Mr. Big

What If...

Frontiers (2011)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 24/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
1991. Η πλήρης ακμή της σκηνής του glam metal έχει φτάσει στο απόγειό της. Λίγο πριν να ηχήσουν οι κραυγές του Cobain σε κάθε εφηβικό δωμάτιο, οι Mr. Big κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, "Lean Into It". Με αυτό -και το single που τους έκανε ευρέως γνωστούς, "To Be With You"- απέδειξαν πως το εκπληκτικό ντεμπούτο τους δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Δυστυχώς, όμως, το μέλλον δεν αποδείχθηκε τόσο ευοίωνο, όσο φαινόταν αρχικά. Η grunge ήρθε και γκρέμισε/άλλαξε εκκωφαντικά τα πάντα, στον ευρύ χώρο της rock αλλά και γενικότερα της μουσικής βιομηχανίας. Έτσι, παρά την αρκετά καλή τρίτη τους δουλειά, "Bump Ahead", οι Mr. Big δεν κατάφεραν ποτέ να ξαναβρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας, όπως πριν.

Η αποχώρηση του βιρτουόζου κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους, Paul Gilbert, ήρθε ως κερασάκι στην τούρτα, αφού τα "Get Over It" και "Actual Size" δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο να πουν. Εκεί είχε μείνει το συγκρότημα για πολλά χρόνια. Ξαφνικά όμως, δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική εμφάνιση, οι Eric Martin, Billy Sheehan, Pat Torpey και Paul Gilbert αποφάσισαν να μην αφήσουν την επανένωση τους (προς τιμή των είκοσι χρόνων από τη κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους) να «πάει χαμένη».

Έτσι, παρατηρώντας ίσως την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος του rock κοινού για τη μουσική σκηνή του μελωδικού σκληρού ήχου, πήραν την απόφαση να ηχογραφήσουν ένα νέο άλμπουμ, το πρώτο με τον Gilbert μετά από έντεκα χρόνια. Όλη αυτή η ξαφνική επιστροφή σάς φαίνεται τόσο παράδοξη, όσο ένα ιπτάμενο γουρούνι; Ίσως και να είναι. Λέτε γι' αυτό και οι Mr. Big να το επέλεξαν να κοσμήσει τον έβδομο κατά σειρά δίσκο τους, με τίτλο "What If...";

Από τις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου κομματιού και πρώτου single, "Undertow", αρχίζει το ταξίδι μας σε μια άλλη εποχή. Εκεί, γύρω στα τέλη του '80 με αρχές '90. «Πιασάρικες» μελωδίες, άμεσοι στίχοι, αξιομνημόνευτα ρεφραίν και φυσικά αξιολογότατοι μουσικοί με εμφανείς τεχνικές ικανότητες. Παρ' όλα αυτά, δεν παρασυρόμαστε τελείως στο παρελθόν, αφού η παραγωγή του Kevin Shirley (Aerosmith, Journey, Dream Theater, Τhe Black Crowes, Joe Bonamassa) είναι εκπληκτικά σύγχρονη, χωρίς όμως να «θάβει» την αυθεντικότητα της μπάντας.

Στις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ συγκαταλέγονται (εκτός από το προαναφερθέν lead single) το "American Beauty", με την bluesy εισαγωγή και τα εκπληκτικά drums, το βαρύ κι ασήκωτο "Nobody Left To Blame", το γκρουβάτο "Still Ain't Enough For Me", με τα solo των Gilbert και Sheehan να κλέβουν την παράσταση, και το δυνατό αλλά μελωδικό "As Far As I Can See". Ακόμα, το "Once Upon A Time" αποτέλεσε εξαρχής το δικό μου αγαπημένο, καθώς ο συνδυασμός του ωραίου riff και των μελωδιών της φωνής στα κουπλέ με το απλό αλλά συνάμα ξεσηκωτικό ρεφραίν δημιουργούν μία από τις λαμπρότερες στιγμές του "What If...". Δε θα μπορούσαν να λείπουν όμως και οι γνωστές power ballads. "Stranger In My Life" και "All The Way Up" ξεχωρίζουν, με το πρώτο να κερδίζει αμέσως πόντους με το όμορφο ρεφραίν του.

Με λίγα λόγια, λοιπόν, η παρέα των Gilbert, Sheehan, Torpey και Martin κατάφερε να δημιουργήσει ένα άλμπουμ όχι μόνο αντάξιο του παρελθόντος των Mr. Big, αλλά ένα που τιμά με την παρουσία του τη δισκογραφία τους και της δίνει την «ανάσα ζωής» που χρειαζόταν.

Υ.Γ.: Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον «ακούραστο» Eric Martin, που καταφέρνει ακόμα μια φορά να εντυπωσιάσει με τις φωνητικές του ικανότητες και με έκανε να λησμονώ διαρκώς πως δεν άκουγα κάποιο παλιό άλμπουμ των Mr. Big.
  • SHARE
  • TWEET