Mnemic

Ομολογώ ότι είχα σκοπό να σταματήσω να ασχολούμαι με τους Mnemic, και οι λόγοι γι' αυτό είναι παραπάνω από ένας. Καταρχήν, καμία από τις προηγούμενες δουλειές τους δεν με είχε καθηλώσει σε βαθμό να περιμένω πώς και πώς για την επόμενη. Ακόμα, το "Sons Of The System" του 2010 ήταν το άλμπουμ στο οποίο άρχισαν να τυποποιούνται σε απογοητευτικό βαθμό. Κι αν το «future fusion metal» -όπως περιγράφουν οι ίδιοι το ύφος τους- φαίνεται ενδιαφέρον στο χαρτί, εντούτοις έχει εξελιχθεί σε μία άνοστη μίξη διαφόρων σύγχρονων metal παρακλαδιών.

Φυσικά δεν ήταν πάντα έτσι το πράγμα. Στις πρώτες τους δουλειές οι Δανοί είχαν καταφέρει να τραβήξουν πολλά βλέμματα προς το μέρος τους, αναμιγνύοντας ευφυέστατα την αρρυθμία των Meshuggah με τις βιομηχανοποιημένες ατμόσφαιρες των Fear Factory και τη μοντέρνα προσέγγιση των Soilwork. Ωστόσο, ο χαρακτήρας τους έχει αλλοιωθεί αρκετά από το 2003 και το ντεμπούτο τους μέχρι σήμερα. Και αυτή η πρωτοφανής επιθετικότητα που έκανε τα "Mechanical Spin Phenomena" και "The Audio Injected Soul" να ξεχωρίσουν έχει τόση επαφή με το φετινό "Mnemesis" όση έχουν και τα βιντεάκια του Ράδιο Αρβύλα με το χιούμορ. Δυστυχώς για τους οπαδούς τους (αν υπάρχουν τέτοιοι δηλαδή), το σημερινό πρόσωπο των Mnemic πλησιάζει περισσότερο στον νερόβραστο ήχο των Sonic Syndicate παρά στα προαναφερθέντα άλλοτε σημεία αναφοράς του.

Δε θα σταθώ στο "I've Been You", ας προσποιηθώ ότι πρόκειται για μια κακή παρένθεση -παρότι lead single- κι ας προχωρήσω παρακάτω.

Σε γενικές γραμμές, το "Mnemesis" στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις αργές στιγμές του, οι οποίες όταν εκφράζονται σωστά ("There’s No Tomorrow") παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, θυμίζοντας τα πιο ατμοσφαιρικά σημεία των όχι-και-τόσο-πρόσφατων Fear Factory. Τα ελάχιστα περάσματα στα οποία το άλμπουμ τσαμπουκαλεύεται πραγματικά ("Junkies On The Storm", "Haven At The End Of The World") δεν είναι άσχημα, όμως εκεί εμφανίζονται άλλα θέματα. Η δουλειά που έχει γίνει από τον μόνιμο παραγωγό της μπάντας, Tue Madsen, αποτελεί και το σημαντικότερο πρόβλημα στο άλμπουμ, τουλάχιστον στο δικό μου αυτί, μένοντας μακριά τόσο από τα πρότυπα του industrial ήχου όσο και από αυτά του djent - σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο ο Mircea Gabriel Eftemie μεταχειρίζεται την εφτάχορδή του. Έτσι, τα ηλεκτρονικά και τα πλήκτρα κλέβουν πολύ συχνά τον πρωταγωνιστικό ρόλο απ’ τις κιθάρες, οι οποίες σπανίως θυμίζουν τον καλό τους εαυτό.

Συμπερασματικά, και εξαντλώντας όλη μου την επιείκεια, δεν μπορώ παρά να χαρακτηρίσω τον πέμπτο δίσκο των Δανών μέτριο, άνευρο και κουραστικό, ενώ η απρόσωπη παραγωγή του όχι μόνο δεν τον υποστηρίζει σωστά αλλά καταφέρνει να τον χαντακώσει πέρα κι από την απουσία της έμπνευσής του. Όπως θα 'λεγε και ο Kenny Powers, «You're fuckin' out»...