Nashville Pussy

Up The Dosage

Steamhammer / SPV (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 30/01/2014
Τα fast-foodάδικα όταν είναι βρώμικα έχουν το κοινό τους, όταν παίζουν στην κατηγορία gourmet όμως χάνουν τη νοστιμιά τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πάνε περίπου πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τους Nashville Pussy αλλά η αλήθεια είναι ότι στο μεσοδιάστημα δεν συνέβησαν και πολλά, πέραν από την ηχογράφηση ενός ζωντανού δίσκου, του "Live And Loud In Europe". Όχι ότι και προηγουμένως συνέβαιναν πολλά δηλαδή, η όποια δυναμική είχαν στην αρχή τους οι Αμερικάνοι εξαντλήθηκε σχετικά γρήγορα και έδειξε τα όριά της στο σκληρό, νότιο, γεμάτο χαβαλέ (όχι χιούμορ ακριβώς) rock 'n' roll τους. Έδειξε τα όριά της στις ηχογραφήσεις, πρέπει να τονίσω, γιατί στη σκηνή η τριάδα των Cartright, Suys και Thompson, μαζί με όποια μπασίστρια επέλεγαν κατά καιρούς να τους συνοδεύει, εξακολουθούν να είναι από τα πιο δυνατά και δεν-σηκώνω-αστεία συγκροτήματα.

Την εμμονή τους να έχουν πάντα γυναίκα στο μπάσο ομολογώ ότι δεν την καταλαβαίνω. Αρχικά θεωρούσα ότι ο σκοπός ήταν καθαρά σεξιστικός, κάτι στο οποίο εξάλλου βασίζονται πολύ, με την Ruyter Suys να αναλαμβάνει όλο το tease πέρα από την αδιαμφισβήτητη ικανότητά της στη lead κιθάρα. H πιο πρόσφατη προσθήκη τους, όμως, με την Bonnie Buitrago σίγουρα να μην υπηρετεί την εικόνα της «γκόμενας», μάλλον μου αλλάζει τη σκέψη, από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι έχει και το ανάστημα να αντικαταστήσει την Karen Cuda (ούτε) στον ρόλο της μπασίστριας. Ή ίσως να μην είναι αυτός ο λόγος που η ρυθμική βάση δεν έχει τα ίδια αρχίδια (τρόπος του λέγειν) με αυτή που ηχογράφησε τα δύο τελευταία τους άλμπουμ, πάντως αυτή είναι μία διαπίστωση που δεν μπορείς να αποφύγεις.

Γενικότερα υπάρχει μία αίσθηση ότι η παραγωγή (του παραγωγού των Shinedown, χρειάζεται να πω κι άλλα;) έχει βάλει λίγο νερό στο κρασί της. Ναι, ροκάρουν με τον πιο παραδοσιακό τρόπο, εξακολουθούν να έχουν επιρροές από AC/DC και Motörhead αλλά αυτές έχουν υποχωρήσει περισσότερο προς χάριν του Alice Cooper της δεκαετίας του '70 (π.χ. στο "Beginning Of The End"). Τίποτα κακό μέχρι εδώ, απλά οι Nashville Pussy δεν φημίζονταν για τις συνθέσεις τους, τα έξυπνα τραγούδια ή τις ιστορίες που διηγούνται οι στίχοι τους (αυτό ειδικά!). Οπότε, όπου ελαττώνουν την ορμή τους και υιοθετούν ένα στυλ που εκθέτει αυτή τους την αδυναμία ακόμα περισσότερο, δεν δικαιώνονται για την επιλογή τους, πέρα ίσως από το προαναφερθέν τραγούδι. Ενδεικτικό της σύγχυσης είναι νομίζω το εντελώς αταίριαστο southern rock με τα γυναικεία φωνητικά και το hammond του "Before The Drugs Wear Off". Κάποιες προσπάθειες για πιο country τραγούδια δεν φαίνονται να τις παίρνουν ούτε οι ίδιοι στα σοβαρά, οπότε πώς να τις πάρουμε εμείς;

Τι απομένει; Απομένουν κάποια τραγούδια που είναι πιο δυναμικά, βρώμικα και με το πόδι στο γκάζι, όπως δηλαδή τους ξέραμε και τους αγαπήσαμε. Τα "Rub It To Death", "The South's Too Fat To Rise Again", "Spent", άντε και το "Pussy's Not A Dirty Word" που ακούγεται ως b-side των AC/DC, μπορούν να ξανακουστούν αρκετές φορές υπό αυτό το πρίσμα. Επίσης θα πρέπει να ομολογήσω ότι όσοι θέλουν το rock τους με αρκετή δόση πλάκας (όχι χιούμορ, ξανατονίζω), δεν θα απογοητευτούν. Η γενική εντύπωση όμως είναι αυτή της σύγχυσης, ενός fastfood-άδικου που όταν είναι βρώμικο έχει το κοινό του, όταν όμως προσπαθεί να παίξει στην κατηγορία gourmet χάνει και τη νοστιμιά που είχε.
  • SHARE
  • TWEET