Nick Cave & The Bad Seeds

Push The Sky Away

Bad Seed ltd (2013)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 04/03/2013
«Άξιο παρόν για έναν καλλιτέχνη που ξεκίνησε με ένα "From Her to Eternity"»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχοντας ξεδώσει με το θορυβώδες γκαραζοειδές rock των Grinderman αλλά και με το ζωηρό "Dig Lazarus Dig", ο Nick Cave φέτος επιστρέφει στους Bad Seeds άλλος άνθρωπος. Και η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν άλλος άνθρωπος δεν θα είχε και λόγο να επιστρέψει, ειδικά τώρα που ο πιο παλιός και πιο μόνιμος από τους συνεργάτες του, ο Mick Harvey, δεν συμμετέχει πλέον, αφού οι ίδιοι μουσικοί αποτελούν τα δύο συγκροτήματα. Αυτό που τους διαφοροποιεί τελικά είναι οι μουσικές τους ορέξεις που γίνονται πλέον πιο διακριτές. Στο "Push The Sky Away" ο Cave παρουσιάζει ένα αποτέλεσμα που στη δισκογραφία του έχει πολλές αναφορές αλλά κανένα όμοιο.

Βασισμένο στη μίνιμαλ μελωδία και την ατμόσφαιρα, το "Push The Sky Away" δείχνει να αντλεί περισσότερο από τις νεότερες και παλιότερες κινηματογραφικές προσπάθειες του Nick Cave και ανάλογα είναι και τα συναισθήματα που δημιουργεί. Παρά τους αργούς ρυθμούς που κυριαρχούν σε όλον τον δίσκο, όσοι αναμένουν τις εύκολες μελωδίες του "Murder Ballads" (για παράδειγμα) καλύτερα να στραφούν αλλού. Εδώ ο Cave είναι πολύ πιο ενδοσκοπικός, σκοτεινός και γνήσια μελαγχολικός. Πώς το καταφέρνει αυτό; Καταρχήν δια της απουσίας. Η κιθάρα από κυρίαρχο ρόλο που κάποτε είχε στους δίσκους του (εποχές Blixa Bargeld και Mick Harvey) έχει πλέον περιοριστεί σε μόλις δύο-τρία τραγούδια και εκεί ακόμα, συνήθως σε ρόλο συνοδευτικό. Αντίθετα η παρουσία των εγχόρδων του Warren Ellis είναι αυτή που με τις λεπτές γραμμές της δίνει συνήθως τον τόνο, ταυτόχρονα με τα πλήκτρα και τις λούπες τους που δίνουν μία ουράνια κατεύθυνση. Το σύνολο συνήθως συμπληρώνεται από το βασικό, αρχέγονο ορισμένες φορές, παίξιμο των κρουστών και το παλλόμενο σε καρδιακούς ρυθμούς μπάσο. Όσοι έχουν στο μυαλό τους την εικόνα των Ellis, Sclavunos και Casey να τα σπάνε ως Grinderman, να προετοιμαστούν για ένα σοκ σχετικά με το βαθμό ευαισθησίας στον οποίο μπορούν να συγκρατήσουν το παίξιμό τους.

Τα "We No Who U R" και "Jubille Street" επιλέχθηκαν ως τα δύο τραγούδια που ως single θα πρωτοσυστήσουν το δίσκο στους ακροατές. Το πρώτο ακούγεται τόσο τρυφερό που θα μπορούσε να βρίσκεται και στο "The Boatman's Call" δίπλα στο "Are You The One That I've Been Waiting For", με τη διαφορά ότι οι στίχοι όχι μόνο δεν είναι ερωτικοί αλλά είναι και αρκετά αφηρημένοι ώστε να αντλείς περισσότερο συναισθηματικά παρά νοηματικά από αυτούς. Το "Jubille Street" από την άλλη είναι μία μπαλάντα με επαναλαμβανόμενο μοτίβο που σε στιγμές θα πίστευες ότι είχε δημιουργηθεί από τον Jeff Buckley. Αμφότερα ικανά δείγματα για να προετοιμάσουν το έδαφος για το συνολικό κλίμα του δίσκου. Όχι όμως και οι καλύτερες στιγμές τους.

Αυτές μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν στο υπέροχο "Wide Lovely Eyes", που με τους ποιητικούς στίχους του και την ερμηνεία του Cave θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές του Leonard Cohen και στο bluesy, κιθαριστικό και υπαρξιακό με στίχους σε στυλ «αυτόματης γραφής» "Higgs Boson Blues" που καταφέρνει να παντρέψει το «σωματίδιο του Θεού» με τον Robert Johnson και την Hannah Montana με τους Ζουλού. Από τα υπόλοιπα τραγούδια ειδική μνεία αξίζει το αυτοαναφορικό "Finishing Jubilee Street" που σε αφηγηματικό ύφος περιγράφει (υποτίθεται) τι συνέβη μετά τη συγγραφή του "Jubilee Street" από τον Cave και είναι σημαντικό και για την επανεμφάνιση στο μπάσο του παλιόφιλου Barry Adamson, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο με Brian Eno επιρροές ομώνυμο του δίσκου τραγούδι. Τα "Water's Edge", "Mermaids" και "We Real Cool" συμπληρώνουν με υφολογική και ποιοτική ομοιογένεια το άλμπουμ, με το δεύτερο ως πιο μελωδικό να θυμίζει το "To Be By Your Side" από το soundtrack του "Le Peuple Migrateur" και τα άλλα δύο, με την πρωτοκαθεδρία του μπάσου, να δείχνουν την πιο σκοτεινή πλευρά του Nick Cave.

Οι λέξεις-κλειδιά για την ανάγνωση του "Push The Sky Away" είναι «ατμόσφαιρα», «υποβλητικό», «εσωστρεφές» και «ομοιογένεια». Παρότι μπορεί να φανεί ξένο και απρόσιτο σε περιστασιακούς ακροατές του Nick Cave, όσοι σε βάθος είχαν εντρυφήσει στη μουσική του θα αναγνωρίσουν εδώ πολλά από τα στοιχεία που αγάπησαν. Αν και σχεδόν σίγουρα το μέλλον δεν θα συγκρατήσει κανένα από τα τραγούδια αυτά ως ξεχωριστή (εμπορική) οντότητα, το σύνολο είναι από τα πιο ελκυστικά ιδιόμορφα δημιουργήματα του Nick Cave και άξιο παρόν για έναν καλλιτέχνη που ξεκίνησε με ένα "From Her to Eternity" σχεδόν 30 χρόνια πριν - για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω.

  • SHARE
  • TWEET