Nocturnus AD

Αν κάτι μου μένει περισσότερο απ’ τις ακροάσεις του "Paradox" είναι το αίσθημα της νοσταλγίας. Υπάρχουν μπόλικα πραγματάκια να γράψεις και να αναλύσεις για την επιστροφή του ονόματος Nocturnus αλλά αυτή η παράξενη δημιουργία εικόνων από το παρελθόν είναι κάτι που προσωπικά μου έρχεται φάτσα φόρα.

Ο Mike Browning είναι ένα από τα άτομα της συνολικής death σκηνής που εκτιμώ βαθύτατα. Για πολλούς συγκαταλέγεται μέσα σ’ ένα group ανθρώπων που έχουν αφήσει με πολύ έντονο τρόπο το στίγμα τους. Η παλιά ενασχόλησή του με τους Morbid Angel τον είχε κάνει θρύλο ακόμα και όταν είχε βγει το "Altars Of Madness". Παλιές κασέτες των Αμερικάνων ήταν στο φόρτε οιοδήποτε ασχολούνταν με το tape - trading ενώ η εμφάνιση του "Abominations Of Desolation" πήρε διαστάσεις θριάμβου για κάποιους. Σκεφτείτε ότι είχε φύγει από το 1986 και υπήρχε ακόμα κόσμος που τον θεοποιούσε. Αυτό όμως που - τουλάχιστον για μένα - με έκανε να σκίζω τα ρούχα μου ήταν το demo με τους Incubus. Μιλάμε για μια κασέτα επιπέδου Necrovore και Obscurity, γινόταν πανικός με δαύτη. Όταν δε εμφανίστηκε το "The Key" από τους Nocturnus έγινε μπάχαλο. Καλό ήταν και το "Thresholds", αν και του έκοψε η γαμω εταιρία τα φωνητικά αλλά το πρώτο ήταν το κάτι άλλο. Το πιο χαραγμένο στη μνήμη μου με τούτο το δισκάκι είναι η σχεδόν καθολική αναγνώρισή του. Μπορεί να μην είχε ακουστεί από μυριάδες αλλά όσοι έπεφταν μέσα στον εξωκοσμικό του χώρο πάθαιναν πλάκα. Ακόμα και κάποιοι epicάδες ή παιδιά με πιο ήρεμα γούστα. Παράδοξο αν σκεφτείτε ότι τότε δεν υπήρχε τόση έντονη διασπορά ακουσμάτων, τουλάχιστον στον σημερινό βαθμό. Για κάποιον μυστήριο λόγο, οι Nocturnus αν και ντεθάδες είχαν κάποια απήχηση.

Δυστυχώς όλο αυτό έμεινε απλά σε ένα status να το θυμόμαστε. Το group δεν έκανε τίποτα μετά το δεύτερο άλμπουμ ενώ το "Ethereal Tomb" του 1999 (δεν συμμετείχε ο Browning) αν και είχε τις στιγμές του μάλλον δεν ακούμπησε. Κάπου στις αρχές του 2000 o Mike θα το ξαναπροσπαθήσει με νέο line-up, υπό το όνομα After Death (για αυτό και το AD δίπλα στο Nocturnus). Έβγαλε κάμποσα demo με τον Iron Pegasus να τα μαζεύει το 2007 σε μια συλλογή, τη "Retronomicon". Το καλύτερο όμως ήταν να έρθει φέτος, προς το τέλος της Άνοιξης από την Profound Lore Records. Και λέμε το καλύτερο διότι το "Paradox" είναι ότι πιο ουσιαστικό έχουμε ακούσει απ’ τον σπουδαίο αυτό drummer εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες.

Ο δίσκος έχει πολλά κοινά σημεία με το "The Key" χωρίς βέβαια να είναι στυγνή αντιγραφή. Η όλη αίσθησή του όμως σε πάει εκεί, γι’ αυτό και η εισαγωγή περί αναπόλησης των αρχών της δεκαετίας του 90. Ξέχωρα τις όποιες στιχουργικές αναφορές που πετάγονται σαν μανιτάρια, 'lake of fire' στο "Seizing The Throne" ή το "Paleolithic", υπάρχει στο δεύτερο μέρος του "Paradox" μια συνέχεια του concept απ’ το "The Key". Εννοώ την ιστορία που υπήρχε σε κάποια τραγούδια του δίσκου. Έτσι εδώ από το "The Antechamber" έως το φινάλε με το instrumental "Number 9" έχουμε μια εξέλιξη. Αρχικά με την είσοδο στο ιδιαίτερο αυτό δωμάτιο κάτω από τη Σφίγγα, την προσέλκυση των Αρχαίων αυτών εξωγήινων οντοτήτων και τη μετατροπή του προσώπου που τα εκτελεί όλα αυτά σε μια θεότητα. Ουσιαστικά μετατρέπεται σε μία πύλη μετατρέποντας όλη την οικουμένη σε σκλάβους για χάρη όλων αυτών των υπεργαλαξιακών παράξενων πλασμάτων.

Εκτός όμως από αυτό, το πρώτο μισό του "Paradox" έχει μπόλικο Lovecraft, τον Σατανά να ανακτά τον θρόνο του, τις μεταπτώσεις του μαγνητικού πεδίου της Γης (!!) αλλά και το πώς εξελίχτηκε η ανθρωπότητα από όταν δημιουργήθηκε. Οκ, καλά όλα αυτά αλλά η μουσική που έχουν επιλέξει να ντύσουν τους στίχους τους είναι όλα τα λεφτά. Ειλικρινά στο χώρο του τεχνικού death οι Nocturnus AD παίζει να έβγαλαν τον top δίσκο για φέτος. Η τοποθέτησή τους εκεί έχει κυρίως να κάνει με τη δυσκολία πολλών θεμάτων που παίζουν, ιδιαίτερα στις κιθάρες αλλά και στο μπάσο, στο οποίο έχουμε τη χαρά να ακούμε τον Daniel Tucker. Ναι, αυτόν που έπαιζε στο "Slowly We Rot".

Από το "Seizing The Throne" με τη riff by riff κατασκευή του έως τα απίστευτα solo πλήκτρα στο "The Bandar Sign" αντιλαμβάνεσαι πόσο καλός δίσκος είναι αυτός. Το παίξιμο του Josh Holdren στα keys είναι εξαιρετικό και πολλές φορές ευρηματικό. O τρελός Άραβας στο δεύτερο τραγούδι αρχίζει με μια ανατολίτικη μελωδία με ένα background που προσομοιάζει κάτι σαν λαμπύρισμα των άστρων στην έρημο. Εκεί που σολάρει γίνεται το έλα να δεις. Λες και κατακλύζεσαι από την παράνοια και την αλλόκοτη αύρα της τελετής που λαμβάνει χώρα εκεί.

Στο "Paleolithic" νιώθεις να έρχονται εκατοντάδες εικόνες εμπρός σου ενώ στο "Precession Of The Equinoxes" θα εμφανιστούν ίσως τα καλύτερα κιθαριστικά solo του "Paradox". Οι Koblak και Heftel παίζουν παπάδες δίχως να βασανίζουν την αισθητική μας. Ο Browning τέλος έχει πολύ ουσιαστικό παίξιμο ενώ τα δαιμονικά, παλαιάς κοπής φωνητικά του παραμένουν φετίχ.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να βγουν ικανοποιητικά αν δεν υπήρχε η καταπληκτική δουλειά του Jarrett Pritchard στην ηχογράφηση. Παλαιός γνώριμος του Mike, μάλλον θα φάνταζε ως ο ιδανικός για τη δουλειά και σίγουρα τα πήγε περίφημα. Τα τύμπανα έχουν προσεχτεί ιδιαίτερα, τα toms σπέρνουν και οι κιθάρες δεν κατσικώνονται πάνω στα υπόλοιπα όργανα. Ακόμα και τα πλήκτρα έχουν τον χώρο τους ενώ συνολικά αυτή ο ωραία ομοιογένεια που χαρακτηρίζει το "Paradox" του βγάζει παραπάνω μυστήριο και sci fi διάθεση.

Ο δίσκος σίγουρα απευθύνεται σε παλαιό - καμένους, τύπους που ανατριχιάζουν με τα Morbid Angel κοπής θέματα, σαν αυτό που μπουκάρει λίγο μετά την εισαγωγή του "Seizing The Throne". Αλλά θα ήταν αμαρτία να μην εκτιμηθεί και από πιο νέους, κόσμο που βολοδέρνει στα ακραία μονοπάτια. Ίσως τα παιξίματα αλλά και ο ήχος να φανούν αρκετά old school, αξίζει όμως το χρόνο μιας και υπάρχει ψυχή. Προτείνεται ο διπλός δίσκος, μιας και έχει την ιστορία που αναφέραμε σε ξεχωριστό βινύλιο ενώ το εξώφυλλο αξίζει να το καμαρώνεται σε μεγάλο μέγεθος. Το έχουμε λιώσει και ήδη αδημονούμε μπας και ξυπνήσουν και ασχοληθούν με μεγαλύτερη θέρμη με τη μουσική βγάζοντας κι άλλα στο μέλλον. 

Σημ. Η ‘παράδοξη’ χρονική παρουσία του δίσκου έγκειται σε ένα μοχθηρό σχέδιο μετατροπής μέρους του Rocking.gr σε φανζίν παλαιάς κοπής. Μερικές φορές ο Διάβολος κρύβεται εκεί που δε το περιμένεις…