Motorpsycho

Still Life With Eggplant

Rune Grammofon (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 08/07/2013
«Επιστροφή στον ήχο του "Heavy Metal Fruit" και ακόμα ένας δίσκος-κόσμημα από μία εκ των σημαντικότερων μπαντών που έχει βγάλει ποτέ η Νορβηγία»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έναν χρόνο μετά το εξαιρετικό μουσικό έργο (προτιμώ να μην το αποκαλώ δίσκο) "The Death Defying Unicorn", οι Motorpsycho επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα δίχως να χάνουν καιρό. Για να αποφευχθούν παρερμηνείες, το "Still Life With Eggplant" είναι στην πραγματικότητα ο άμεσος διάδοχος του επίσης εξαίρετου "Heavy Metal Fruit" του 2010, καθότι το "The Death Defying Unicorn" δεν είναι των Motorpsycho, αλλά των Motorpsycho ΚΑΙ του Ståle Storløkken, μια λεπτομέρεια που σίγουρα αποδίδει τη σωστή διάσταση των πραγμάτων. Κατά συνέπεια, αυτός εδώ λογίζεται ως ο δέκατος πέμπτος δίσκος (συν πολλά EP, κυκλοφορίες συνεργασίας και live album) ενός συγκροτήματος στο άκουσμα του οποίου βαράει προσοχή ολόκληρη η psychedelic και progressive rock σκηνή της Νορβηγίας - και όχι μόνο.

Οι Motorpsycho είναι ένα power trio, παρά τους διάφορους guest που φιλοξενούν στην εκάστοτε κυκλοφορία τους. Ο Bent Sæther και ο Hans Magnus Ryan είναι τα δύο ιδρυτικά μέλη και οι ιθύνοντες νόες του συγκροτήματος, παίζοντας κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και τραγουδώντας. Ωστόσο, παρά τις πολλαπλές πτυχές που αναδύονται κατά τη ροή του "Still Life With Eggplant", αυτός που πραγματικά «παίρνει κεφάλια» είναι ο νεώτερος της παρέας, ο drummer Kenneth Kapstad (έχει παίξει και με τη συγκροτηματάρα Animal Alpha), ο οποίος βρίσκεται στο συγκρότημα από το 2007 και εδώ κάνει κατάθεση ψυχής με το jazz/progressive παίξιμό του. Όχι ότι οι άλλοι δύο υστερούν σε αυτό που κάνουν, αλλά πρέπει να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πώς να το κάνουμε...

Πέντε συνθέσεις όλες και όλες, οπότε είναι εύκολο να κάνουμε μία μικρή αναφορά σε καθεμία εξ' αυτών. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι αναμφίβολα οι εξής δύο: Πρώτον, το εναρκτήριο "Hell, Part 1-3" με το stoner-άδικο, βαρύ, ψυχεδελικό ξεκίνημά που μετεξελίσσεται σε ένα πανέμορφο progressive κομμάτι στα χνάρια επών του πρόσφατου παρελθόντος, σαν το "Gullible's Travails (Pt. I - IV)". Δεύτερον, το τρίτο κομμάτι της κυκλοφορίας, το "Barleycorn (Let It Come, Let It Be)". Για την προσωποποίηση του κριθαριού και των αλκοολούχων παραγώγων του, έχουμε το παραδοσιακό αγγλικό κομμάτι "John Barleycorn", το οποίο έκαναν δίσκο (δισκάρα) οι Traffic το 1970, τον οποίο βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα έχουν λιώσει τα μέλη των Motorpsycho σε κάποια περίοδο της ζωής τους, συνεπώς θα συμπεράνω καταχρηστικά ότι εμπνεύστηκαν τον τίτλο από αυτούς. Μελαγχολικό, νοσταλγικό, ευφυέστατο, «γεμάτο» μέχρι την κορυφή και ταυτόχρονα αφαιρετικό... Δεν θα ακούσουμε φέτος πολλά καλύτερα κομμάτια από το "Barleycorn (Let It Come, Let It Be)". Συνεχίζοντας, η μεγαλύτερη χρονικά σύνθεση του δίσκου -και ταυτόχρονα η πιο δύσκολη στο αυτί- είναι το 17-λεπτο "Ratcatcher", όπου οι Νορβηγοί μας οδηγούν σε jazz και ψυχεδελικά χασίματα ανωτάτου επιπέδου. Τέλος, έχουμε το "August" με το χαρωπό ξεκίνημά του και την ηχητική extravaganza που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μισό, καθώς επίσης και το "The Afterglow" που κλείνει το άλμπουμ παρουσιάζοντας μία μίξη του παλιού, alternative προσωπείου του συγκροτήματος με το σημερινό.

Αυτά τα ολίγα, λοιπόν. Αντί επιλόγου, θα κλείσω με ρητορικό ερώτημα... Υπάρχει άραγε η ελπίδα να δούμε αυτήν την γκρουπάρα στην Ελλάδα;
  • SHARE
  • TWEET