Motorhead

Aftershock

UDR (2013)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 21/10/2013
Album διατήρησης της φήμης ενός θρύλου που απευθύνεται μόνο σε φανατικούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Φέτος συμπληρώνονται 36 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας για ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει η σκληρή μουσική, τους Motörhead. Τι έχουν προσφέρει στην μουσική το ξέρουν όσοι ασχολούνται ενεργά με αυτή και δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί εδώ. Κατάφεραν να ενώσουν κάτω από τη μουσική τους σκέπη όλα τα ιδιώματα αλλά και τους οπαδούς τους. Είτε έχεις αυτοταμπελοποιηθεί σαν hard rock-άς, κλασικός μεταλλάς, punk-ης, thrash-άς κλπ, αν θέλεις να λέγεσαι πραγματικός οπαδός της μουσικής πρέπει να έχεις δίσκους των Motörhead στη δισκοθήκη σου, αφού ό,τι και να αρέσκεσαι να ακούς οι βασικές γνώσεις είναι απαραίτητες. Αυτό μαθαίναμε από παλιά από τους γεροντότερους.

Όσοι παρακολουθούν στενά την πορεία του group και έχουν αφαιρέσει τις παρωπίδες, θα έχουν παρατηρήσει ότι τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια δυστυχώς το σχήμα δεν «πατάει» και πολύ καλά στα πόδια του. Αποκορύφωμα ήταν οι τελευταίες δυο live κυκλοφορίες τους σε DVD/CD "The World Is Ours" (μέρος ένα και δύο) που είχαν πανομοιότυπα setlist στη βασική ζωντανή εμφάνιση που παρουσιαζόταν. Εκτός αυτού, αν κάποιος ψάξει και άλλες πρόσφατες εμφανίσεις στο youtube, θα δει κάτι αντίστοιχο. Ίσως λόγω του ότι η υγεία του mainman του σχήματος, Lemmy Kilmister, δεν είναι στα καλύτερά της να τους έχει κάνει να παίζουν πιο «ασφαλή» setlist με τραγούδια που τα ξέρουν και με κλειστά μάτια αφού τα έχουν αποδώσει εκατοντάδες φορές. Δεν σας κρύβω ότι εμένα αυτό με ενοχλεί, είτε αντιμετωπίζοντάς το οπαδικά είτε όχι. Ειδικά από τα μεγάλα σχήματα θέλω να βλέπω διαφορετικά τραγούδια στην κάθε ζωντανή εμφάνισή τους και όχι να δρουν και να αντιδρούν άκρως επαγγελματικά αλλά με την άσχημη έννοια του όρου.

Μετά από ένα συνεχιζόμενα αγωνιώδες καλοκαίρι, όπως εξελίχθηκε, για την έκβαση της υγείας του Lemmy, επιτέλους η πολυαναμενόμενη νέα δουλειά τους με τίτλο "Aftershock" είναι από σήμερα στα ράφια των ευρωπαϊκών δισκοπωλείων, αισίως η 22η studio κίνηση της καριέρας τους. Η κυκλοφορία δεν είναι κακή. Άλλωστε οι Motörhead δεν είχαν ποτέ κακό άλμπουμ. Κάπως πιο μέτριο ναι, αλλά ποτέ κάτω του μετρίου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχουν αποκτήσει την φήμη που τους ακολουθεί όλα τα χρόνια. Η νέα λοιπόν δουλειά για μένα ακολουθεί κάπως την όλη τους παρουσία στον παγκόσμιο χάρτη τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι μια προσπάθεια άκρως «επαγγελματική» και μόνο. Οι Motörhead έχουν την εμπειρία αλλά και το ταλέντο να γράφουν τραγούδια που ηχητικά τους χαρακτηρίζουν έχοντας την ταυτότητα που ξέρουν όλοι οι ακροατές. Στο "Aftershock" ο οπαδός θα ακούσει όλα τα στοιχεία που έχει συνηθίσει στην μπάντα. Rock 'n' roll συνθέσεις που άλλοτε είναι γρήγορες και άλλοτε πιο mid tempo είτε πιο bluesy. Σαφώς και δεν έχουν αλλάξει στιλ και ούτε πρόκειται. Όλη η boogie ατμόσφαιρα αλλά και η «βρωμιά» που διακατέχει τον ήχο τους έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στο νέο πόνημα. Το πιο σημαντικό από όλα για μένα είναι ότι, παρόλο που ο Αρχηγός έχει προβλήματα υγείας, πάει εναντίον του ηλικιακού κοντέρ του και αποδίδει τις συνθέσεις λες και είμαστε πολλά χρόνια πίσω. Δεν ξέρω αν οι ηχογραφήσεις έγιναν πριν το καλοκαίρι που υπήρχε και η μεγάλη έξαρση των προβλημάτων του. Φυσικά κοντά του έχει και δυο τρομερούς μουσικούς που μαζί του έχουν κάνει ένα αξιοζήλευτο line-up σχήματος.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Ήχος και στιλ έκφρασης όπως τα ξέρουμε. Το άλμπουμ όμως υστερεί στις καθεαυτές συνθέσεις. Οι Motörhead δυστυχώς στη νέα δουλειά επαναλαμβάνονται επικίνδυνα σχετικά με το παρελθόν τους. Θα μου πείτε: «μα καλά αφού το έχουν ξανακάνει, τι σε ενοχλεί;» και ίσως να έχετε και δίκιο. Αυτό όμως που πια δεν μπορώ είναι η άκρα αντιγραφή δομής ενός παλαιότερου τραγουδιού σε ένα νεότερο, κάτι που εκ πρώτης ίσως δεν ακούγεται σε ένα όχι τόσο έμπειρο αυτί στη δισκογραφία τους. Ένας όμως πιο μυημένος ακροατής / οπαδός θα βρει στη νέα δουλειά πολλά στοιχεία που τα έχει ακριβώς ξανακούσει παραπάνω από μια φορές. Σίγουρα δεν περιμένω να πρωτοπορήσουν ούτε μουσικά ούτε ηχητικά, δεν θα το ήθελα άλλωστε, αλλά να κυκλοφορούν όσο πιο πολλά τραγούδια γίνεται που να σου μένουν στο μυαλό και μετά από πολλές ακροάσεις, κάτι πολύ σύνηθες στις παρελθοντικές προσπάθειες τους. Δυστυχώς στο "Aftershock" αυτό δεν συμβαίνει.

Θεωρώ ότι οι Motörhead έκαναν το ίδιο «λάθος» που έκανε και ο Udo φέτος με την νέα του δουλειά. Κυκλοφόρησαν δεκατέσσερα τραγούδια σε έναν δίσκο, που είναι πολλά και, εκτός του ότι δεν διευκολύνουν την ομαλή ακρόαση του, υστερούν σε ποιότητα συγκρινόμενα το ένα με το άλλο αλλά και με το τι έχει γράψει και κυκλοφορήσει η μπάντα μέχρι στιγμής. Δυστυχώς στην νέα δισκογραφική κίνηση τουλάχιστον τέσσερα τραγούδια θα μπορούσαν να να μην είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι χάλια αλλά ακροβατούν στην λεπτή γραμμή της μετριότητας με ελαφρώς πτωτική τάση. Η νέα προσπάθεια απευθύνεται αποκλειστικά στους παρωπιδιασμένους οπαδούς που ούτως ή άλλως ό,τι και να κάνει το σχήμα θα είναι εκεί για να το (υπο-)στηρίξουν. Βεβαίως όλα αυτά σε σύνολο τραγουδιών σε μια ολοκληρωμένη δουλειά. Σαφώς ο καθένας ακούγοντας το άλμπουμ θα αγαπήσει ή και ακόμα θα λατρέψει τραγούδι(-α) αλλά θεωρώ πως θα είναι λιγότερα από κάθε άλλη φορά πάντα σε σύνολο συνθέσεων. Όση ώρα ακούς την νέα δουλειά, περνάς καλά, αφού το άλμπουμ κυλάει όμορφα και δεν σου δίνει την θέληση να σταματήσεις την ακρόαση. Μέχρι εκεί όμως. Μόλις τελειώσει, αν δεν είσαι φανατικός οπαδός τους, άντε να το ακούσεις ακόμα λίγες φορές και μετά να μπει στην δισκοθήκη σου σεβόμενος ότι πρέπει να έχεις ό,τι κυκλοφορεί ένα σχήμα που ισάξιό του δεν νομίζω πια να υπάρχει σε ηχητικό στιλ. Όλοι θα αγοράσουν τον δίσκο όπως θα γινόταν ούτως ή άλλως, αλλά δεν ξέρω πόσες συνθέσεις θα έχουν την τιμητική τους από εκείνη την στιγμή και μετά. Για μένα μάλλον λίγες. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά σχετικά με ότι μας έχουν χαρίσει μέχρι στιγμής.

Το "Aftershock" ηχεί Motörhead. Οι Kilmister / Campbell / Dee δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι άλλο. Μπορούν όμως να σε ξεσηκώσουν με ένα έξυπνο riff ή μια μελωδία που θα «σε στείλει» αδιάβαστο, με αρκετές συνθέσεις που θα διακατέχονται από ηχητική σπιρτάδα, κάτι που στο "Aftershock" δεν συνέβη μιας και οι στιγμές είναι λίγες. Η νέα δουλειά είναι μια κίνηση πολύ έμπειρων μουσικών που θέλουν να διατηρήσουν την φήμη ενός μύθου και έχουν την γνώση να το κάνουν. Πάντα βεβαίως η κάθε καινούργια δουλειά δίνει το κίνητρο για περιοδεία. Έτσι έγραψαν τραγούδια που σε βάθος χρόνου ίσως και να μην «μείνουν» όντας αντίγραφα παρελθοντικών στιγμών. Από την άλλη σαφώς και κανείς δεν θα τους κατηγορήσει αφού έχουν προσφέρει τόσα. Δεν ξέρω όμως αν αρκεί αυτό. Εγώ θέλω οι μεγάλοι να δείχνουν πάντα τον δρόμο και αν νιώθουν ότι δεν μπορούν, ας σταματήσουν. Εσείς;
  • SHARE
  • TWEET