Narcosis

Πάντα όταν ένας δίσκος ξεκινάει με ένα πάρα πολύ μονοκόμματο, βαρετό και επαναλαμβανόμενο τραγούδι το θεωρώ καλό οιωνό, γιατί νιώθω ότι θα γυρίσει σε κάτι εκπληκτικό και το δελτίο τύπου, άλλωστε, χρησιμοποιεί όλες τις λέξεις - κλειδιά για να κεντρίσει την προσοχή του αναγνώστη και επίδοξου ακροατή. Όταν ακούς Monster Magnet, Fu Manchu, Kyuss, QOTSA, Nebula και Nirvana στην ίδια πρόταση σίγουρα το σκέφτεσαι δυο φορές πριν απλά προσπεράσεις.

Οι Narcosis προς τιμήν τους δεν ακολουθούν την εύκολη και πεπατημένη stoner οδό, αλλά εισάγουν αρκετά grunge στοιχεία με βασικό γνώμονα τους Nirvana, όμως στο πολύ πιο heavy τους. O τραγουδιστής σε αρκετά τραγούδια έχει αυτό το χαρακτηριστικό βαριεστημένο '90s στυλάκι στον τρόπο που ερμηνεύει, γεγονός που προσωπικά το θεωρώ επιτυχία, γιατί η γραμμή που θα ακουστείς επηρμένος και όντως βαριεστημένος είναι πολύ λεπτή.

Οι κιθάρες στο σύνολο τους ακούγονται πολύ καλά δουλεμένες κιθάρες και έχουν τον ήχο που αρμόζει, ο οποίος αποδίδει και μία σχετική ταυτότητα στο άλμπουμ. Διάσπαρτα εντοπίζω  μερικά εξαιρετικά riff, τα οποία όπως και ο Gioachino Rossini όταν είχε μια καλή ιδέα, τα ξεπατώνουν. Και γιατί όχι άλλωστε, μια καλή μελώδια αξίζει να εμπεδωθεί.

Τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του δίσκου είναι περίπου μετά την μέση όμως, όπου το άλμπουμ ανεβαίνει σε ποικιλία, ένταση και ρυθμό. Πράγματι αισθάνομαι ότι το δεύτερο μισό του άλμπουμ αναπτύσσεται ενορχηστρωτικά με πιο ουσιαστικό και στρωτό τρόπο, λες και ζεσταθήκαν και αποδίδουν καλύτερα. Ειδικά το "Paranormal Activity" και το "Abuse" είναι οι πιο δημιουργικές και εμπνευσμένες συνθέσεις του δίσκου, αλλά συμπαθώ πολύ και την ορμητικότητα του "A Hole In My Heart". Στην πραγματικότητα, όμως, καμία σύνθεση δεν έχει το απαραίτητο θέλγητρο και τις ιδέες, ώστε να ξεχωρίσει αυτός ο δίσκος ανάμεσα στους πολλούς.

Αρχικά, δεν μπολιάζουν και δεν αναμειγνύουν επαρκώς τα στοιχεία των επιρροών τους μέσα στα τραγούδια, αλλά τα παραθέτουν ξεχωριστά σε κάθε κομμάτι λες και είναι line-up σε αστυνομικό τμήμα και πρέπει να αναγνωρίσεις τον δολοφόνο. Οι πιο stoner στιγμές τους έχουν έντονη δυναμική, αλλά δυστυχώς λίγα περιθώρια να εντυπωσιάσουν, μιας και το εν λόγω είδος πλέον έχει γίνει μια συσκευή για να κάνουμε ταπ-ταπ το πόδι με τις πεντατονικές και τα grooves και δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς διαψεύδομαι εύκολα, γιατί όπως αποδεικνύει και η δημοτικότητα μερικών συγκροτημάτων σήμερα στην Ελλάδα είναι και ο πιο εύκολος τρόπος για να κάνεις κάποιον να πει: «Α, καλοί είναι αυτοί οι Χ, Ψ!».

Από την άλλη πλευρά οι πιο alternative και grunge στιγμές τους, οι οποίες είναι και οι πιο υπερισχύουσες, έχουν περισσότερο χρώμα και πρωτοτυπία, όμως η ομοιότητα του τραγουδιστή σε πολλά σημεία του δίσκου με τον Cobain είναι αρκετή για την Courtney να ζητήσει δικαιώματα. Βέβαια δεν ξέρω πόσο επιτηδευμένο είναι και πόσο το επεδίωξαν να μοιάζει με τον μακαρίτη (βλ. "Out Of My Way"), αλλά καλύτερα να μην το είχαν κάνει, γιατί τους νοθεύει το αποτέλεσμα με τις αναπόφευκτες άνισες συγκρίσεις.

Αυτό είναι και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, γιατί ένα συγκρότημα κάποιες φορές χρειάζεται έναν παραγωγό να τους τσιτώσει, να τους εμψυχώσει, να τους πει «ρε παιδιά αφού μπορείτε καλύτερα κάντε το αλλιώς, βάλτε και εδώ μια γεφυρούλα, εδώ δώστε 5-10 bpm παραπάνω δεν ακούτε ότι σέρνεται, βρε ντράμμερ κάνε και κανά γεμισματάκι». Απλά όταν δεν το κάνεις αυτό, ενισχύεται η περίπτωση να βρεθεί ένας τύπος με αποψάρα από την άνεση του καναπέ του, σαν και του λόγου μου, να σου πει τα ίδια εκ των υστέρων, που θα είναι όμως ήδη πάρα πολύ αργά. Ίσως να γίνομαι σαν εκείνους τους σάπιους ποδοσφαιρόφιλους/προπονητές με την μπύρα στο χέρι, που εκ του ασφαλούς φωνάζουν μπροστά στην τηλεόραση στους παίχτες «τρέχα ρεε». Ίσως.

Το "Road To Infinity" σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Απλά δεν συναρπάζει. Τελικά καμιά φορά οι οιωνοί σε ξεγελάνε. Τις περισσότερες φορές δηλαδή. Και τα δελτία τύπου πάντα θα υπερβάλλουν. Αλλά για να το μαζέψω, γιατί πολύ φλυάρησα, ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν είναι ατόπημα. Αντιθέτως δείχνει ότι τα καλύτερα έρχονται, αφού τα παιδιά μέσα από αυτή τη διαδικασία αποκομίζουν σημαντικές εμπειρίες για την επόμενη προσπάθεια τους, η οποία όλα δείχνουν ότι θα μας απασχολήσει και πάλι.