New Horizon

Όσοι γνωρίζετε και εκτιμάτε τους Σουηδούς hard rockers Η.Ε.Α.Τ. τότε μάλλον γνωρίζετε και τον Jona Tee. Ο παραγωγός, στιχουργός, μελωδοποιός, πολύ-εργαλείο ηγέτης τους, έχει και ένα power metal side project το οποίο είναι οι New Horizon. Και ενώ στο ντεμπούτο τους το 2022 με τίτλο "Gate Of The Gods" μαζί με τον Tee ήταν ο Erik Grönwall στα φωνητικά (Skid Row, H.E.A.T.) πλέον στο δεύτερο αυτό album -που δεν άργησε καθόλου- τον συνοδεύει πλέον ο πιό power Nils Molin (Amaranthe).

Η θεματολογία του album είναι όσο epic όσο είναι και πολυπεπίεδη καλύπτοντας ιστορικές και βιβλικές φιγούρες που άφησαν ένα ισχυρό στίγμα στην ανθρωπότητα. Μουσικά κινείται σε δυναμικά και πολύ ρυθμικά μονοπάτια, δημιουργώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα ισορροπία μεταξύ ιστορίας και μελωδίας. Και αν o όρος "power metal" σας φαίνεται παλιομοδίτικος, με ένα περίεργο τρόπο το "Conquerors" ακούγεται πολύ φρέσκο και μοντέρνο. Ίσως από την άλλη να μας θυμίζει παλιότερες πιό αγνές metal εποχές που απλά έβαζες το δίσκο να παίζει και κοπανιόσουν χωρίς πολύ σκέψη και ανάλυση για τεχνική, κλίμακες, συναίσθημα ή πολιτικοοικονομικό νόημα. Εδώ πατάς το play και σου σκάει στα μούτρα ένα ταχύτατο "Against The Odds" με τα πλήκτρα του, με το σόλο του, παίρνεις το σπαθί σου και σαν άλλος Ιούλιο Καίσαρας διαβαίνεις τον Ρουβίκωνα...against all odds (sic). Βιβλικό power metal με πρωταγωνιστή τον Ιησού έχουμε στο "King Of Kings" και προτείνω στην εκκλησία το Πάσχα να βάζουν αυτό στα ηχεία οι ιερείς να κερδίσουν και τη metal κοινότητα. Το απόλυτο highlight του album ακούει στο όνομα "Daimyo" όπου από τον Ιησού μεταφερόμαστε στην Ιαπωνία του 1500 και δεν έχει καμία σημασία, δεν είναι concept το album. Μπάσο που το ακούς στη ραχοκοκαλιά, η φωνή του Molin να τα δίνει όλα σε ένα κομμάτι που θυμίζει Dio, με ξανά τρομερά σολο στα πλήκτρα και τη κιθάρα και ένα ανελέητο πορωτικό drumming. Απλά τρομερό. Το "Apollo" δεν είναι γραμμένο για τον θεό Απόλλωνα αλλά για το space race του ψυχρού πολέμου και έχει ένα πομπώδες δραματικό ύφος ενώ το "Messenger Of The Stars" ακούγεται τόσο οικείο με την απλή δομή του και το επικό chorus του σε μια αποθέωση του μελωδικού metal. Η Elize Ryd (Amaranthe) συνοδεύει τον Molin στο πανέμορφο "Before The Dawn". Ένα κομμάτι γεμάτο ελπίδα και αισιοδοξία που στο φινάλε του απογειώνεται με το chorus που τραγουδάνε μαζί στην απαραίτητη μπαλάντα που πλέον σπανίζει από τους rock, metal δίσκους.

Το "Edge of Insanity", ίσως επειδή ακολουθεί και το κομμάτι με τη Ryd, θυμίζει πολύ Amaranthe, γεμάτο ενέργεια και μια pop αισθητική. Δεν θέλω να αδικήσω τα υπόλοιπα πολύ δυνατά κομμάτια αλλά στο φινάλε υπάρχει μια τρομερή διασκευή του "Alexander The Great", σε ένα σχεδόν εννιάλεπτο έπος που αποδίδεται πιστά, με σεβασμό και φυσικά μέσα από το πρίσμα του Jona Tee. Το "Conquerors" έχει τα πάντα: όμορφες ιστορίες, τρομερή μελωδική και επική μουσική, μια φωνάρα να τα απογειώνει όλα αυτά και τρομερό παίξιμο και παραγωγή. Μας γυρνάει σε εποχές που τα πράγματα ήταν απλά και απλά γούσταρες να ακούς ένα album ξανά και ξανά.