Mount Carmel

Φρεσκαδούρα και παλιατζούρα μαζί πάει; Πώς δεν πάει. Θυμηθείτε τους Federal Charm και τους Temperence Movement από μόλις πέρυσι και θα μπείτε στο νόημα. Οι Mount Carmel είναι μία ακόμα προσθήκη στην κατηγορία των νέων παιδιών που βρίσκουν τις μουσικές τους ρίζες στο blues και το hard rock των '70s χωρίς όμως να ξεχνούν ότι ζουν στο σήμερα. Η ηλικία τους τούς επιτρέπει, όχι τόσο να φέρουν κάποια στοιχεία σύγχρονων δεκαετιών στα τραγούδια τους, αυτό είναι αδιάφορο εξάλλου -η μουσική και κάθε Τέχνη δεν έχει ημερομηνία λήξης- το κυριότερο είναι ότι μπορείς ακόμα να ακούσεις στα αυλάκια του βινυλίου(ή τους κρυστάλλους του CD ή τους άσσους και τα μηδενικά των mp3) το αίμα τους να βράζει.

Για το "Get Pure", τον τρίτο δίσκο τους, υπέγραψαν στην Alive Records, σπίτι, ανά διαστήματα, καλλιτεχνών όπως οι Black Keys, οι Black Diamond Heavies, οι Radio Moscow και άλλων αντίστοιχων και ποιοτικότατων αναβιωτών καλής μουσικής. Το γεγονός ότι προέρχονται από την Αμερική, πέρα από ένα κάποιο στοιχείο έκπληξης ενδεχομένως ως προς το αν παίζονται ακόμα τέτοιες μουσικές στον Νέο Κόσμο (και δεν εννοώ τη γειτονιά πάνω από τη Συγγρού), προσδίδει μία αυθεντικότητα γιατί, όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για την μουσική τους παράδοση. Αν υπάρχει ένας χαρακτηριστικός τρόπος που αυτό αποτυπώνεται στα τραγούδια τους και είναι εμφανής από την πρώτη ακρόαση, δεν είναι άλλος από την οικονομία στο παίξιμό τους. Παρά το σχεδόν punk-ικο στυλ με το οποίο αποδίδουν το blues rock τους, το στυλ αυτό που τους αποδίδει και τη λέξη «raw» πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι συνεπείς τόσο ως προς την τήρηση των βασικών του είδους (φονικά riff, μεστά solo, στιβαρή ρυθμική βάση) όσο και στο να τραβάνε μία ιδέα μόνο τόσο όσο πρέπει. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο-τρεις φορές κλείνουν τα τραγούδια τους με fade out μόλις κρίνουν ότι ολοκλήρωσαν ότι είχαν να πουν.

Παρότι η παραγωγή δεν είναι τόσο τραχιά όσο, ας πούμε, των παλιότερων Black Keys ή του Jon Spencer, είναι σαφές και ότι δε θέλουν να ωραιοποιήσουν τη μουσική τους για να αρέσουν σε ένα μαζικότερο ακροατήριο. Από την άλλη τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά μπορούν να απευθυνθούν και στο κοινό των προαναφερθέντων συγκροτημάτων αφού δίπλα στις ακραιφνώς à la Free, Humble Pie και Black Crowes classic rock στιγμές, υπάρχει και ένα σύγχρονο ένστικτο μουσικής δημιουργίας. Τώρα βέβαια αν αυτό στα δικά σας αυτιά αυτό σημαίνει έξω οι κιθάρες και μέσα τα κάθε λογής μπλιμπλίκια, λυπάμαι, χάσατε.