Mute Math

Σε περίπτωση που είσαι ένας από τους λίγους Ευρωπαίους rock fans που έχουν ανακαλύψει τους Mute Math και γνωρίζεις ήδη τα βασικά για αυτούς, τότε σου επιτρέπω να παραλήψεις την επόμενη εκθειαστική παράγραφο και να πας απευθείας στην τρίτη του κειμένου μου.

Αν δεν έχεις ιδέα για το ποιοι είναι οι Mute Math, τότε να σε ενημερώσω πως μόλις ανακάλυψες τη μπάντα στο πρόσωπο της οποίας πολλοί Αμερικανοί βλέπουν τους επόμενους μεγάλους alternative pop stars. Έρχονται από τη Νέα Ορλεάνη και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους έκανε τεράστια συλλογή επαίνων, ενώ αποτελεί μια από τις πλέον ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις της δεκαετίας στο είδος. Ως συγκρότημα έχουν τα περισσότερα από τα συστατικά που μπορούν να κάνουν μια μπάντα περίφημη. Γράφουν στην κάμερα όπως οι Muse, δημιουργούν συνθέσεις που θα ζήλευαν οι U2, κάνουν live γεμάτα ζωντάνια κι εκρηκτικότητα όπως αρμόζει σε κάθε πραγματικά μεγάλη rock μπάντα και το κυριότερο όλων δεν αντιγράφουν, αλλά πρωτοπορούν όπως οι Radiohead. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τους καθώς και ο πραγματικά μοναδικός τρόπος που συνδύασαν jazz post και alternative pop rock στο "Mute Math", κάνει το "Armistice" μια από τις πλέον αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Θα περίμενε κανείς πως τώρα θα προσπαθούσαν να βγάλουν ένα δίσκο που θα κεφαλαιοποιούσε το ντόρο που προκάλεσαν και θα τους έφερνε παγκόσμια εμπορική επιτυχία. Για αυτό και κανείς δεν παραξενεύτηκε όταν άκουσε το πρώτο single του δίσκου, το βραβευμένο με Grammy "Spotlight". Θύμιζε σε μορφή ένα από τα λιγότερο καλά τραγούδια του ντεμπούτου και η παρουσία του στο O.S.T. του "Twilight" εξασφάλιζε στο συγκρότημα την απαραίτητη διαφήμιση.

Οι Mute Math όμως, ακόμη και σε αυτό το τομέα μάς εξέπληξαν. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνουν και οι ίδιοι, το "Armistice" «θα μισηθεί από όσους μας αγάπησαν». Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Τα μέλη του συγκροτήματος επέλεξαν αντί να μπουν σε ένα studio και να μελετήσουν πως μπορούν να τελειοποιήσουν αυτό το μοναδικό τους μουσικό style, επέλεξαν να κλειδωθούν σε ένα σπίτι στη Νέα Ορλεάνη και να ξεκινήσουν τους μουσικούς πειραματισμούς τους από το μηδέν. Ενδεικτικά της διάθεσης που είχαν είναι τα videos που ανέβασαν στην ιστοσελίδα τους και δείχνουν μερικούς από τους παιχνιδιάρικους πειραματισμούς τους κατά την παραμονή τους σε αυτό το «home-studio».

Με το "Armistice" κλείνουν το μάτι στους φίλους του progressive κι αυτό το πράττουν δίχως να παίζουν progressive. Οι στίχοι τους πλέον είναι εσωστρεφείς κι όχι pop, ο Darren King συνεχίζει να μας αφήνει άφωνους με το ανελέητα γρήγορο «Red Bull-ικό» drumming του (θα είναι αμαρτία τω Θεώ αν δε τον δούμε σε λίγα χρόνια μέσα στις λίστες με τους καλύτερους εν ζωή drummer) και είναι τόσοι πολλοί οι νέοι ήχοι και οι μουσικές φόρμες που εισάγουν οι Mute Math, που αρνείσαι να τους κατατάξεις σε κάποιο είδος μουσικής. Σε διάστημα δύο δίσκων κατάφεραν να δημιουργήσουν, σχεδόν από το μηδέν, δύο διαφορετικά ολόδικά τους στυλ μουσικής και κοροϊδεύουν χαιρέκακα όποιον παλεύει να τους κατατάξει μουσικά. Αν το alternative διατηρεί ως σήμερα την κυριολεκτική του σημασία για κάτι πραγματικά «εναλλακτικό», τότε και μόνο τότε μπορώ να τους θεωρήσω alternative group.

Οι μεγάλοι μόδιστροι όμως λένε, πως «μια γυναίκα όταν είναι έτοιμη να βγει, πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να βγάλει ένα από κοσμήματα που φοράει». Οι Mute Math αυτό δυστυχώς δε το έκαναν. Ό,τι ανακάλυψαν και τους άρεσε το πέταξαν μέσα στο δίσκο, όπως να ‘ναι, με αποτέλεσμα ο δίσκος να είναι και άνισος αλλά και να κουράζει. Από τη μέση και μετά κάνει κοιλιά ενώ η παραγωγή του σου αφήνει πολλές φορές την εντύπωση πως μόλις άκουσες ένα δίσκο που αποτελείται σχεδόν μόνο από drums και φωνή. Και εντάξει, αν την παραγωγή του δίσκου δε μπορείς να τη χρεώσεις εξ ολοκλήρου στο συγκρότημα, την έλλειψη ξεκάθαρου στόχου στη μουσική τους μπορείς να τη χρεώσεις σε αυτούς. Ο δίσκος όταν τελειώσει δε σου έχει προσφέρει τίποτα πέρα από μερικές στιγμές εντυπωσιασμού για το συνθετικό ταλέντο τους. Δε σε έχει ψυχαγωγήσει, δε σε έχει διασκεδάσει, δε σε έχει κάνει ούτε να αμπελοφιλοσοφήσεις για τη ζωή. Σε αντίθεση με το "Mute Math" που ακούγαμε απευθείας το ολοκληρωμένο αριστούργημα, στο "Armistice" ακούμε τους πειραματισμούς ένα βήμα πριν το συμπέρασμα και το αριστούργημα.

Πιθανόν να είμαι αυστηρός μαζί τους. Το να βρεις μπάντα που θα καταφέρει να φτιάξει αποκλειστικά δικό της ήχο, σε καιρούς που η «παρθενογένεση» είναι σπάνια, δεν είναι τόσο εύκολο. Επομένως, το να βρεις συγκρότημα που θα το καταφέρει δύο φορές σε διάστημα δύο δίσκων είναι ακόμη πιο δύσκολο. Αυτό όμως δεν αρκεί για να με κάνει να το αγαπήσω. Το δικαίωμα του "Armistice" στην ακρόαση το κερδίζει περισσότερο λόγω της πίστης μου στο συγκρότημα και στις δυνατότητες του, παρά εξαιτίας της αξίας του δίσκου αυτού καθαυτού.