Moon Rats

Η πρώτη αντίδραση μόλις ακούς Milwaukee, είναι η προφανής και η αναμενόμενη. Giannis. Η δεύτερη, δεν ξέρω. Ούτε την τρίτη. Μια απ’ όλες εφεξής θα είναι Moon Rats. Οι Moon Rats. Που παίζουν όχι τόσο stoner όσο υποδηλώνει το εξώφυλλο. Που με την σειρά του, είναι όσο επικό όσο η μουσική που συνθέτουν.

Η όποια αναφορά σε Uncle Acid είναι τίμια και δίκαιη. Μέχρι εκεί όμως. Μέσα στην παλιατζούρα τους είναι πιο αισθαντικοί. Αμέ. Κι αυτό οφείλεται στην αυξημένη ψυχεδέλεια που έχουν σε σχέση με τους Deadbeats. Το ότι και οι δυο γράφουν εξαιρετικές μελωδίες στην κιθάρα, είναι γεγονός.

Το μηχανόβιο και outlaw look που πλασάρουν, δεν εξυπηρετείται και τόσο δα, αλλά πάλι μικρή σημασία έχει. Είναι πιο heavy από όσο ροκάρουν εκεί στο Sons Of Anarchy. Πιο doomy και η αλητεία δεν είναι σε πρώτο πλάνο. Λόγος να μην τους αγαπήσεις; Κανένας και ποτέ. Λόγος να τους λατρέψεις; Λόγοι. Αρκετοί και διάφοροι.

Η πεντάδα των Moon Rats δημιουργεί μουσική κι ατμόσφαιρα που αγγίζει ευαίσθητα σημεία. Δεν είναι διστακτικοί, ούτε όμως δείχνουν να βιάζονται. Ακούς καμιά βιασύνη εδώ; Το πάνε the old way. Κασέτα μέσω της Gloss Records κι έχει ο καιρός για βινύλιο. Τραγούδια σαν το "The Dark Takes Hold" έχει τις προϋποθέσεις να ακουστεί απολαυστικό με την ταινία. Όπως άλλωστε κι ολόκληρο το "Highway Lord".