς το καλύτερο...

Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι η πιο ανέμελη και απλή στιγμή των Pearl Jam στην καριέρα τους. Η διαπίστωση αυτή πηγάζει και από μουσική άποψη και από στιχουργική. Ο δίσκος ξεκινάει «γκαζωμένος», με κομμάτια στα οποία κυριαρχεί η punk rock πλευρά των Pearl Jam. Το "Got Some", με το δυναμικό του χαρακτήρα, θέτει υποψηφιότητα ως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και το "The Fixer", αν και υστερεί σε σχέση με το "Got Some", είναι πιο προσιτό, ίσως γιατί εκτελεί και χρέη πρώτου single. Σε αντίθεση όμως με τα δύο προαναφερθέντα κομμάτια, το "Johnny Guitar" και το "Supersonic" είναι εντελώς ανέμπνευστα και απλά δείχνουν να έχουν το ρόλο των «fillers» σε έναν δίσκο που μόλις ξεπερνάει τα 36 λεπτά σε διάρκεια. Η κιθάρα του McCready, που άλλοτε έπαιρνε «φωτιά», πλέον κατακάθεται σε πιο συμβατικές συνθέσεις και αρκείται σε κάποιες εξάρσεις, όπως στη «γέφυρα» του, κατά τ' άλλα αδιάφορου, "Amongst The Waves" (εντάξει Eddie, το έχουμε εμπεδώσει πως σου αρέσει το surfing...).

Οι ήρεμες στιγμές του δίσκου είναι όλες υπό την επιμέλεια του Eddie Vedder. Σαφώς επηρεασμένος από τη δουλειά του στο soundtrack του "Into The Wild", ο frontman των Pearl Jam ακολουθεί περίπου την ίδια συνταγή και στο "Backspacer". Έτσι, ενώ οι συγκεκριμένες συνθέσεις δεν είναι άσχημες, υπάρχουν στιγμές που τείνουν να ακούγονται σα solo προσπάθεια του Vedder, παρά ως ολοκληρωμένη προσπάθεια των Pearl Jam. Tο "Just Breathe" και το "The End" είναι αυτά που ξεχωρίζουν, με το τελευταίο ειδικά να συνοδεύεται από έγχορδα, καθώς ο Vedder ερμηνεύει συγκινητικά με την ακουστική κιθάρα του.

Έχοντας κατά νου το πόσο πετυχημένα και καυστικά σχολίασαν την κατάσταση στις Η.Π.Α. οι Pearl Jam στον προηγούμενο και ομώνυμο δίσκο τους, αλλά και το τι στίχους έγραφαν στο παρελθόν, η στιχουργική αλλαγή στο "Backspacer" ξενίζει. Οι Pearl Jam ακούγονται πιο αισιόδοξοι και ανάλαφροι όσο ποτέ. Ο Vedder σε πρόσφατη συνέντευξη δήλωσε πως αυτή η αισιοδοξία πηγάζει από την εκλογή του Barrack Obama. Δεν έχω κανέναν λόγο να μη συμμεριστώ τη χαρά του Vedder για τον συμπαθή Obama, αλλά όταν ήταν οργισμένος και «έβραζε» το αίμα του έγραφε πολύ πιο ενδιαφέροντα κομμάτια.

Ίσως το είχαν ανάγκη ως μπάντα οι Pearl Jam να γράψουν κάποια στιγμή ένα δίσκο που να είναι απλός μουσικά, χωρίς πολλές-πολλές σκοτούρες και αναζητήσεις. Αυτό όμως δεν είναι ελαφρυντικό για την περίπτωση του "Backspacer", που προσωπικά το θεωρώ ως το χαμηλότερο σημείο της δισκογραφίας τους, ένα μέτριο δίσκο με κάποιες καλές στιγμές που δε δείχνει να έχει την προσωπικότητα και τη συνοχή που είχαν οι προηγούμενοι δίσκοι του συγκροτήματος. Η επόμενη δουλειά τους θα δείξει αν απλώς το συγκρότημα πέρασε μια φάση ή αυτός θα είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει πλέον.

  • SHARE
  • TWEET