Mick Jagger

Το γεγονός ότι ο Jagger είναι η αρχηγική φυσιογνωμία του μεγαλύτερου Rock 'N' Roll θεάματος στον πλανήτη στην προσωπική του καριέρα λειτούργησε και ευεργετικά αλλά και όχι. Από τη μία κάθε νέα του κυκλοφορία δεν πέρναγε ποτέ απαρατήρητη, συγκεντρώνοντας τα φώτα της διασημότητας πάνω του, από την άλλη δεν του επέτρεψε ποτέ να απαγκιστρωθεί από το βάρος των Rolling Stones και να διαγράψει μία εξίσου μεγάλη προσωπική καριέρα. Όχι ότι οι προσωπικές του δουλειές έφτασαν ποτέ το υψηλό επίπεδο του κανονικού του συγκροτήματος. Του πιστώνεται πάντως το γεγονός ότι ο ήχος του ήταν αρκετά διαφορετικός, δικαιολογώντας έτσι την έννοια της ξεχωριστής δισκογραφίας.

Ο πρώτος του δίσκος "She's The Boss" προέκυψε το 1985 όταν οι Stones είχαν χάσει τον ήχο τους παραδομένοι κι αυτοί στο '80s κιτς. Ήταν μία συνειδητή προσπάθεια του Jagger να προσεγγίσει τo disco-dance-rock που ήταν η μόδα της εποχής. Με αυτή την έννοια δεν πήγε και άσχημα, αφού σημείωσε μία μικρή επιτυχία με το πιο καθαρόαιμο ροκάκι του δίσκου "Just Another Night" αλλά και το ακόμα καλύτερο 80s pop σουξεδάκι "Lucky In Love", τα οποία και περιλαμβάνονται στη συλλογή.

Η συνέχεια ήταν το "Primitive Cool" του 1987 εν μέσω σκέψεων για διάλυση των Stones και κατά συνέπεια έντονης προσπάθειας του Jagger για ανάδειξη της προσωπικής του καριέρας. Παρά τη συνεργασία του με τον εξαιρετικό Dave Stewart (των Eurythmics), ο δίσκος απέτυχε εμπορικά με μοναδικό τραγούδι να ξεχωρίζει το "Let's Work". Ευτυχώς για όλους μας δηλαδή, γιατί αυτό υπήρξε και η χαριστική βολή στις όποιες προσπάθειες του Jagger να διακριθεί έξω από την παρέα που τον ανέδειξε και η αφορμή να ηχογραφήσουν οι Stones μερικά ακόμα πολύ καλά δισκάκια.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι σταμάτησε να ηχογραφεί παράλληλα προσωπικούς δίσκους. Αντίθετα το 1993 επανέρχεται με αυτό που παραμένει η καλύτερή του δουλειά ως τώρα με τίτλο "Wandering Spirit". Το single "Sweet Thing" (πολύ κοντά σε ήχο στο "Miss You" των Stones) είχε μία σχετική επιτυχία, ενώ στη συλλογή περιλαμβάνονται ακόμα τα "Put Me In The Trash" (όσοι αρέσκονται στους Kaiser Chiefs ας το αναζητήσουν), "Don't Tear Me Up" και "Evening Gown". Δυστυχώς απουσιάζει το προσωπικό αγαπημένο αλλά και απόλυτο κοψοφλέβικο "Angel In My Heart". Δίκαια πάντως ο δίσκος αυτός παίρνει τη μερίδα του λέοντος.

Αντίθετα, πολύ άδικα περιλαμβάνονται τρία τραγούδια από τη συνεργασία του με τον Lenny Kravitz το 2001 με τον τίτλο "Goddess On The Highway" που πέρα από τη διαφήμιση που συγκέντρωσε πάνω του δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Ένα μέτριο "God Gave Me Everything I Want" ίσως και να σας ξεσηκώσει λίγο, αλλά τα "Joy" και "Don't Call Me Up" αποτελούν τις πιο αδιάφορες στιγμές της συλλογής, το πρώτο με τη συμμετοχή του Νταλάρα ...συγνώμη Bono, που έκανε εκείνο τον καιρό ένα διάλειμμα από το να σώζει τους απανταχού φτωχούς και καταφρονεμένους.

Η εύλογη απορία στο σημείο αυτό είναι αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τη σταχυολόγηση των καλύτερων στιγμών μιας μέτριας καριέρας. Και η απάντηση θα ήταν αρνητική αν δεν ερχόταν η πραγματική αξία της συλλογής να ανατρέψει τα δεδομένα με τις ακόλουθες εξαιρετικές προσθήκες:

Τρία ακυκλοφόρητα τραγούδια (το '80s disco "Charmed Life", το soul "Too Many Cooks Spoil The Soup" και το blues "Checkin' Up On My Baby"), οι συμμετοχές του στα soundtrack του "Alfie" ("Old Habits Die Hard") και του "Performance" ("Memo From Turner" με τους Ry Cooder και Traffic για συνοδευτική μπάντα!) και οι συνεργασίες του με David Bowie ("Dancing In The Streets") και Peter Tosh ("Don't Look Back") είναι η προσφορά της συλλογής αυτής στους φίλους του Jagger.

Για τον μέσο ακροατή η συλλογή αυτή περιλαμβάνει ό,τι θα χρειαζόταν ποτέ να ακούσει από τον γερόλυκο της ροκ (χα! νομίζατε ότι θα τελείωνε το κείμενο χωρίς ούτε ένα κλισέ;) και ακόμα περισσότερα.