October Tide

Δέκα χρόνια απουσίας είναι αρκετά για μια μπάντα που από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία της κατάφερε να γίνει ένα είδος υποκατάστατου του ήχου των Katatonia. Βέβαια, αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο, καθώς εμπνευστής της ιδέας ήταν ο Jonas Renkse. Όταν το "Rain Without End" έκλαιγε στα ηχεία μου, μια μόνο φράση θυμάμαι ερχόταν συνεχώς στο μυαλό μου: «Κι άλλο...». Έπειτα, στο "Grey Down" μπορεί οι πρεσβευτές του να είχαν διαφορετικούς ρόλους, αλλά κατάφεραν να προσφέρουν ένα λιγότερο ισάξιο δίσκο σε σχέση με τον πρώτο. Πόσο πιο ελπιδοφόρο μπορεί να είναι το γεγονός ότι ένα σχήμα βαδίζει σε μη παρθένα εδάφη, αλλά ταυτόχρονα εκτελεί τόσο αρμονικά τις οδηγίες του δασκάλου του;

Η παρούσα κατάσταση λοιπόν βρίσκει τους October Tide με ένα πλήρως ανανεωμένο line-up. Η καταθλιπτική φιλοσοφία έχει παραμείνει η ίδια, αλλά η συμμετοχή των νέων μελών έχει επηρεάσει άμεσα τον ήχο του "A Thin Shell". Αυτές που έχουν μείνει απαράλλαχτες είναι οι μελωδίες κιθάρας, του παλιού Fredrik Norrman. Τα φωνητικά του Τobias Netzell μπορεί να ανέβασαν το δίσκο σε άλλο επίπεδο, αλλά διέφεραν πραγματικά από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το σύνολο της κυκλοφορίας είναι τα "A Custodian Of Science", "Blackness Devours" και "The Diving Line", τα οποία αναδεικνύουν το κύρος του melodic doom / death metal.

Το ύφος πλέον παραπέμπει περισσότερο σε Swallow The Sun και In Mourning, παρά σε October Tide. Και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό με μια και μόνο ακρόαση των "Deplorable Request" και "Fragile", κομμάτια τα οποία αποκαλύπτουν όλους τους μουσικούς που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τη μπάντα. Αλλά λέω να σταματήσω τα παράπονα, γιατί αρκούμαι στο γεγονός ότι αυτές οι κατατονικές ιδέες βρήκαν το καταφύγιό τους και θα δώσουν το δικό τους χρώμα και τη δική τους ομορφιά στο χειμώνα που μόλις ξεκίνησε. Λίγος και μόνο χρόνος είναι απαραίτητος για το "A Thin Shell", ώστε να καθιερωθεί στις κρύες νύχτες μας. Αγαπήστε το.