Nightmare

Θεωρώ πως η αναφορά στους Nightmare και το δέκατο, αισίως, άλμπουμ τους θα ήταν ελλιπής, αν δεν ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με μια νέα μπάντα, της οποίας τα μόνα κοινά με το παρελθόν του ονόματός της, είναι ο αειθαλής μπασίστας Yves Campion και (μερικώς) το μουσικό ιδίωμα στο οποίο κινείται. Αυτό, άλλωστε, είναι ξεκάθαρο, μετά και την αλλαγή τόσο πίσω από το μικρόφωνο, όσο και πίσω από το drum kit, με τα αδέρφια Amore να αποτελούν παρελθόν και τη θέση τους να παίρνουν η Mag Luyten και ο Olivier "Piv" Casula, αντίστοιχα.

Λίγη σημασία έχει, βέβαια, από τη στιγμή που οι Γάλλοι heavy/power metallers συνεχίζουν και προσφέρουν ποιοτικούς δίσκους, εξελίσσοντας ταυτοχρόνως το συνθετικό τους στυλ. Με τα συνθετικά ηνία να έχουν περάσει για τα καλά στα χέρια του Franck Milleliri αλλά και του «παλιού» πλέον Matt Asselberghs, οι δύο κιθαρίστες προσανατολίστηκαν αυτήν τη φορά σε πιο μοντέρνες heavy metal φόρμες, μπολιάζοντας τον ήχο της μπάντας με περισσότερες Arch Enemy μανιέρες (άλλωστε ο Michael Amott αποτελεί μεγάλη επιρροή του Asselberghs). Σίγουρα, σε αυτήν τη στροφή συνεπικουρεί και η παρουσία της Mag Luyten στα φωνητικά καθήκοντα, μια τραγουδίστρια με ευρύτερο ερμηνευτικό εύρος από τον προκάτοχο της, αλλά και οικεία με τη μουσική της μπάντας (άλλωστε, είχε τραγουδήσει και σε ένα κομμάτι του "Burden Of God" άλμπουμ τους).

Παράλληλα, ο νέος ντράμερ φαίνεται πως «δένει» περισσότερο με το πιο μοντέρνο ύφος της μπάντας, όντας καταρτισμένος αρκετά ώστε να υποστηρίζει τα νέα κομμάτια με το κατάλληλο ρυθμικό υπόβαθρο που απαιτούν οι προοπτικές τους. Η εστίαση στα δύο νέα μέλη δεν γίνεται τυχαία. Μπορεί τα αδέρφια Amore να αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του μηχανισμού των Nightmare τα προηγούμενα πολλά χρόνια (με τον Jo Amore να έχει περάσει, εκτός από τη θέση του τραγουδιστή κι από εκείνη του ντράμερ, στα '80s χρόνια της μπάντας), αλλά ο κύκλος τους ορθώς έκλεισε εδώ, με την μπάντα να ψάχνει να εξελίξει τον ήχο της, ώστε να ξαναφτάσει τις δισκογραφικές κορυφές της.

Κατά τα λοιπά, το μπάσο του Yves Campion, αναμενόμενα, είναι αρκετά ψηλά στη μίξη, με τον φυσικό αρχηγό των Nightmare να διατηρεί τη σύνδεση με το παρελθόν τους, με έξυπνες, απλές μπασογραμμές που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κάθε κομματιού. Η παραγωγή του δίσκου μοιάζει από τις καλύτερες που είχαν ποτέ, με την ογκώδη υπόσταση της να βοηθά τις συνθέσεις να αναδείξουν τα ατού τους, ενώ τα κιθαριστικά lead μέρη έχουν δουλευτεί ώστε να «κουμπώνουν» στην κάθε σύνθεση, εστιαμένα σε πιο μελωδικές φόρμες (και κατά τα πρότυπα εκείνων του μεγάλου ήρωα του Asselberghs, του John Norum).

Εν τέλει, ακόμη κι αν το "Dead Sun" απέχει ελαφρώς από το να συμπεριληφθεί στις καλύτερες δουλειές του σχήματος, αποτελεί ένα δυνατό, μοντέρνο heavy metal δίσκο, ο οποίος παρουσιάζει μια μπάντα ανανεωμένη από κάθε άποψη. Έτσι, οι Nightmare δείχνουν να έχουν και τις ιδέες, αλλά και την ευελιξία για να διατηρηθούν στο προσκήνιο του είδους τους για τα επόμενα χρόνια, προχωρώντας σε ανανεωτικές κινήσεις που μόνο σε καλό θα τους βγουν.