Otep

Έχοντας ξεμείνει ανάμεσα στους τελευταίους επιζώντες εκπροσώπους της nu-metal σκηνής, η Otep Shamaya εξακολουθεί να εξαπολύει την οργή της προς πάσα κατεύθυνση, σα να μην έχει αλλάξει τίποτα από τον καιρό που πρωτοβγήκε στην πιάτσα. Το φετινό "Atavist" είναι ο πέμπτος δίσκος των Otep, και ήδη μέσω της ετυμολογίας του τίτλου του γίνεται αντιληπτή μία επαναφορά στο στυλ των πρώτων ημερών της μπάντας.

Πράγματι, το ξεκίνημα με τα "Atom To Adam" και "Drunk On The Blood Of Saints" παραπέμπει ευθέως στα χρόνια του "Sevas Tra" και του "House Of Secrets", τότε που η μόδα των καφρο-female-fronted συγκροτημάτων ήταν ακόμα στην ακμή της. Η ίδια η Otep μπορεί να περιγράφει πλέον το μουσικό ύφος της μπάντας με τον όρο «artcore», προσωπικά όμως αυτό που ακούω στον πιασάρικο ρυθμό του "Remember To Forget" ή στο υμνητικό "Fists Fall" διατηρεί ατόφια τα χαρακτηριστικά που υπήρχαν εξαρχής. Μοναδική -ευχάριστη- παραφωνία αποτελεί το ακουστικό "We Dream Like Lions", στο οποίο η Αμερικανίδα φανερώνει τη λιγότερο τσαντισμένη πλευρά της, σε βαθμό που δεν έχει επαναλάβει στο παρελθόν, με το αποτέλεσμα να τη δικαιώνει περίτρανα.

Φυσικά, οι φωνητικές επιδόσεις της Otep παραμένουν το βαρύ πυροβολικό της μπάντας, περιλαμβάνοντας διαφόρων ειδών γκαρίσματα, απαγγελίες και ψιθύρους που υποβοηθούνται από την ποικιλία των εφέ και των φίλτρων, για να θυμίσουν τελικά ένα μπαστάρδεμα του Jonathan Davis των Korn, του Corey Taylor των Slipknot και της Courtney Love (του Cobain). Βέβαια, το γεγονός ότι το βάρος πέφτει στην Otep είναι απόλυτα λογικό, καθώς οι υπόλοιποι έξι (!) μουσικοί που την πλαισιώνουν είναι απλά νοικιασμένοι sessionάδες, οπότε ο χαρακτηρισμός «μπάντα» είναι μάλλον άστοχος. Και αυτό είναι το πρώτο από τα σημαντικά μειονεκτήματα του "Atavist".

Το επόμενο ελάττωμα του δίσκου εμφανίζεται με τη μορφή δύο κομματιών ("Baby's Breath", "Bible Belt"), τα οποία θα μπορούσαν να περιγραφούν και ως αμελοποίητη ποίηση. Πρόκειται για ξερές αφηγήσεις δήθεν ανατριχιαστικών ιστοριών της Otep και, αν συνυπολογιστούν οι βασανιστικά μεγάλες τους διάρκειες, δικαιολογούν το αναπόφευκτο πάτημα του κουμπιού skip απ' τη δεύτερη κιόλας ακρόαση. Η τελευταία και μεγαλύτερη ατέλεια του "Atavist" έχει ήδη αναφερθεί στην αρχή αυτού του κειμένου˙ αφορά στην ομοιομέρειά του σε σχέση με τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας, κάτι που θυμίζει περισσότερο ανούσιο αναμάσημα, παρά δοξασμένη επιστροφή στις καλές εποχές.

Ο δίσκος κλείνει με μία διασκευή στο "Not To Touch The Earth" των Doors, μέσω της οποίας καταδεικνύεται η μεγάλη επιρροή που έχει ασκήσει στην Otep ο Jim Morrison, όχι σε συνθετικό επίπεδο, αλλά όσον αφορά στη σκοτεινή ποίηση ως μορφή έκφρασης και στο συνδυασμό αυτής με τη μουσική. Ποιός ξέρει, ίσως στο μέλλον να μνημονεύεται κι αυτή ως παρεξηγημένη καλλιτέχνιδα κατά τα πρότυπα του μέντορά της. Αν και, μεταξύ μας, το βρίσκω εξαιρετικά απίθανο.