Last Crack

Δεν είχα ελπίσει ποτέ ότι οι Last Crack θα επέστρεφαν στη δισκογραφία, πόσο μάλλον ότι θα πρέπει να γράψω γι' αυτούς. Και είναι αλήθεια δύσκολο να αποτυπώσει κανείς πόσο διαφορετική, πόσο σημαντική και πόσο αινιγματική υπήρξε αυτή η μπάντα στα "Sinister Funkhouse #17" του 1989 και κυρίως στο τρισμέγιστο "Burning Time" του 1991. Αδικοχάθηκαν, όπως αμέτρητες ακόμα αμερικάνικες μπάντες, όταν το grunge ανέλαβε τα ηνία κι όλοι όσοι ήταν δύσκολα κατατάξιμοι δεν χωρούσαν πια στα roster των εταιρειών.

Βρήκαν λοιπόν τις άκρες και τα κουράγια τους και επέστρεψαν 28 χρόνια (!) μετά. Για να καταξιωθούν; Πολύ αμφιβάλλω. Μάλλον απλώς για να το ευχαριστηθούν και να αποδείξουν ότι δικαιούνται ακόμα να έχουν φωνή στον σύγχρονο alternative metal κόσμο. Το μουσικό τους μίγμα είναι σχεδόν απαράλλαχτο: κάτι ανάμεσα σε hard rock, alternative και κλασικό heavy metal, με διάφορα άλλα στοιχεία να βρίσκουν τρόπο να τρυπώσουν στην μουσική τους με όχι φανερό τρόπο, στοιχεία ψυχεδελικά, ενίοτε funky αλλά και μέρη που τους κάνουν να μοιάζουν με μια σκληρή εκδοχή των U2. Ο ήχος, ή μάλλον η ατμόσφαιρα των Last Crack είναι ολόιδια και αμίμητη, με την φωνάρα του Buddo να κυριαρχεί στο κέντρο των πάντων.

Εδώ βέβαια έγκειται και το πρόβλημά αυτής της επιστροφής. Ο σκληρός ήχος άλλαξε πάρα πολύ αυτά τα 30 χρόνια, οι Last Crack όχι. Από την εποχή που μας παραξένευε το στυλ τους ήρθαν κάποιοι Soundgarden και Alice In Chains να γεννήσουν ένα νέο alternative, το nu rock/metal να δώσει νέα διάσταση στο ρυθμικό κομμάτι, κάποιοι Tool και Deftones να ανανεώσουν την έννοια του σκοτεινού μοντέρνου heavy. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κάποτε πρωτοποριακή μουσική τους, σήμερα φαντάζει ρετρό. Αυτό το reunion πραγματικά στερεί από τους παλιούς οπαδούς την φαντασίωση του «Τι θα γινόταν αν οι Last Crack συνέχιζαν;», δίνοντας μια κυνική απάντηση και τελικά μικραίνοντας τον μύθο τους. Οι Last Crack είναι εδώ και ακούγονται ξεπερασμένοι, δυστυχώς.

Πόσο να μας απασχολούν όμως αυτές οι μουσικολογικές αναλύσεις αν το υλικό μετράει; Απαντώ. Σχεδόν καθόλου. Η πλειοψηφία των τραγουδιών που περιέχονται στο "The Up Rising" είναι εξαιρετικά καλογραμμένα και διαθέτουν όλα τα στοιχεία που κάνουν την μπάντα να ξεχωρίζει. Τα «επαναστατικά» φωνητικά του Buddo (με τα πολλά κοινά που μοιράζονται με αυτά του John Bush), το έξυπνο και ζωντανότατο rhythm section, τις τρομερές κιθάρες του Paul Schluter, κυρίως τις straightforward συνθέσεις που κάτω από τον φαινομενικά απλό τους χαρακτήρα επιφυλάσσουν συχνά αναπάντεχες ατμόσφαιρες κι εκπλήξεις. Θα ξεχώριζα τα "Icicle", "Golden Age", "Passenger" και ειδικά το "Greta Grinder" σε έναν πολύ ισορροπημένο όμως σε γενικές γραμμές δίσκο.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η συντριπτικότατη πλειοψηφία των reunion που έχουν συμβεί στο metal χώρο προσφέρουν χαρά στους οπαδούς αλλά δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα στην υστεροφημία των συγκροτημάτων, καλλιτεχνικά μιλώντας. Οι Last Crack δυστυχώς δεν αποτελούν εξαίρεση και θα προτιμούσα να είχαν διατηρήσει την αίγλη τους ανέγγιχτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το "The Up Rising" δεν είναι ένας πολύ καλός και ειλικρινής δίσκος που θα ικανοποιήσει τους φίλους της μπάντας και του ποιοτικού παραδοσιακού metal. Ίσως αποτελέσει και το ερέθισμα σε κάποιους νεότερους να ανακαλύψουν άλλο ένα χρυσό underground κεφάλαιο της αγαπημένης μας υποκουλτούρας.