Modrec

Η δύσπεπτη περιεκτικότητα της έκφρασης των Modrec είναι μάλλον  το πιο πονηρό τους κόλπο. Δύο χρόνια μετά την πρώτη όαση που καλλιέργησαν στην ελληνική έρημο της αγγλόφωνης εναλλακτικότητας για πειραγμένους, το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα μοιάζει πολύ διαφορετικό από το πρώτο.

Οι Αθηναίοι φορείς του αμείλικτου -και αυθεντικού- indie μοιάζουν πιο συγκεντρωμένοι από ό,τι στο εντυπωσιακό "Art Naive" του 2008, πιο μεστοί, πιο σαφείς. Κάποιος θα έκανε θέμα αν η μουσική τους κερδίζει από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δε με νοιάζει καθόλου αυτή η σύγκριση, είναι πολύ νωρίς για να αρχίσουμε να περιγράφουμε την «αληθινή» ταυτότητα μιας τέτοιας μπάντας.

Μεταναστεύοντας από την υπόγειο Spinalonga στην εναλλακτική Inner Ear, μοιάζουν να αποκτούν ένα -τρόπον τινά, συνάνθρωπε- πιο «καθώς πρέπει» ύφος που πιθανόν να συμβαδίζει ομαλότερα με τις λοιπές μπάντες της Πατρινής δισκογραφικής. Το παράξενο είναι ότι ο ήχος τους ακολουθεί αντίστροφη διαδρομή. Πιο στιβαρός, πιο βρώμικος, πιο δυναμικός. Ίσως μια μοντέρνα punk αλητεία να άναψε το φιτίλι της έμπνευσης, αλλά αυτές οι διεστραμμένες ηλεκτρικές εξαλλοσύνες και τα μελωδικά rollercoaster φέρνουν στον νου ακόμα και την προοδευτικότητα των Muse, «προδομένη» από  μια ανελέητη αρρωστιάρα δήθεν φαλτσαδούρα στις φωνές, που μεταφράζει σε αδρεναλίνη τη δραματικότητα.

Ένα. Ντόμπρες κοφτερές ρυθμικές κιθάρες «βράζουν» σαν την επιφάνεια της λάβας πριν την έκρηξη. Δύο. Κάθε βαβουριάρικο ηχητικό ζενίθ σύνθεσης ταρακουνά, ολοζώντανο, σαν τη ζαλάδα της συναυλίας. Τρία. Κάπου-κάπου νωχελικές ενδοστρεφείς ηπιότητες με παγωμένες μελωδίες υπογραμμίζουν την άλλη πλευρά της arty δημιουργικότητας. Είναι η αρχιτεκτονική του σεξ. Τριανταοκτώ λεπτά αρκούν. Το "Mascaraddiction" καθησυχάζει τον εαυτό του: δε θα το παίξουν τα ραδιόφωνα. Θα αγαπηθεί υπογείως, όπως θέλει.