Oathbreaker

Η Deathwish στο δελτίο τύπου για την προώθηση του ντεμπούτου “Mælstrøm” (2011), έκλεινε λέγοντας ότι «πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχουμε ακούσει» και παρά την αναμφίβολη επιθυμία της δισκογραφικής να προωθήσει όσο το δυνατόν καλύτερα το προϊόν της, η αλήθεια δεν βρισκόταν και πολύ μακριά. Όντως, το ντεμπούτο των Oathbreaker ήταν ένα νευρωτικό μανιφέστο λυσσασμένου και κατάμαυρου hardcore punk με έντονα στοιχεία από crust και sludge. Ο πήχης εκτινάχθηκε στα ύψη και οι προσδοκίες για τον διάδοχο αυτού ήταν αυξημένες. Το “Eros | Anteros” φαίνεται όχι μόνο να ανταποκρίνεται σε αυτές τις προσδοκίες αλλά ίσως και να ξεπερνάει τον προκάτοχό του, βάζοντας τους Oathbreaker σε περίοπτη θέση ανάμεσα στις εκπληκτικές μπάντες που διαθέτει στο δυναμικό της η Deathwish και όχι μόνο.

Πριν περάσουμε στην ουσία του δίσκου που είναι η μουσική φυσικά, ας πούμε δυο λόγια για τη μπάντα γιατί όσο να ‘ναι το υπόβαθρο μιας μπάντας λέει από μόνο του πολλά πράγματα. Μας έρχονται από το Γκεντ του Βελγίου και αποτελούν μέρος της κολλεκτίβας Church Of Ra. Οι Church Of Ra είναι μία τρόπον τινά θρησκεία που έχει δημιουργηθεί από μέλη των sludge θεών Amenra και περιλαμβάνει μπάντες που έχουν ήδη ξεκινήσει να αφήνουν το στίγμα τους στον ευρωπαϊκό μουσικό χάρτη, όπως τους CHVE, Syndrome, Kingdom, Black Heart Rebellion και Hessian (οι δύο τελευταίοι κυκλοφόρησαν πολύ καλούς δίσκους φέτος), μαζί με τους Amenra και τους υποφαινόμενους, φυσικά. Οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες μοιράζονται κοινούς μουσικούς και στην προκειμένη περίπτωση, οι Oathbreaker μοιράζονται τον κιθαρίστα Lennart Bossu των Amenra, ο οποίος με το μαγικό άγγιγμά του στις κιθάρες, μεγαλουργεί.

Στα του δίσκου, οι Oathbreaker κάνουν ένα βήμα παρά πέρα, περιορίζοντας ελαφρώς τον λυσσασμένο χαρακτήρα του ντεμπούτου, προσεγγίζοντας περισσότερο το sludge και το black metal, δημιουργώντας πολύ πιο έντονες και αποπνικτικές ατμόσφαιρες. Το blackened hardcore ύφος τους θυμίζει αυτό των Ιταλών The Secret, αλλά στην πραγματικότητα θεωρώ ότι αυτό που κάνουν οι Oathbreaker είναι μοναδικό.Επηρρεασμένοι πιθανόν από το τελευταίο full length πόνημα των Deathspell Omega, φορτώνουν χωρίς όμως να κουράζουν, με black δυσαρμονίες τις crust / hardcore βάσεις τους, κάτι που γίνεται φανερό από τις πρώτες νότες του καταθλιπτικού intro “(Beeltenis)” και του αβυσσαλέου “No rest For The Weary” που ακολουθεί απρόσκοπτα (τα δύο αυτά κομμάτια είχαν δοθεί στην δημοσιότητα σαν ένα ενιαίο, λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία του δίσκου). Σε πολλές περπτώσεις εντυπωσιάζει η συνύπαρξη punk / d-beat ρυθμών με τα μανιασμένα blast στα τύμπανα, των αιθέριων κιθαριστικών lead με τα συντριπτικά heavy riff και γενικά το χτίσιμο του δίσκου είναι αριστοτεχνικό, ένα κολλάζ μελαγχολίας και απόγνωσης. Στη μέση του δίσκου δεσπόζει το δεκάλεπτο “The Abyss Looks Into Me”, ένα διαφορετικό post-metal κομμάτι που μένει μακριά από τα τετριμμένα και συναρπάζει, ενώ στο δεύτερο μισό του άλμπουμ συναντάμε περισσότερο συναίσθημα και πιο αργές ταχύτητες, κλιμακώνοντας ιδανικά για να έρθει το φανταστικό φινάλε του σχεδόν δωδεκάλεπτου “Clair Obscur” με το ακουστικό, μελαγχολικό πρώτο μισό να ανοίγει το δρόμο για ένα κιθαριστικό, ανατριχιαστικό ξεφάντωμα που κλείνει ιδανικά το δίσκο. Μην γελιέστε όμως και νομίζετε ότι στις αργές, μεγαλοπρεπείς στιγμές τους είναι που κάνουν οι Oathbreaker τη διαφορά. Τα “Upheaval”, “As I Look Into The Abyss”, “Condor Tongue” (κυρίως!) και “Nomads”, είναι σαν λυσσασμένα σκυλιά που διψάνε για αίμα, τα κομμάτια με τα οποία οι Oathbreaker ξεσπαθώνουν και σπάνε αυχένες.

Ο Bossu στις κιθάρες, φέρνει κοντά τις έντονες ατμόσφαιρες των Amenra,συνδυάζοντας τες ιδανικά στον hardcore χαρακτήρα των Oathbreaker, παίζοντας εξαιρετικά πράγματα, αλλά αυτό που στοιχειώνει είναι η ανεπανάληπτη φωνή της πανέμορφης Caro Tanghe με τα γεμάτα απόγνωση ουρλιαχτά της και τα τρομακτικά μελωδικά της που εθίζουν και συγκινούν την ίδια στιγμή. Τέλος την παραγωγή την έχει κάνει ο πανταχού παρών, μικρός θεός, Kurt Ballou και όπως καταλαβαίνεται είναι για άλλη μία φορά, καταπληκτική.

Ακούγοντας τον δίσκο, αρκετές φορές πιάνω τον εαυτό μου να του λείπει το αδιάκοπο νεύρο του ντεμπούτου αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία σε ό,τι αφορά την ποιότητα του “Eros | Anteros”. Πρόκειται για ένα καθοριστικό άλμπουμ που σηματοδοτεί την τρομακτική εξέλιξη των Oathbreaker και θέτει ακόμα υψηλότερα τον πήχη για το επόμενο πόνημα τους.

Στα καλύτερα της χρονιάς και εύκολα κιόλας.